Jako ostatni przedstawiciel gatunku

[Marcin Sztelak]

Wygrywam
hymny na blaszanym bębenku.
I sam już nie wiem
kiedy stałem się dzieckiem.

Już nie sięgam głową ponad,
przykładowo stół.
Na którym leży menu,
w nim kawa z włosem.

Być może anielskim, bez różnicy,
identycznie drapie w gardle.
Nie bardzo można odkaszlnąć.

W obliczu spraw tak ostatecznych
jak powtórne dorastanie.

[witka]

Właśnie dzisiaj w przedszkolu córki i wnuka. który czasem mówi, że chodzi z mamą do pracy był występ dla babć dziadków - z odsetkami za zwłokę.
Zajęli te swoje małe krzesełka i trzeba było odstać część poczęstunkową.

Być może anielskim, bez różnicy, - to chyba najistotniejszy wers, o ile z porzednich wierszy zna się autora.

Lubie te Twoje pointy tak oczywiscte i swietne a przecie bez wysilania się na fajerwerki albo inne światełka do nieba, kiedy w środku pozostajesz chłopcem z pustym pudełkiem po zapałkach.
Howgh.

[teo]

Za pierwszym razem nie załapałem, że tytuł to pierwszy wers Skądinąd użyty bardzo trafnie i fajnie.

Ogólnie wiersz zaliczam do bardzo dobrych, podoba mi się zwłaszcza Twój system ze znakami przestankowymi. Nie dość, że mnie nie zmęczył (interpunkcja mnie nudzi), to jeszcze zainspirował. O ile to ma jakieś znaczenie, to mam problem z wytłumaczeniem sobie, lub znalezieniem powodu, dla którego podmiot nazywa siebie "ostatnim przedstawicielem gatunku". Przy interpretacji to już tak nie przeszkadza, a uważam, że można go interpretować różnie. Ja odbieram go pozytywnie, z lekkim sarkazmem autora wręcz.

Pozdrawiam
teo

[Nula.Mychaan]

Świetny wiersz, podoba mi się obrazowanie i fajna seria skojarzeń.

[marta zoja]

Marcinie, ten wiersz przeczytałam jako ostatni, a i tak poprzednie komentarze wpisują się w to, co ważne. Groteska, żonglowanie słowami i język jak poruszanie marionetkami w teatrze życia, tak go można odczytać. Moja interpretacja to poszukiwanie straconego dzieciństwa, by móc dorosnąć powtórnie. Czy samo wygrywanie wystarczy i czy staniemy się w końcu dorośli? Ja wiem tylko, że warto mieć duszę dziecka zawsze, nawet gdy, nie sięgamy po góry znaczeń.
Pozdrawiam- marta zoja (dorosła mała)

[tetu]

Z 3w pozbyłabym się spójnika z początku, oraz modulantu zbędne, zwłaszcza że "już" powtarzasz poniżej.

już nie wiem
już nie sięgam

Moim zdaniem pod lir dał się dość łatwo zwieść, pomimo iż jest dużym chłopcem trudno mu teraz pogodzić się z faktami. Musi nauczyć się od nowa patrzeć na świat realnie, wg niego to ostateczność, czyli ciągle chce zachować w sobie coś z dziecka, ale inaczej się nie da, jako ostatni z gatunku będzie musiał coś z tym zrobić.

[alchemik]

Powtórne dorastanie też może mieć w sobie piękno.
Wiem coś o tym.
Może nawet więcej piękna, po przebyciu pustyni do jedynego źródła, wytyczanego fatamorganą.
Nie analizuję wierszy, tylko przyswajam i rozumiem treści.
Jak mało kto.
Kiedyś też zostałem przebudzony.
Teraz mam gdzieś zimowy sen.
Niech Cię anielski włos nie drapie w podniebienie, a jak już drapie, to wcale nie afrodyzjak, tylko szansa na dalszą drogę bez oglądania się za siebie.
Może to będzie droga po kamieniach, ale naprzód.
Już Tobie zazdroszczę podróży.

Jurek