tu jestem w niebie

[she]

Dotąd doszliśmy. Tu się rozwiązały
koniec z początkiem.
Ewa Lipska

teraz będziemy ze sobą rozmawiać smutnymi wierszami
zacznę wykreślać cię z apostrof które i tak ominąłbyś wzrokiem

w nich ptaki będą latać coraz niżej przeczuwając burzę
stulecia z kamienia wiatr zetrze w proch porysuje twarze
i nie będzie już łaskotaniem babiego lata na policzkach
przez moment przetrwają jeszcze w pamięci a po zmierzchu

zapomnimy najprostsze znaczenia i słowo dotknie próżni
wtedy rozejrzysz się zdziwiony ja stanę przed tobą zwyczajnie jak kobieta
ziemia będzie tylko ziemią

[Gloinnen]

teraz będziemy ze sobą rozmawiać smutnymi wierszami

Początek odstrasza, jak z pamiętniczka nieszczęśliwej nastolatki. Te smutne wiersze...

zacznę wykreślać cię z apostrof które i tak ominąłbyś wzrokiem

Zaczyna się robić ciekawiej.

w nich ptaki będą latać coraz niżej przeczuwając burzę
stulecia z kamienia wiatr zetrze w proch porysuje twarze
i nie będzie już łaskotaniem babiego lata na policzkach
przez moment przetrwają jeszcze w pamięci a po zmierzchu

zapomnimy najprostsze znaczenia i słowo dotknie próżni
wtedy rozejrzysz się zdziwiony ja stanę przed tobą zwyczajnie jak kobieta
ziemia będzie tylko ziemią

A to jest dla odmiany świetne, szczególnie niszczycielska siła żywiołu, którego nie da się oswoić.
Celne - w punkt - ukazanie uczucia, najpierw sielskiego, później destrukcyjnego.

Zakończenie - paradoksalnie - niesie nadzieję. Obnażenie i zobaczenie rzeczy takimi, jakie są, zawsze mogą stanowić punkt zwrotny.

Słowa wydają się w tym momencie przeszkadzać, zaciemniać obraz. Z pewnej piosenki G. Turnaua (Autorem słów był chyba Michał Zabłocki) zapamiętałam cytat: "Zaufaj tylko warg splotom/bełkotom niezrozumiałym". Być może chodzi o uporządkowanie świata od nowa.

Pozdrawiam, Glo.

[alchemik]

Coś za bardzo osobistego jak dla mnie i poczucia poezji.
A jednak, Izuniu, jak zwykle jesteś wielka.
Wprowadziłaś mi zamęt tym nazwiskiem i cytatem poetki, więc je po prostu pomijam, choć wiem, że to dla Ciebie ważne.
Bardzo ważne.
Czyżby to potraktowanie po imieniu Twojego rozdartego serca?
To nie w Twoim stylu, a ja nie potrafię pomijać.
Mam wrażenie, że tym niby spokojnym wierszem wyraziłaś swój ból.Słowo zawieszone w próżni.
Znów mogę Cie czytać, a to wielka przyjemność dla mnie.
Jednak tym razem niepokoję się.
Cudowne metafory.
Jak zwykle.
Cały świat powinien docenić Twoją poezję, tak jak ja doceniam.
Zawsze byłem zakochany w Twoim pisaniu.
I wchodziłem z komentarzami, kiedy tylko mogłem.
Dobrze to wiesz.
Ale tym razem to krzyk.
Napisany skrytymi emocjami.

Jurek

[Nula.Mychaan]

Piękny wiersz, frazowanie tak kunsztowne, że tylko zazdrościć,
piękne metafory i bardzo podoba mi się w jaki sposób płynie całość.

[Alek Osiński]

w nich ptaki będą latać coraz niżej przeczuwając burzę

A mi się ten wers kłóci z tym zacnym wierszem.
Bo cały zmierza do powtórnych narodzin
w duchu odnowienia natury i harmonii z nią, a on
wprowadza przeczucie niepokoju, wędrując
w zupełnie inną stronę, jakby dwa kroki do przodu
i jeden w tył?

Pozdrawiam

[Marcin Sztelak]

Miałem już okazję komentować, to świetny liryk rozstaniowy, a puenta z odniesieniem do Stachury...ech.

Pozdrawiam.

[she]

Gloinnen, w pewnym sensie tak, chodzi o swego rodzaju uporządkowanie. Dzięki, że zajrzałaś.

alchemiku, bardzo Ci dziękuję za słowa uznania, ale jak to poeta, masz skłonności do przesady
Czy to krzyk? Chyba nie...a że traktuje o sile żywiołu, pewnie można tak to odebrać.
Dziękuję, że czytasz.

Nulo, dziękuję i ściskam.

Alku, ale żeby coś mogło się hmmm...odmienić, czasem potrzeba zniszczenia, stąd ten wers.

Marcinie, raz jeszcze dzięki.

[Lucile]

She,
każdy wers jest tu ważny, przemyślany i pełen znaczeń.
Przedmówcy już o tym pisali.

Ja zwróciłam uwagę na:
„apostrofy... w których ptaki będą latać coraz niżej”

Piękne i nowatorskie. Ogromnie mi się podoba całość, ale takie „liryczne potraktowanie” tego pojęcia szczególnie.
Jeden z wierszy, do których się chętnie wraca.

Serdeczności
Lu

[marta zoja]

She, tego wiersza nie wypada komentować, wyrwany każdemu z dna i zakamarków duszy. Piękne słowa, zazdroszczę ich w każdym calu. Chciałabym posłuchać jak go czytasz i wkładasz swoją ekspresję. Na pewno inspirujesz marta zoja

[tetu]

Przepiękny wiersz. Wszystko już zostało powiedziane, więc pozostaje mi tylko pogratulować She. Niesamowicie uczuciowy. Z pewnością nieraz wrócę