"Tygrysi błękit" - trzy wiersze

[Paweł D.]

1. Jak spokojny ocean w słoneczny dzień


To był najpiękniejszy błękit jaki widziała:
świecił przez moment- a długo ciała płynęły,
i lustro rzeki wciąż ciemniejszy grzyb porastał.
Jeszcze nie rozumiała, dlaczego się zmienił

tak nagle świat jej wiadomy - winiła ziemię
o tygrysi błękit, do rdzenia wypalony
pod powiekami, i cichutkie mruczenie
tej barwy pomiędzy barwami – przyczajonej.


2. W lustrze


Miała trzynaście lat, kiedy tygrysie niebo
skoczyło do powiek i spadła na dno źrenic.
Ciemność wodę jej wlała do uszu, i ciemno
było po wyjściu. Dym jak smoła gęsty

oblepiał widma ludzi niosących powoli
znamiona tygrysiego oddechu na skórze,
a ich twarze nieomal zwęglały jej oczy:
patrzyła na siebie - zrozumiała to później.


3. Taki był ładny


Wtedy widziałam ją po raz ostatni.
Powiedziałam: popatrz na ten samolot.
Był cały srebrny, a ogon miał biały.
A potem ciemność nakryła mnie dzwonem.

Otworzyłam oczy - nie było jaśniej.
Dym gęsty jak smoła, i ciała w rzece
pamiętam. Rodzice nie byli w stanie
gdzie mam przód głowy, a gdzie tył – powiedzieć.

[eka]

Mam wrażenie, że tryptyk pisany pod tezę z ostatniej wymiany zdań. Estetyka a etyka.
Wersy inspirowane konkretnym obrazem? Fotografią?
Piękno barwy, w którą wpisała się zagłada i której walory estetyczne zauważa trzynastolatka.
Część pierwsza i druga - podmiot liryczny opowiada o wrażeniach dziewczynki, w trzeciej liryka roli, wypowiedź na chwilę sprzed i po wybuchu bomby, głos użyczony ofierze.

Czy chciałabym zginąć w czymś okrutnie strasznym, co jednak niosło, miało - zanim nastała ciemność i dym - piękne zewnętrze?
Wydaje mi się, że dajesz odpowiedź twierdzącą na owo pytanie.
Zagłada jest anonimowa, nie ma słowa o sprawcach, którzy przygotowali, uwolnili tygrysi błękit. Zgodnie zresztą z założeniem, bo dziewczynka początkowo piękna błękitu nie wiąże z hekatombą płynących ciał. Wini ziemię?
Pierwszy tytuł - kontrast i ironia.
Drugiego nie rozumiem. W lustrze świadomości dziewczynki? Nie rozumiała, że wygląda tak jak widma ludzi?
Trzeci nawiązuje do piękna maszyny, niosącej zagładę.

____________

Wobec wagi tematu aż trudno wskazać miejsca, gdzie wiersz ma słabsze miejsca.
Na pewno rzuciły się w oczy inwersje, brak przecinka/myślnika w ostatnich dwóch wersach.

[Paweł D.]

Nie, tryptyk nie był pisany pod żadną tezę, jest wcześniejszy niż wiersze o fotografii, inspiracją były wspomnienia konkretnej osoby, która tak właśnie opisała kolor nieba:
jak spokojny ocean w słoneczny dzień.(tygrysi błękit jest już ode mnie) Nie ma nic o sprawcach, bo to cykl, w cyklu jest, a poza tym znamy historię i wiemy kto był sprawcą. W lustrze, znaczy że musiała wyglądać tak samo jak oni, ale nie od razu zdała sobie z tego sprawę. Inni ludzie są lustrem nas samych. "i oszczędź mi widoku siebie samego w oczach bliźniego"- to z innego mojego wiersza.

[alchemik]

Lubię takie wiersze, Pawle.
Niesamowita metafora piękna w śmierci i tragedii.
Nie interesuje mnie inspiracja.
A przecież, pod powiekami mam wyobrażenie wszechrozbłysku nad Hiroszimą.

Tygrysi błękit. Przepiękna metafora azjatyckiego nieba.
Przeciwstawienie. Ironia, jako rzekła Ewa.
W oczach małej dziewczynki, to coś niezrozumiałego ( bo ona dopiero uczyła się świata), przez chwilę pięknego.
Straszne, potem zwykłe, zwyczajne w wypalonej do ziemi tragedii. Bo ona dopiero uczyła się świata, a taki właśnie zastała.
Druga część tryptyku to kontynuacja.

Zrozumienie. Jako jedyna żywa, będzie duchem cierpiącym za tych, którzy odeszli nagle, bez bólu, bez zrozumienia. Będzie świadkiem piękna, które pojawiło się z błękitu.
Tygrysiego błękitu, który zapłonął, niosąc bezbolesną nicość dla tych, którzy mieli szczęście.
I pamięć cierpienia na zawsze dla pozostałych.

Maszyna - ptak, która złożyła jajo rodzące hekatombę.
Za chwilę piękna.
Tu nie ma mowy o agresji, o winnych.
Jest tylko rozbłysk i to co potem.

Wszystkie części tryptyku to impresje malowane pod odrobinę innym kątem.
I jako impresje nie poddają się w tym wierszu osądowi stylistycznemu.
Tak jak nie lubię inwersji, tak tu, akurat, wydają mi się na miejscu.

Dziękuję za czytanie, Pawle.
W zamian darowuję Tobie inny wiersz o tragedii.
Mój własny, w którym pod pozorem ukazania mocy i piękna natury, skryłem tragedię śmierci zadawanej z rąk oprawców.
post137859.html#p137859

W tytule, Pawle, zamiast trzy wiersze, napisz po prostu tryptyk.

Jerzy Edmund

[Paweł D.]

Dziękuję serdecznie. Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Ładne - tym razem Leon przyswaja .

Z uszanowaniem L.G.

[Nula.Mychaan]

Całość bardzo obrazowa, klimat zdecydowanie zachowany, kontrasty dobrze go podkreślają.
Puenta dobrze zamyka całość, ale inwersja w ostatnim wersie bardzo mi zgrzyta.

[Paweł D.]

Ok, dzięki.