dyptyk o siostrze

[witka]

trzy okna

Maryśka ma siedmdziesiąt pięć lat
pół wieku temu wytrzebiła raka
z genomem dżungli radzi sobie jak z ogrodem

przez Skype'a wpadają dzieci i wnuki
do poiskania z win tego świata
modli się w oknie ma bezpośrednie łącze

odpala się księżyc sięgam za jego
niewidoczną stronę po niewyciągnięte losy
nie przegrywam

surogatka

jesienią głęboko przeorana
żyzna ciepła twarz

jeszcze w doniczkach
kobieta grzebiąca

gaworzą stokrotki
rozkopuje się pięc arów raju

na wianki dla dziewczynek

[point of view]

... z przyjemnością po twoich łąkach chodzę.

[eka]

Ja też, po raz drugi:)

[Nula.Mychaan]

Witak rozumiem i bardzo mi się podoba
Świetny, obie części:)

[Lucile]

To bardzo dobry, pełen empatii wiersz, Witka.
Czytam go po raz któryś; za każdym razem tak samo wzrusza, oraz emanuje braterską miłością.
Przyznam jednak, że mam niejaki problem z tym fragmentem:

odpala się księżyc sięgam za jego
niewidoczną stronę po niewyciągnięte losy
nie przegrywam

to znaczy rozumiem, albo tylko wydaje mi się, że ostatni wers drugiej zwrotki

modli się w oknie ma bezpośrednie łącze

można czytać z pierwszym z trzeciej, tej cytowanej i widzę taki obraz
"bezpośrednie łącze", nie tyle z niebem, ale księżycem, i to podsuwa mi kolejną interpretację - światło księżyca, to światło odbite, chłodne, skrywające te "niewyciągnięte losy". Wprawdzie piszesz "nie przegrywam", ale ja, nie wiedzieć czemu, wyczuwam tu jakiś smutek.
Może właśnie przez ten księżyc.
A może, ta cała moja interpretacja jest "od czapy" i przekombinowałam - no to wybacz, bo wiersz bardzo mi się podoba.

Pozdrawiam i stawiam "księżycówkę"
Lu