pomidorowa z rurki

[point of view]

cuchnące szpitalnością
korytarze ciemne tunele
posadzką z pęknięć
spod porysowanych paznokciami ścian
tylu odpłynęło
tylu żyje przyklejonych cierpieniem
do różowej lamperii
tylu tliło się w przepalonych żarówkach

anonimowe kłaczki życia
skupione na przechodzącej bieli
liczą obce kroki
wsłuchują się w pisk kółek
wózków z zupą pomidorową
sunących dostojnie wprost do nieba
za drzwiami na końcu korytarza

[Mms]

Witaj!
Wiersz mi bliski. Dziś św. Łukasza - patrona służby zdrowia...
Odwiedzałam moich drogich. Brat. Ojciec. Mama. Nie ma ich już tutaj.
Widziałam twarz kogoś na sąsiednim łóżku , kto zmarł tuż przed wizytą...
Bardzo dobrze oddany realizm tego smutnego miejsca.
Aż czuję jego charakterystyczny zapach.
Pozdrawiam
Małgosia

[point of view]

taki mały remanent dzisiaj... ten też poprawiony...

[Mchuszmer]

Trafił. Z rurki, ledwo, z trudem. Myśli dopadające obserwatora i z pewnością odchodzących, opisane groteskowo kłaczki wśród mnóstwa innych; ich małe niebo kończące cierpienie, umieranie w przypominającym o tym miejscu.
I coś w zestawieniu z cierpieniem tej różowej lamperii i ukazanie perspektywy w drugiej strofie oraz wyciszenie na końcu - porusza i tworzy nastrój.

Brakuje ogonka w "zupa" w trzecim od końca wersie.

[Nula.Mychaan]

Bardzo mocny obraz, czuję się ten wiersz całą sobą.
Naturalistycznie, ale bardzo prawdziwie niestety.

[tabakiera]

Poruszył mnie ten wiersz, ale troszkę się czepnę.
Jak dla mnie fragment:

tylu żyje przyklejonych cierpieniem
do różowej lamperii
tylu tliło się w przepalonych żarówkach

jest zbędny.
To przyklejenie cierpieniem...
To tlenie się w żarówkach...
No, zbyt wyświechtane rekwizyty jak na taki wiersz.
Wykorzystane sprytnie, ale jednak.
No i przecież o śmierci piszesz na końcu.

Pierwsza strofę czytam do wersu:

spod porysowanych paznokciami ścian

.
Wtedy robi mi się nawet ciekawa przerzutnia.

Nie musisz sie przejmować moją sugetią, ja lubię krótko.

[jaguar]

Niesamowicie przejmujący wiersz