imię róży II (popr.)

[AS...]

czas kapał ze wskazówek zegara na klasztornej wieży
brat furtian odmawiał różaniec kropla po kropli
kapał czas ze wskazówek na klasztornej wieży

usłyszał muzykę
kilka prostych taktów i śpiew jakiś nieziemski
zapamiętał

co mówił córce kiedy odchodziła tam
jest zawsze pięknie
dlaczego się smucisz przed podróżą

usiedli mnisi w refektarzu dziękując za dary
wsłuchali się w dźwięki fletni pana
i usłyszeli jakiś śpiew nieziemski
szarpał mury kołysząc obraz Zbawiciela
na klasztornej wieży kropla po kropli
sączyła łzy figura Matki Boskiej
przy drugiej tajemnicy

ktoś krzyknął o Jezu przewrócony lichtarz
już palą się nuty kilku prostych taktów
nikt nie zapamiętał
drogi którą odeszła z powrotem

uczyniłeś ją Panie dziewiczą

[Gloinnen]

Bardzo ciekawy wiersz. Dobry przykład na to, jak posługiwać się powtórzeniami. W bardzo udany sposób nawiązujesz do klimatu powieści Umberto Eco.

Mam kilka sugestii warsztatowych:

śpiew jakiś nieziemski

Czy ten "jakiś" jest konieczne? Mnie wyjątkowo razi...

na klasztornej wieży kropla za kroplą

"kropla po kropli" - konsekwentnie trzymałabym się konstrukcji z pierwszej strofy.

przewrócił się lichtarz
już palą się

Dwa razy "się" zwrotne...
"już palą się" - zamieniłabym na przykład na "zapłonęły"...

Pięknie budujesz nastrój i jak zwykle - podziwiam Twoją grę przerzutniami...

Pozdrawiam,


Glo.

[Alek Osiński]

Wiersz jest faktycznie ciekawy, chociaż osobiście widzę tylko luźny związek z Umberto Eco.
Wydaje mi się przesycony metafizyczną wręcz religijnoscią co ma podkreślac specyficzny, uduchowiony, język.
Postacie związane z religią wydają się byc ożywione, również czas przyjmuje postac płynną.
Wiersz jest chyba dosyc trudny do interpretacji, chociaż mi osobiście, powracająca postac matki boskiej, a także
córki, stwarza jakiś uniwersalny obraz kobiecości, uświęconej przez wyobrażenia, ciągłego powrotu, odradzania się
jak feniks z popiołów (pożar), ponownych narodzin w dziewiczej formie, czuc tu jakąś tęsknotę za czystością.
Ja bym poszedł taką ścieżką przy interpretacji.

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Z Umberto Eco wzięła się nastrojowość, z której Autor zbudował scenografię dla wiersza.

Zastanawia mnie w ogóle istota dziewiczości... Z wiersza ASa wynika, że dziewiczość jest nierozerwalnie związana ze śmiercią. Czy przejście na drugą stronę ma zagwarantować czystość? Z drugiej strony z dziewiczością wiąże się wielkie cierpienie, tak jakby było to jarzmo do uniesienia, niepomiernie ciężkie, a do tego - wiodące w mrok.

W powyższym wierszu, nie wiem dlaczego, obraz zaświatów wydaje się przytłaczający raczej, a nie świetlany. Chyba to zasługa dusznej atmosfery, klasztornego mroku, nielinearnej wizji czasu, gotyckiej, ciemnej symboliki. Piękno oczekujące człowieka po drugiej stronie jest niepokojące, trudne, nie do ogarnięcia. Właśnie to:

tam
jest zawsze pięknie

mnie zastanawia - nie piszesz o szczęściu, ukojeniu, rajskiej rozkoszy... W kontekście wszechobecnego bólu, którym nasączone jest każde słowo tekstu, sugerujesz (według mnie). że zaświatach on jest również obecny, w najdoskonalszej i w najbardziej porażającej - właśnie pięknem - formie.

Glo.

[Alek Osiński]

bo to jest chyba taka właśnie "kacerska doktryna"

[Nilmo]

Dziwnym trafem z braku czegoś innego, po raz wtóry przeczytałem niedawno tą książkę. Stąd chyba nie trudno byłoby mi i bez tytułu znaleźć analogię. Klasztor..pożar biblioteki...ładnie wtopiłeś w ten klimat własną koncepcję poetycką. Temat uważam do szerokiej polemiki. Dzięki.

[AS...]

przyznam się szczerze, że ten tekst ma dwa tytuły; w oryginale był "zapis"
i troszkę żałuję, że uległem sugestii by zmienić tytuł, ponieważ "imię róży"(I)
oraz niniejszy utwór operują w przestrzeni stworzonej przez dzieło Umberta Eco
i mogą stanowić pewien cykl;
[koniecznie powinno się stworzyć na tym portalu możliwość użycia kursywy w tytule];

bezpośrednią przyczyną napisania tego czegoś, była zaduma nad historią biblioteki
aleksandryjskiej i... pad nowego dysku w moim kompie; reklamację załatwiono nie tak
jak sugerowałem (wymiana elektroniki); przysłano mi po prostu nowy dysk i 60.000
bezcenych fotografii - o innych stratach nie wspomnę - poszło z dymem...

myślę, że w każdym z nas istnieje atawistyczna potrzeba pozostawiania śladów,
zaznaczania terytoriów, zapisów właśnie - pozostawianych na różnych nośnikach -
i nieważny jest system ich dokonania: czy to są węzełki, hieroglify, czy alfabet,
ponieważ najważniejszy jest przekaz, zawartość, treść;
taka jest właśnie twarz mojego tekstu;

oczywiście do napisania "zapisu" mogłem się posłużyć zupełnie inną historią;
okazuje się jednak, że klimat stworzony przez wielkiego Umberto jest... znakomitym
nośnikiem, świetną osnową do wyrażania ludzkiej bezsilności wobec utrwalania
tego, co niepowtarzalne i piękne;

Glo
"jakiś" to zaimek nieokreślony; o ile zgodzę się, że w języku polskim używanie
zaimków określonych jest praktycznie zbędne, o tyle zaimki nieokreślone powodują
w nas samych pewne konsekwencje; istnieje ogromna różnica w stwierdzeniu np
"uratował mnie człowiek", a "uratował mnie jakiś człowiek" - stało stu gapiów
i każdy z nich był człowiekiem, ale ten jeden "jakiś" podał rękę, pomógł wstać,
po czym zniknął w anonimowym tłumie ludzi bez twarzy; w zaimkach nieokreślonych
tkwi definiowalna niemal niemożność zapisu istniejącego przecież podmiotu
i jest to problem, z którym my - piszący - borykamy się na codzień...
dwie pozostałe Twoje uwagi skwapliwie wykorzystam, dzięki:)


myślę Al, że ten przydługi i nudnawy autokomentarz rozwieje także Twoje wątpliwości:)
Nilmo, dziękuję za odwiedziny i skomentowanie:)

[Alek Osiński]

No to mnie AS wywiódł w pole

[AS...]

niekoniecznie
w niczym nie podważam Twojej opinii...

[czochrata]

niebanalna tematyka,pozdrawiam