pod auspicjami

[Lucile]

kiedy mówisz trzymaj się linii horyzontu
buntuję się

ale kiedy krzyczysz nie wychodź poza linie
papilarne wpadam w popłoch

i jak mi zakwitnąć w dłoni zamkniętej
na oddech

[Marcin Sztelak]

Szczególnie ostatnia, chociaż całość to doskonale skondensowany wiersz. Frapujący tytuł, bo czy z woli a może jednak z wróżby?

Pozdrawiam.

[jaguar]

Bardzo ciekawy wiersz. Myślę, ze ostatni wers nie jest potrzebny, brzmi nieco przesadzony. Samo:
"i jak mi zakwitnąć w dłoni zamkniętej"- brzmi cudnie

[Lucile]

Szczególnie ostatnia, chociaż całość to doskonale skondensowany wiersz.

Marcinie,
lubię takie formy, jeżeli udało mi się odpowiednio skondensować treść, równocześnie nie zawężając przekazu, tym bardziej mi miło.

Bardzo ciekawy wiersz. Myślę, ze ostatni wers nie jest potrzebny, brzmi nieco przesadzony. Samo:
"i jak mi zakwitnąć w dłoni zamkniętej"- brzmi cudnie

Jaguar,
istotnie, skoro dłoń zamknięta to duszno i ciemno, ale chyba nie zmienię, chociaż – przyznaję – myślałam nad tym.

Dziękuję i pozdrawiam
Lu

[Henryk VIII]

Rozwój/rozkwit zawsze jest przekraczaniem rozmaitych linii, także tych niewidocznych, i domaga się przestrzeni. Ale nikt nie istnieje wyłącznie sam w sobie i sam dla siebie. Obecność drugiego/innego jest zabieraniem przestrzeni. W mniej lub bardziej zaborczy sposób. Sztuka w tym, by tak współbyć, aby ostrożnie oddychać, nie zabierając zbyt wiele miejsca i zbyt wiele powietrza

[witka]

Czasami nie lubię tego zjawiska, przejechać bezkolizyjnie Polskę ze wschodu na zachód i odrotnie kilkadziesiąt razy pod auspicjami.
Wytrzymałem i ja i podłoga w samochodach, gdzie powinien być drugi hamulec od strony pasażera.
Od tego momentu

krzyczysz nie wychodź poza linie
papilarne wpadam w popłoch

wiersz wchodzi podkalibrowym chociaż kobietą w Panzerfauście.
Więcej takich Lu>

[alchemik]

Przedstawię Tobie, Lucia, moją własną tylko nieco zmienioną wersję Twojego dobrego wiersza.
A Ty się przecież na mnie nie pogniewasz.

kiedy mówisz trzymaj się linii horyzontu
buntuję się

W krótkim wierszu powtórzenie zaimka zwrotnego się, nie brzmi zbyt dobrze.
Wiem, wiem, w naszej polskiej mowie, co raz używamy się.
W poezji nie musimy, możemy w poetycki sposób pozbyć się tej redundancji.

kiedy mówisz trzymaj się linii horyzontu
jestem zbuntowana

ale kiedy krzyczysz nie wychodź poza linie
papilarne wpadam w popłoch

i jak mi zakwitnąć w dłoni zamkniętej
w bezdechu

Bardzo piękna miniaturka, Lucia, la mia saggia strega.

Wiele zawiera tego co w Tobie, w nas samych, kiedy musimy odpowiadać na pytania lub zarzuty.
A odpowiedzi zatrzymujemy w dłoni, która zaciska się w pięść pobielałych palców.

Prowadzenie samochodu i czegokolwiek ( w pierwszym planie), kiedy obok siedzi pasażer, za którego jesteś odpowiedzialna, ale jego pouczenia doprowadzają do szału. Interesująca, a nawet całkiem dobra metafora odpowiedzialności. Kiedy jednak woli się zawrzeć tę odpowiedzialność we własnych rękach, bo to one akurat trzymają kierownicę, nadchodzi bunt przemagający obawę.

George, il tuo amichevole alchimista.

[Lucile]

Jakoś zaniedbałam, porzuciłam to swoje mini,
nie zaglądałam... a tu taka niespodzianka.
Z wizytą wpadło aż troje znakomitych gości,
a nieuprzejma gospodyni poszła sobie.

Dobrze, że nie założyła na drzwiach kłódki.


Wasza Wysokość,
odpowiem, a raczej zapytam, tak nieco przekornie.
A ileż to przestrzeni obok siebie pozostawiłeś, Your Highness, swoim małżonkom?
Oczywiście, usłyszę odpowiedź - Racja Stanu. No, racja.

