historia ptaka...

[marta zoja]

myślałam, że umarłam
a to tylko skrzydła zawiodły
gdy spadałam na dno studni
i zniknął mój wiersz tak osobisty

ptak we mnie już nie śpiewa
nie lata jednak co godzinę
odmierza czas samotności
głośnym zawodzeniem skrzekiem

zapisuje słowa na czerpanym
papierze pomiędzy jedną bruzdą
a drugą wciąż wierząc w przeznaczenie
los uśmiecha się tam z niezdarności

[Marcin Sztelak]

Dobrze jest wierzyć. Wiersz z dużą dawką goryczy i małym promyczkiem nadzieji. Te trzy kropy w tytule nie dodają uroku, szczególnie, że wiersz bez interpunkcji.

Pozdrawiam.

[alchemik]

Marta, przesłodziłaś z tym ptaszkiem metaforą.
Za długo pociągnęłaś

Początek rozumiem, choc nieco egzaltowany.
Skrzydła, czyli duch poezji.
A tak naprawdę duch zrozumienia i obserwacji zalegający w duszy.

Reszta poszła za tym.
Może spodoba się innym.
Ja mam ostrzejsze widzenie poezji.
Ładnie napisane, Marto.
Choć nie dla mnie.

Jerzy

[teo]

Nie zgodzę się z przedmówcą. Ten wiersz pokazuje wrażliwość podmiotu lirycznego, który jest ściśle połączone ze zwizualizowanym ptakiem. Podmiot przeżywa trudne chwile bo świat który chce widzieć jest inny od tego który widzi. Rozczarowanie i bezsilność walczą z naiwną (ale czy na pewno?) nadzieją, która jest płocha jak ptak. I czasami ją opuszcza ale podmiot wie, że wróci. I w tym kierunku - nadchodzącej nadziei - kieruje wzrok.
Tak ja go widzę. To dobry wiersz, z dobrą metaforyką (skoro działa na wyobraźnię) i przede wszystkim jeden z tych osobistych.

Pozdrawiam
teo

[alchemik]

Dobry wiersz, a ja uśmiecham się do lepszych wierszy.

[marta zoja]

Dziękuję za komentarze:
Marcinie wybacz te trzy kropy nie miałam pomysłu na ptaka nielota?! Teraz bym dała tytuł- nielotny ptak
Alchemiku wiem, że są ptaki tak piękne, że tylko się nimi zachwycać i ptaki z podciętymi skrzydłami
ja tak się poczułam, gdy napisałam wiersz i gdzieś zaginął ( był tylko kilka godzin na ósmym piętrze).
Nie wiem czy był lepszy, czy gorszy, ale napisałam go, po dotkliwej stracie Dolores O'Riordan
Podwójna strata, jak wiesz długo nie pisałam
Teo- Dziękuję za wnikliwe słowa jestem zaskoczona jak zadziałały na Ciebie
Wiersz napisałam po ponownym przeczytaniu Kronik ptaka nakręcacza - Murakamiego. Może zbiega się z osobistymi doświadczeniami głównego bohatera, dlatego jest tak bliski w doświadczaniu.
PS Wysłam tę wiadomość do wszystkich znanych i nie znanych przyjaciół z ósmego pietra: pisalam komentarze
pod waszymi wierszami, ale niestety gdzieś znikały w czasoprzestrzeni. Mam nadzieje, ze nikt się nie obraził i tym
bardziej zrozumie mój czas, by "powstać z popiołów". Pozdrawiam wszystkich serdecznie marta zoja

[Gloinnen]

ptak we mnie już nie śpiewa

Dwuznaczność chyba zbyt daleko posunięta.
Ja bym jeszcze przemyślała tę metaforę.

Pozdrawiam, Glo.