Troja. Dzień po

Wiadomość

Marcin Sztelak · #1 Post autor: **Marcin Sztelak** » 12 lut 2018, 19:55

Wypalam niepotrzebne tatuaże,
strach skwierczy i pełga
wraz ze świecą.

Nocne motyle krążą, szukając łupów.
Niełatwych, skoro zamknięte
za zwęgleniem drzwi.

Które rozpraszają światło,
skraplając nieokreślone odcinki snów.
Tak małe, że mieszczą się pod powieką
obłąkanego gęstniejącym powietrzem oka.

A świt nie nadchodzi, zamarł poza kordonem
wzgórz okrążających miasto
– pierwszy i ostatni pod już bezkrwistym
niebem.

#2 Post autor: **eka** » 12 lut 2018, 22:47

Bardzo plastyczne obrazowanie metaforami. Koniec współczesności w odniesieniu (przez filtr) przede wszystkim do Troi i filmowej wizji nuklearnej apokalipsy.
Mikro i makro krajobrazy w dwóch ostatnich strofach szczególnie mocne.

witka · #3 Post autor: **witka** » 13 lut 2018, 0:02

Eka mi trochę przybliżyła.
Marcin napisaleś kiedyś wiersz o niczym, jakąś papierówkę?

Marcin Sztelak · #4 Post autor: **Marcin Sztelak** » 13 lut 2018, 11:19

Nie wiem, ale pewnie i to się zdarzyło. W końcu przypadki chodzą, po ciemnych zaułkach...

Nula.Mychaan · #5 Post autor: **Nula.Mychaan** » 13 lut 2018, 19:29

Wow Marcin, ależ kunsztowny wiersz. Piękne metafory i mocny przekaz. Jestem pod wrażeniem.