Witka,
wiesz, że cieszy mnie każde słowo (jak chyba każdego autora) pod moimi tekstami.
A za takie:

wiersz wchodzi podkalibrowym chociaż kobietą w Panzerfauście.
Więcej takich Lu>

szczególne dziękuję. Poczułam się jak ułaskawiona, pochwalona i wynagrodzona żona naszego portalowego, chociaż angielskiego, króla.

Jerzy,
ależ oczywiście, nie mam nic przeciw temu. A to, że zechciałeś „pobawić się” treścią znaczy, że wierszyk Cię zainteresował i przytrzymał.

W poezji nie musimy, możemy w poetycki sposób pozbyć się tej redundancji.
kiedy mówisz trzymaj się linii horyzontu
jestem zbuntowana

ale kiedy krzyczysz nie wychodź poza linie
papilarne wpadam w popłoch

i jak mi zakwitnąć w dłoni zamkniętej
w bezdechu
Bardzo piękna miniaturka, Lucia, la mia saggia strega.

Czy zauważyłeś, że oprócz dubeltowego „się” jest jeszcze równie podwójna „linia”.
Przemyśliwałam nad tym, chociaż tylko momencik, bowiem takie miniaturki powstają w mojej głowie, jak rozbłyski pod powiekami, gdy zbyt długo patrzymy w jasne źródło światła. Pojawiają się i równie szybko znikają, jeżeli ich nie zapiszę. Już nieraz przekonałam się, że nie należy przy nich „grzebać”. Wiem, wiem, znawcy i znacznie lepsi ode mnie mówią, iż tekst powinien się „odleżeć”. Stosuję tę zasadę do tekstów dłuższych, bardziej wymagających.
A te moje miniaturki to... szybko przemijające iluminacje.
Jeżeli uda mi się taka, która zmusza do zastanowienia i szukania w niej ukrytych den... to czuję się w pełni usatysfakcjonowania.
Istotnie, chodzi o tę przestrzeń jaką mamy, lub sobie wywalczymy. I to nie tylko w związku. Gdy musimy to robić „pazurami”, albo – co nie daj Boże – brak nam sił na tę walkę – więdniemy, zanikamy, nawet cienia (wspomnień) po nas nie będzie.
W dzieciństwie często słyszałam przysłowie „siedź w kącie, a znajdą cię”.

Wiele zawiera tego co w Tobie, w nas samych, kiedy musimy odpowiadać na pytania lub zarzuty.
A odpowiedzi zatrzymujemy w dłoni, która zaciska się w pięść pobielałych palców.

Było to przekleństwo mojej wczesnej młodości, jako że - do pewnego momentu - byłam cichą, wycofaną, niezwykle nieśmiałą i bardzo posłuszną dziewczynką.
Może dlatego w dorosłym życiu ustaliłam nieprzekraczalną granicę mojej osobistej wolności, najlepiej to obrazuje pewna myśliwska opowiastka. Oto ona:
Jak utrzymać borsuka:
Kiedy złapiesz borsuka, nie trzymaj go na sznurku, bo bez wątpienia szybko ci go przegryzie i ucieknie. Nie trzymaj go także na łańcuchu, to jak na niego coś najdzie, to się na ciebie rzuci i ugryzie. Musisz zrobić to tak; weź dosyć długi kij, taki co najmniej na sześćdziesiąt centymetrów, przywiąż borsuka do jednego końca na pętli, a drugi koniec trzymaj w ręce, tak żeby nie uciekł, ale również nie podszedł do ciebie za blisko, rozumiesz?

Bardzo dziękuję za interesujące komentarze.
Lu

[alchemik]

Rozumiem aż nadto.
Raczej jestem bardziej niedźwiedziem niż borsukiem.
Niby, bez kija nie podchodź.
Biorę się jednak na lep miodu zaprawionego ziołami, zbieranymi o nowiu, i paroma szczególnymi zaklęciami.
La strega, mia cara

Alchimista

[Lucile]

Biorę się jednak na lep miodu zaprawionego ziołami, zbieranymi o nowiu, i paroma szczególnymi zaklęciami.

A co, jeżeli ta „la tua cara strega” w rzeczywistości jest - spaventevole, maleducata, brutta, vechia, velenoza anche con tanti verruche sul suo grande scuroverde naso sempre umido - i na dodatek do swoich nalewek (potajemnie) dodaje składnik wywołujący „ognie św. Antoniego”, bowiem jest wielbicielką jednego z demonów mitologii słowiańskiej – Sporysza?

Miłego wieczoru
Lu