Kąt padania

[Marcin Sztelak]

Nie ma mnie w lustrze,
zapewne to twoja ręka
wykreśla odbicia.

Więc posłusznie znikam,
tylko po zgaszeniu światła
majaczę gdzieś w kącie
snu.

Rano mnie strącasz jak marny puch
– odwrócenie ról.
Zresztą lustro już pęka.
Naprężone od wnętrza.

[Alek Osiński]

Skoro Pil nie widzi się w lustrze
to znaczy że zamienił się w wampira
ukąszony pewnie nocą przez jakiegoś
demonicznego wampa.

Tak sobie żartuję,
ale wiersz na pewno udany, Marcinie drogi.

[biegnąca po fali]

Wiersz, który porusza. Nie potrafię powiedzieć w czym tkwi jego siła,
ale zrobił na mnie ogromne wrażenie.

[jaguar]

Przy czytaniu wiersza pomyślałam to co napisał w swoi komentarzu p. Osiński.
Wiersz, wg mnie, dobry. A w czym tkwi jego siła, poza dobranym z wyczuciem środkami lirycznymi? Myślę, że treść. Zawsze litujemy się nad słabszymi, nawet, gdy ich za tę słabość przestajemy szanować, ale za to ich też lubimy, bo lubimy czuć się silniejsi. Wtedy jesteśmy chętni pomagać, pokazać naszą wspaniałomyślnosc. Gdy jednak ta bezbronna osoba zaczyna dorównywać nam siłą, zwykle odwracamy się od niej - tak sobie uogólniłam na podstawie własnych epizodów życiowych. Wiersz mnie zainteresował.Pozdrawiam

[lczerwosz]

Nie ma mnie w lustrze,
zapewne to twoja ręka
wykreśla odbicia.<-- sprawia wszystko, inspiruje, nakazuje i nawet wodzi mnie na pokuszenie a potem mówi "precz"

Więc posłusznie znikam,
tylko po zgaszeniu światła
majaczę gdzieś w kącie
snu.<-- świetne

Rano mnie strącasz jak marny puch <-- nie, niewłaściwe skojarzenie: "Ty puchu marny"
– odwrócenie ról.
Zresztą lustro już pęka.
Naprężone od wnętrza. <-- świetne

Zawsze litujemy się nad słabszymi, nawet, gdy ich za tę słabość przestajemy szanować, ale za to ich też lubimy, bo lubimy czuć się silniejsi. Wtedy jesteśmy chętni pomagać, pokazać naszą wspaniałomyślnosc. Gdy jednak ta bezbronna osoba zaczyna dorównywać nam siłą, zwykle odwracamy się od niej

To bardzo ciekawa interpretacja wiersza.

Zresztą lustro już pęka.
Naprężone od wnętrza.

PL musi wybić się na niepodległość.

[witka]

Zasada Huygensa nie obowiązuje.
Zycie jest obarczone zbyt wielkimi stratami przejścia w inne środowisko.

[WHITE RAVEN]

Napisz coś bez ciasteczek . Zachwyt to wieczna adoracja samego siebie.

[tetu]

Marcin w Twoim wierszu sporo się kryje. Przede wszystkim zafrapował mnie sam tytuł "kąt padania" a potem lustro i światło.
Można się tutaj pobawić odbiciami i z przyjemnością odmaszeruję do lekcji fizyki tak dla przypomnienia

W drugiej cząstce pod lir posłusznie i z przyjemnością znika, śni. Nie ma światła - nie ma odbicia.
Rankiem następuje odwrócenie ról.
Jasność, promienie słoneczne strącają go z łóżka. Motyw naprężenia od wnętrza, pękającego lustra jest bardzo pojemny. Może kojarzyć się nie tylko z odbiciem peela, jego samokontrolą, samowiedzą, ale też z nagromadzeniem się jaskrawości, którym lustro się nie oparło:) Może to osobisty urok peela tak działa;) Ciekawa gra światłem. Można się też doszukać relacji międzyludzkich i zinterpretować zupełnie inaczej. Bardzo ciekawy wiersz. Przeczytałam z zainteresowaniem.

[eka]

Najciekawsze, co zatrzymuje uwagę to tożsamość właściciela owej wykreślającej i strącającej ręki. Która jest ważniejsza od peela. Istnieje w świetle, podmiot zaś w mroku, w kącie snu.
Myślę, że wiersz opisuje walkę wewnętrzną. Świadomości z podświadomością. Rozumu z emocjami ledwo przykrywanymi. Ucywilizowania z pierwotnym.
W poincie - klęski obu przejawów istnienia.

[Nula.Mychaan]

Bardzo intrygujący, tak zużyty rekwizyt lustra wprowadzasz w zupełnie innym znaczeniu i bardzo mi się to podoba.
Bardzo dobry wiersz