Plisa z kontrafałdą

[point of view]

zostawia na stołach okruchy zdań i widelce
w takich dziwnych pozycjach
tajemnicze plamy po sosie
barwią pergamin skóry
brudna szklanka dotknięciami warg
dopowiadają niewypowiedziane

na coraz krótsze chwile cię ogarniam
dłonie złączone obietnicą
spacerują po pacierzach
mimo to kolejny raz odgrodzeni dotykiem
wypadamy z dziurawych kieszeni boga
na obrusy krochmalone ślubami z niebem

zmarszczone czoła figur w kruchtach
nic nie sugerują tym razem
bliskość trwa dopóki ktoś płaci za połączenie

od pewnego czasu
milczenie zmienia nas w płaskie fotografie
to taka przypadłość obiecanego przemijania
na dodatek
ciało nam się gniecie

[witka]

Chyba mi się przeczytał, ale się nie wychylam.

ciało nam się gniecie
z powodu wirusa nie biorę się za ostatni wers.

[point of view]

immunologiczny magiel polecam ;

[eka]

Ucieleśniona wiara.
Wena, poezja w kimś, z kogoś, kto odszedł.

[Hosanna]

dla mnie to wiersz o starzeniu się
"nam " się gniecie
czyli parzący i patrzony starzeją się , niedołężnieją , robią plamy
trudno się im skontaktować
jest w tym jakaś przerażająca ale i obiecana nieuchronność
towarzyszenie sobie w równi pochyłej
wyciszona tęsknota za pełniejszym życiem minionym
radzenie sobie z niedołężnością

dziurawe kieszenie boga to krytyka ale i nadzieja bo skoro bóg (skoro bóg dla bohatera istnieje) - to może jeszcze wszystko się na końcu wyjaśni

po co ta starość

[point of view]

... dziekuje Ci Hosanno za domknięcie niedomkniętego... tego szukałem teraz zmieniony, przedtem chyba zbyt enigmatycznie, malo dobitnie... hm...

[Nula.Mychaan]

od pewnego czasu
milczenie zmienia nas w płaskie fotografie

jakie to piękne, obraz przemijania, spłaszczenie.
bardzo mi się podoba wiersz