Psalm

[she]

Dałabym słowo, że drzewa tańczą. Kołyszą się
jak biodra kobiet, odurzonych muzyką po północy.

Giętkie wierzchołki gładzą poszarpane
ciała chmur. Niebo wciąż odpływa i wciąż

nie kończy się. Melancholia wiatru. Światło, a może cień
przesuwa się falami przez łąki. Czesze rozwiane grzywy traw.

Do uszu dociera szemrzący głos. Niby śpiew, niby modlitwa.
Ich nieświadome drżenie

jest o pięknie.

[lczerwosz]

By nazwać światło nie trzeba języka
Wystarczy oczu przed nim nie zasłaniać.

[Alek Osiński]

A pewnie, ze tańczą i nie tylko. Jak to pisał Wojaczek
"niepospolite ruszenie drzew"

Wiersz bardzo ładny, w dwóch jednak miejscach
mam wrażenie jakby nadmiaru określeń.

W drugiej - "pędzle wierzchołków" i ciała chmur"
dla lekkości obrazu z jednego dopełnienia
bym zrezygnował.

W trzeciej - "grzywy traw" w obliczu wcześniejszej
"melancholii wiatru" też ciut ciążą.

Myślę, że same "grzywy" by wystarczyły...

no ale to ja:)

[witka]

Ładny.
Ja bym jeszcze pofiglował, pohulał z łąką, choćby tutaj

Giętkie pędzle wierzchołków gładzą poszarpane
ciała chmur. Niebo wciąż odpływa i wciąż

się nie kończy.

co znaczy, że podkusiłaś, żeby może kiedyś spróbować wsiać się w jakiś gazonik.

[WHITE RAVEN]

Zamykam usta
by dosięgnąć dłoni
tej która pisze
i która nie stroni
ode...mnie !

Niby śpiew, niby modlitwa.
Ich nieświadome drżenie

co za spojrzenie na głdkie usta kobiety

Śpiewem tańczą szyby w domach
zaklęte w szkiełka witraży
obszyte solą z oka
nie mają końca
to jeden ciąg
zdarzeń

Autorkę przepraszam za ...to co u góry

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry, wietrzny liryk. Ale czemu o pięknie?

Pozdrawiam.

[Nula.Mychaan]

Bardzo obrazowy, a to bardzo lubię, wytworzyłaś super klimat,
ale Alek ma rację, co do nadmiaru określeń, warto by trochę ogolić

[eka]

Dałabym słowo, że drzewa tańczą. Kołyszą się
jak biodra kobiet, odurzonych muzyką po północy.

Giętkie pędzle wierzchołków gładzą poszarpane
ciała chmur. Niebo wciąż odpływa i wciąż

się nie kończy. Melancholia wiatru. Światło, a może cień
przesuwa się falami przez łąki. Czesze rozwiane grzywy traw.

Do uszu dociera szemrzący głos. Niby śpiew, niby modlitwa.
Ich nieświadome drżenie

jest o pięknie.

Psalm do matki natury. Do jej wybranego elementu.
Drzewa - władcy roślinnego kosmosu - nie bez powodu były czczone przez przodków.
Dzisiaj tacy poeci jak Ty, Iza, ich czary opiewają we współczesnym psalmie. I bardzo dobrze, coraz ich mniej z wiadomych powodów.
-------------------
Synestezja jako podstawowy środek kreacji. To na duży plus.
Pierwszy dystych urzeka ruchomym obrazem i porównaniem.

W drugim, spójrz:
Giętkie (...) wierzchołki gładzą poszarpane
ciała chmur. Niebo wciąż odpływa i wciąż (...)

Pędzle - lekki nadmiar dookreślania, ale może to tylko moje widzimisie

W trzecim - rozpoczynanie wersu od zaimka zwrotnego (mimo świadomości przerzutni) drażni moje liryczne synapsy:). Ja bym go zupełnie pozbawiła racji bytu, czyli usunęła. Powstaje ciekawa przenośnia nieskończoności obrazu:

Niebo wciąż odpływa i wciąż

(...) nie kończy. Melancholia wiatru. Światło, a może cień (...)

Dalej: fale światła (lub cienia) czeszące rozwiane grzywy traw - przepiękne obrazowanie.
Fakt, orzeczenie czeszą wywołuje lekki dysonans natury fonetycznej (zbitka twardych, syczących głosek), ale jakim innym synonimem go zastąpić?
Nie wiem.

Epilog niesamowicie liryczny.
Wiersz do wielokrotnego poprawiania sobie depresyjnych nastrojów.
Pozdrawiam:)

[tetu]

Dobry wiersz Izo. Plastyczny, obrazowy. Takie lubię, ale zgadzam się z Eką co do zaimka zwrotnego w trzeciej cząstce. Zdecydowanie bez.

[witka]

https://www.youtube.com/watch?v=8ECqefJpMtk