pod auspicjami

[Alek Osiński]

kiedy mówisz trzymaj się linii horyzontu
buntuję się

ale kiedy krzyczysz nie wychodź poza linie
papilarne wpadam w popłoch

i jak mi zakwitnąć w dłoni zamkniętej
na oddech

Te dwie pierwsze strofy - całkiem całkiem. To krążenie
wokół linii, zachęca aby śledzić co tam jest nawijane.
Ale puenta mnie nie przekonuje. Słabo się ma do
wcześniejszych wersów, jak i dłoń do oddechu,
a aż się prosi, żeby te linie splątać w jakiś słoneczny splot.

Ten ton archaiczny tez jej średnio służy.

Pozdrowienia

[Nula.Mychaan]

Bardzo mi się podoba, ostatnia strofka powala na kolana.
Coś niesamowitego

[alchemik]

Przecież znamy się jeszcze sprzed czasów Swaroga i przyszłego po nim Spora. Pana sporu, ale i pana dostatku, jeżeli chce nim kogoś obdarzyć. A potrafi darzyć zlotem i złotem plonów.
Czasami obdarza kłosy żyta. Nie wiadomo, czy dla trucizny do tańca potępienia, czy dla objawienia.
A spojrzenie na odmienną rzeczywistość, daną nam sporyszowym grzybem na kłosach i zawartym w nim LSD, nikomu nie zaszkodziło.

Przecież wciąż, la strega, robisz sobie gulasz na grzybkach psylocybkach, które przedkładasz nad kurki i rydze.
To poszerza spojrzenie na największe i najmniejsze. Na kosmos w oddali mgławic i na mgławice wirtualnych cząstek w mikrokosmosie.