in laminato

[Pinokio]

jestem odrodzona jak Feniks
wśród ogni świętego Elma
łaskoczę gołymi stopami
kwiaty bez płatków

wybuduję dom pod liściem
roztańczę ziemię fokstrotem
i krokami Isadory Duncan
otulę się szalem z piór

uniosę na skrzydłach łopoty
dłoni w próżnych gestach
ułożę mozaikę obsesji
z muzycznych „kawałków”

zatopię w jeziorze obłoki
bielutkie jak łabędź niemy
wyhamuję w tafli snu
marszcząc bierny opór materii

[Miladora]

"Pod liściem", a mnie się nasunęło słowo "śnienia".
Jakby tu trochę chochlikowatego klimatu snu nocy letniej było, Pinokio.
I spodobał mi się ten obraz.

Ale mam małe uwagi:
- foxtrotem - sugeruję polski zapis "fokstrotem".
- Isabeli Duncan - Isabelli.
- marszcząc taflą snu - a nie "marszcząc taflę snu"?

Dobrego

[stary krab]

Amplituda melodycznych wibracji wznosi listowie, jak główki borowików. Rajski ptak szykuje się do startu...

[Alek Osiński]

Niezły. Popieram uwagi Miladory.

Poza tym, 4. czasowniki na początku każdego wersu
w ostatniej strofie, źle brzmią, to bym akurat zmienił.

Pozdrawiam

[Qń Który Pisze]

Pinokio stworzył ciepły klimat z nostalgicznym pląsem Isabelli Duncan

łopotem gestów dłoni

i

hamuję stopami jak śnieżny łabędź marszcząc taflą snu

to brzmi naprawdę dobrze i czyta się dobrze, chociaż chyba warto "taflą snu" zamienić na taflę snu, bo chyba brzmi bardziej logicznie... żpza tym bardzo
Qń przeczytał i cieszy się, że czytał

[Gloinnen]

Pamiętam ten wiersz, podoba mi się jego klimat i duża dawka poetycko ubranej w słowo kobiecości.

"wybuduję dom pod liściem
roztańczę ziemię foxtrotem
krokami Isabeli Duncan
amplitudą kobiecej wibracji
otulę się szalem z piór
i wzniosę na skrzydłach
łopotem gestów dłoni"

W tym fragmencie za dużo jest narzędników - a część z nich z identyczną końcówką "em". Pomyśl, jak można by ewentualnie inaczej skomponować strofę.

"wybuduję dom pod liściem
rozkołyszę ziemię krokami Isabelli Duncan
tańczącej fokstrota
amplitudą kobiecej wibracji
otulę się jak szalem z piór
i na skrzydłach
uniosę łopot dłoni"

Taki mi przyszedł pomysł na wiersz.

W końcówce:

"marszcząc senną taflę" - może tak?

Pozdrawiam,


Glo.

[Pinokio]

jestem odrodzona jak Feniks
wśród ogni świętego Elma
łaskoczę gołymi stopami
kwiaty bez płatków

wybuduję dom pod liściem
roztańczę ziemię fokstrotem
i krokami Isadory Duncan
otulę się szalem z piór

uniosę na skrzydłach łopoty
dłoni w próżnych gestach
ułożę mozaikę obsesji
z muzycznych „kawałków”

zatopię w jeziorze obłoki
bielutkie jak łabędź niemy
wyhamuję w tafli snu
marszcząc bierny opór materii

Dodano -- 25 maja 2016, 20:39 --

[eka]

wyhamuję w tafli snu
marszcząc bierny opór materii

Bardzo celna metafora onirycznych możliwości.