Ostatnie drzewo raju

[point of view]

spojrzenia turla po chodnikach
w jej włosach ćmy
strząsają szary pył

szczotką do włosów
z głębi starego lustra wyczesuje
obco brzmiące imiona
pomiędzy wiotkimi palcami
rozwiesza koszule na wietrze
za płotem porośniętym mchem
dotyka rozgrzanej skorupy garnka
w której schował się rudy kot

pod ostatnim niebem gdzie wspomnienia
jak kłaczki babiego lata lewitują w snach
niektórzy spacerują boso po trawie
każdy widzi coś innego

właśnie tam uwięzło spojrzenie ojca
siedzi na gruszy
grą na duduku łagodzi zmierzch

[Alek Osiński]

ciepło wspomnień
turla się po chodnikach
w jej włosach ćmy
z miękkich skrzydeł
strząsają srebrny pył

rankiem
szczotką do włosów
ze starego lustra wyczesuje
obco brzmiące imiona
zepsuty płot białego kota
schnącą na wietrze koszulę

ta część jak dla mnie b. udana
i w końcówce wiersz wraca
na dobre tory...środek trochę słabszy
i no ten środek stylistyczny "tego chłopca który"

zbyt naiwny mi się wydaje

[eka]

Ładny, subtelny początek, mimo ciem i turlania ciepła po chodnikach. Bo jeśli nadchodzi zima, to ciepło im odbierze.
Wyczesywanie obco brzmiących imion, płotu porośniętego mchem... i tu się zatrzymuję (masz interpretację jak najbardziej na żywca, nie znam jeszcze kolejnych wersów:), bo:

płot poros(ś)nięty mchem rozgrzaną skórę chłopców

przez moment zobaczyłam skórę chłopców podobną do mchu. Tak blisko zestawiając obraz płotu i skóry oszukujesz mój mózg. Ale może to celowe:)

Jak raj i ostatnie drzewo, to Bóg na gruszy (a gruszka nie skusi:) łagodzi Ewie zmierzch. Zaludniła świat pod niebem, łażą sobie pod jej niebem wspomnień i nie wiedzą, że pramatka odchodzi.
Ładny, delikatny liryk.
Na tyle czytelny, że nie dopisywałabym 'ostatniego jutra'.
Rozpuszcza powietrze - co o tym myślisz?

[point of view]

... miałem podobne obawy... zatem poprawiam Dzięki.

[eka]

właśnie tam uwięzło spojrzenie ojca
siedzi na gruszy
grą na trąbce łagodzi zmierzch
rozpuszcza w powietrze

Bardzo udany obraz końca:) Pogodny.

[eka]

A dałeś przecinek, samotny niebiały wyjątek:)
Czuję się winna jego samotności, musi czuć się bardzo wyobcowany, żali mi go, naprawdę, a tak?

rankiem
szczotką do włosów
z głębi starego lustra wyczesuje obco brzmiące imiona
płot porośnięty mchem
rozgrzaną skórę chłopców
rudego kota i schnącą na wietrze koszulę

------------
?

[point of view]

też tak myslalem ale razil mnie samotny dlugi wers.
Dam mu troche czasu niech sam sie wypowie jak będzie lepiej... (temu wierszu)

[eka]

Pewnie, że tak:)

[point of view]

... no to ciut zmienione.

[eka]

Skóra się rozpuściła:)

Ale jak można prawie dotykać? W sensie - myślą, wspomnieniem?