Piknik w klatce

[Marcin Sztelak]

Kłamię jak z nut,
przy czym nie znam zapisu,
pozostaje tylko klucz.

Niekoniecznie wiolinowy, otwieram
nim drzwi do serca
– infantylnie to brzmi,
lecz wciąż mnie stać na dzieciństwo.

Zakopane w słoiku, na podwórku
gdzie poraz pierwszy całowałem
sąsiadkę. Bez żadnych inklinacji
do pornografii.

Zresztą znów tu jestem. Niedziela
– rosół, schabowy i inne dodatki
do wspomnień. Daleko nie uciekłem,
wciąż padam bardzo blisko
jabłoni.

[witka]

Fajny bardzo klimatyczne. Tylko te niespalone mosty z jakiegoś powracającego rezonansu wprost z worka obfitości środków lirycznych.
Nic nie sugeruję.

Daleko nie uciekłem,
pierwszy krok gasi most

czy coś

ale tych mostów już dosyć - akurat, żeby zostało i saperom na poligon - bez urazy.
Z uszanowaniem.

[point of view]

... oj ... bdb

[Alek Osiński]

No to jest do czego wracać.
Śniadanie mistrzów, widać,
i za kratkami ma swój wyraz.

Wiadomo przecież - gorąca zupa
wraca wiarę w życie:)

https://www.youtube.com/watch?v=GiFiutbh6mI

[gal.a]

wciąż mnie stać na dzieciństwo

dobra fraza - powroty do dzieciństwa potrafią sporo kosztować.
Mosty - za witką. W puencie, trochę mi brakuje powrotu do początku wiersza.

[Marcin Sztelak]

Zmieniłem końcówkę, bezmostna.

Pozdrawiam.

[tabakiera]

Wspomnienia niczym skarb zakopany w słoiku.
"Tajemnice" z dzieciństwa mi się przypomniały - takie ukrywane w ziemi wzorki z kwiatów, liści, kamyczków, przykrywane szkiełkami.
Niedaleko pada jabłko od jabłoni, choćby nie wiem jaki wicher wiał.
No i klucz do każdego gniazda.
Nuty niepotrzebne, melodia zapisana w genach.