Konsensualny koniec świata

[Marcin Sztelak]

Nie przychodzi już na naszą ławkę.

W obliczu pożegnań wszystkie uporządkowania
stają się obłędem.
Szeptem liczymy sekundy dzielące
czas na uśrednienia.

Trzy:

Z perfidnym uśmieszkiem spoglądam
w oczy szatana:
przepraszam, ale nie ma pan nic
do zaoferowania.

Może jednak.

Dwa:

Piekło zamarzło, jak zawsze
w okresie zimowym. Do diabła,
już nie umiem jeździć na łyżwach.

A podobno się nie zapomina.

Jeden:

Jasne, uklęknę.
Nadzieja umiera ostatnia, głupia,
mimo wszystko matka.

Oraz pozostałe eufemizmy, półprawdy,
ćwierćsłówka.
Już można rzucać świnie
przed wieprze.

I jeszcze:

Zero.

[witka]

Najlepsze Dwa, chociaż Zero też dobre w tym zestawieniu.
Jak imiona Jerzy Michał u Wołłodyjowskiego.

Cosik chyba wyczytałem.
W dobrej nie poezji nie musowo wszystkiego - podobno.
Niechaj w Niebie Wyka
w resztę wnika.

[Alek Osiński]

Trzy grosze aby nakarmić
świnkę-skarbonkę. Fajne.

Piosenka gratis;)

https://www.youtube.com/watch?v=I3g4iW-Et4c

[marta zoja]

Witaj Marcinie!
Koniec świata, tak jak i początek to jeden wielki chaos.
Bunt przeciwko niesprawiedliwości pożegnań i zło,
które wie kiedy nas dopaść i odebrać wszystko,
nawet głupią nadzieję. Swoiste znane już odliczanie
od początku do końca- trzeźwy osąd słów, tych półprawd,
które mieszają nam w życiu.
Dla mnie zero tolerancji i porozumienia,
jak słowa rzucane na wiatr.
Pozdrowienia z innego świata- marta zoja