Erupcja

[anastazja]

kolejna zmarszczka rzeźbi moje ciało
nie zostawię jej w domu
by zniknąć małą dziewczynką

wiatr znęca się nad siwym włosem
z wilgocią w oczach patrzę
na tańczące po drzewach jesień
podnoszę głowę w stronę ostatnich promieni

smutek miesza się z opadającymi liśćmi


luty 2018

[eka]

od urodzenia podskórna erupcja rzeźbi ciało
nie zostawisz jej w domu by zniknąć
na chwilę małą dziewczynką

Ann... a nie lepiej:

od urodzenia podskórna erupcja rzeźbi ciało
nie zostawisz jej w domu by wyjść
na chwilę małą dziewczynką

?
Może nie zrozumiałam, sorry.

[Nula.Mychaan]

Fajny tytuł, dość obrazowo o przemijaniu.
Jednak dwa ostatnie wersy pierwszej strofki mi zgrzytają. Dwa pierwsze wprowadzają do historii, wolałabym w pierwszej osobie jak w następnej strofce,- nie zostawię jej w domu. Byłby bardziej spójny.
To zniknąć mi też nie pasuje, bardziej pasowałby mi powrót, to jak tęsknota za młodością, albo ja nie zrozumiałam do końca Twojego wiersza.

[anastazja]

od urodzenia podskórna erupcja rzeźbi ciało
nie zostawisz jej w domu by wyjść
na chwilę małą dziewczynką

eka - a gdyby tak:
nie zostawisz jej w domu by wyjść
małą dziewczynką

[anastazja]

nie zostawię jej w domu. Byłby bardziej spójny.

Pomyślę Nula. Tymczasem dziękuję.

[eka]

nie zostawisz jej w domu by wyjść
małą dziewczynką

Okey, lepsze.
Nulka też ma rację z potrzebą spójności formy wypowiadania się:
nie zostawię jej...

Zmarszczki jako efekt podskórnej erupcji? Chwytam metaforę oczywiście, ale nie jestem przekonana. Te zmiany dokonują się powoli, a erupcja to gwałtowna reakcja.

Druga zwrotka. Ładny, wzruszający obraz. Przyroda to jednak lepiej wizerunkowo radzi sobie z przemijaniem:)

[tetu]

Czytam sobie An ten Twój wiersz i też się zatrzymałam w miejscu wskazanym przez dziewczyny.
Dwa ostatnie wersy 1s wydają mi się być tęsknotą za tą dziewczynką, którą peelka była za młodu. Bohaterka chętnie by znikła z rzeczywistości, zatraciła się i choć na chwilę powróciła do czasów, które wspomina. Tak więc to znikanie ma tu swoje uzasadnienie, ale to nie zmienia faktu, że te dwa wersy An sieją trochę zamieszania i chyba Nula ma rację, że lepiej byłoby pociągnąć to w 1os.
Zastanawiam się też nad słowem "brykającą" mocno kojarzy się z figlami i energią i jakoś średnio mi to pasuje do jesieni, jako pory roku, a także schyłku życia. Może pląsającą?
Jeśli chodzi o erupcję, to też się nad tym zastanowiłam i raczej pozbyłabym się z 2w wyrażenia "od urodzenia" wtedy można by pomyśleć, że peelka dość gwałtowne zaczęła obserwować u siebie zmiany upływającego czasu.
Wiersz jest opisem stanu emocjonalnego pelki. Zrobiłaś to w bardzo wyrazisty sposób, pozdrawiam An.

kolejna zmarszczka
i podskórna erupcja rzeźbi ciało
nie zostawię jej w domu by zniknąć
małą dziewczynką

wiatr znęca się nad siwym włosem
z wilgocią w oczach patrzę
na pląsającą po drzewach jesień
podnoszę głowę w stronę ostatnich promieni

smutek miesza się z opadającymi liśćmi

[Marcin Sztelak]

Dobry wiersz o przemijaniu i tęsknocie za młodością. Co do uwag to już wszystko zostało powiedziane i ja się zgadzam.

Pozdrawiam.

[anastazja]

eko, Nula, tetu - bardzo wam dziękuję dziewczyny. Po poprawkach zauważam, że macie rację. Pozdrawiam ciepło.