Biały

[teo]

białe kłamstwa jarzeniówek i ja
w wytartych spodniach
snuję się po ulicach
bezludnych i gęstych od ciszy
samotność zabija

torturując się światłem
szybko przędę na kolanie cienie
obietnic że ty i ja to wieczność
to ściąga mnie w otchłań

nie potrafię już żyć bez destrukcji
ściśnięta szczęka zapomniała o wyznaniach
więc ból i strach śnią mi się
nawet w pogodne dni

[eka]

Dualizm sprzecznych stanów. Efekt długofalowej depresji.
Sztuczne światło i pokłosie naturalnego cienia.
Biały kolor jak flaga, która symbolizuje poddanie się podmiotu.
Ciekawy liryk.

[teo]

Ten pierwszy komentarz podobał mi się bardziej

Pozdrawiam Eko.
teo

[eka]

Myślę, że wiem dlaczego.

[Marcin Sztelak]

Właśnie zauważyłem, że coś zjadło mój komentarz. Więc to dobry liryk, a raczej studium samotności, z pominięciem ostatniego wersu pierwszej zwrotki, nazbyt patetycznego i oklepanego za razem w moim mniemaniu.

Pozdrawiam.

[Hosanna]

Nie da sie żyć bez destrukcji
To kwestia proporcji

Zbytnie umiłowanie destrukcji jest hi hi hi - brzydkie i dziecinne

Jak kolejna wylinkę trzeba będzie i tak porzucić

Czy nie ciekawi cię jaka piękna postać wojownika będzie twoim następnym etapem ?
umierać jako dzieciak ,.. szkoda

[Gloinnen]

samotność mnie zabija

Zbyt dosłowne, przez co zbliżasz się do banału. Nie umniejszając emocjom, w wierszu lepiej jest nie pisać wprost takich emfatycznych deklaracji. Tak mógłby napisać nastolatek, a nie dojrzały poeta.

obietnic ze ty i ja to wieczność
to ściąga mnie w otchłań

Podwójne "to" wypadło trochę niezgrabnie.

nie potrafię już żyć bez destrukcji

Osobiście nie lubię takich słów w wierszach. Brzmią jak przeniesione z podręcznika i zabijają liryzm, psują atmosferę wiersza.

więc ból i strach śnią mi się
nawet w pogodne dni

Do "samotności" i "destrukcji" doszedł jeszcze ból i strach, i mamy cały komplet pojęć, którymi w poezji należy posługiwać się wyjątkowo rozważnie i oszczędnie. Zazwyczaj dodają tylko tekstowi niepotrzebnej wzniosłości i go infantylizują (poetycko, oczywiście).

Wiersz sprawia wrażenie niedokończonego, jakby urywał się w połowie. Zabrakło mu wyrazistej puenty.

Pozdrawiam, Glo.

[Henryk VIII]

"nie potrafię już żyć bez destrukcji" - ten wers rzuca się mi w oczy najpierw. Proste, oczywiste - historia sztuki zna wiele osobowości twórczych, które z powodzeniem mogłyby się pod tym podpisać. Tu zgoda.
Ale piszesz:"
samotność mnie zabija" - tu niezgoda, bo co innego tortura, a co innego mord. Uważam, należałoby zatem napisać" samotność nie zabija", bo przeczysz samemu sobie - chcąc żyć i żyjąc ( z ciągotkami ku destrukcji).
Ogólnie - średnio. Coś mi zgrzyta. Należałoby doszlifować. Poza tym masz literówkę (obietnic ze ty i ja to wieczność) - zamień "z" na " ż".
H8

[Alek Osiński]

Zbyt dużo wielkich słów na zbyt małej przestrzeni.
Dlatego czytelnik czuje się zakrzyczany wierszem.

Takie wrażenie.

[Nula.Mychaan]

Mam wrażenie, że to jeden z cyklu wierszy, bo tytuł bardzo kojarzy mi się z wierszem Granatowy, tematyka też je spina.
To dobry wiersz, ale wg mnie ostatni wers pierwszej strofki jest zbyteczny, patos bardzo mi zazgrzytał.