Marzenie skarpetki

[point of view]

właśnie zamarza
w pilśniowym domku
na działkach w środku miasta
zawinięty w dziurawą kołdrę
śni o ciepłych skarpetach

uliczką obok przechadzają się
luksusowo opakowani ludzie
zapowiada się miły wieczór

[Alek Osiński]

ostatni człowiek
właśnie zamarza
w pilśniowym domku
na działkach w środku miasta
zawinięty w dziurawą kołdrę
śni o ciepłych skarpetach

uliczką tuż obok przechadzają się
opakowania zamiast ludzi

kto zapłonie ogniem z jego oczu
jeszcze czas
nim zgaśnie

Przeczytałem w tytule: Marzenie skarpetrki"
i myślałem, że będzie nawiązanie do Petrarki,
a tymczasem o znieczulicy społecznej.

Faktycznie problem jest i to problem bolesny.
Z drugiej jednak strony obecnie sprawa
nie jest taka oczywista, a socjal jeśli się postarać
pozwala przeżyć (znam z autopsji)

Niektórzy jednak wybierają po prostu "wolność i swobodę"
z pełnymi tego konsekwencjami...

[Nula.Mychaan]

Tomaszu chyba Ci się wkradła literówka w tytule, nie powinno być skarpetki?
Niestety niewielu zauważa takie osoby, ale rzeczywiście bywa że to ich autonomiczny wybór, nie chcą skorzystać ze schroniska.
To bardzo trudny temat.

[Marcin Sztelak]

Eee tam.… czasem nie ma wyboru... A marzenia na miarę potrzeb dotykają głębi problemu, bo nie w znieczulicy rzecz a w odczłowieczaniu takich właśnie ludzi, tak naprawdę tylko dla własnego dobrego samopoczucia.

Pozdrawiam.

[eka]

Skarpetka chce uratować/ogrzać człowieka, bo teraz jest częścią 'opakowań'.
Doskwiera czytelnikowi ten wiersz.
Bo ludzie w pilśniowych domkach internetu nie mają.

Kontrasty: zamarza, ale:

kto zapłonie ogniem z jego oczu
jeszcze czas
nim zgaśnie

Człowiek ostatni - opakowanie.

Domek na działkach - środek miasta.

One i tytuł są konstrukcją liryku.
A temat bardzo trudny ze względu na płycizny, w które można wpaść, pisząc o wykluczonych na własne życzenie i z powodów niezależnych. Ta marząca skarpetka jest najlepszym punktem wiersza.
Założenie, że przechadzające się uliczkami 'opakowania' nie mają żadnych problemów, dramatów, z powodu znieczulicy nie zauważają Człowieka wydaje mi się zbyt wielkim uproszczeniem.
Ale rozumiem intencję, nigdy nie dość budzenia empatii.
Tyle, że nie wszyscy po prostu jej chcą.
Lub chcą - nie dając nic w zamian od siebie.

Refleksyjny wiersz.

______________________
W przedostatniej może warto byłoby ciut mocniej położyć akcent:

uliczką tuż obok
przechadzają się opakowania
zamiast ludzi

Pozdrawiam.

[point of view]

... popracowałem nad nim w trochę inną stronę EKO

[eka]

właśnie zamarza
w pilśniowym domku
na działkach w środku miasta
zawinięty w dziurawą kołdrę
śni o ciepłych skarpetach

uliczką obok przechadzają się
luksusowo opakowani ludzie
zapowiada się miły wieczór

Lepiej, bieda i nierefleksyjne bogactwo.
No i brak tego dopowiedzenia w finale ( jeszcze czas).