asekuracja

[miniawka]

Witaj,
a może taki koniec:
to zobaczysz wreszcie tak

Adam miniawka

[Ania Ostrowska]

nieswojsko
nieszorstkim / razem

Dziekuję anastazjo, oczywiście co do zasady masz rację - ale nie w tym tekście. Starałam się to wyjaśnić w odpowiedzi na komentarz niepozornego. Pozdrawiam serdecznie - Ania

[Gloinnen]

to zobaczysz wreszcie tak

W sumie decyzja należy do Autorki, ale dla mnie to zakończenie jest skrajnym przeciwieństwem zamysłu wiersza, a na pewno mocno ingeruje w jego pointę. Ania chciała chyba pozostawić tę niepewność, lęk, wentyl bezpieczeństwa w postaci ukrycia się za zaprzeczeniami. Ty zmieniasz radykalnie postawę jej peelki.
Ale może się mylę?

Glo.

[miniawka]

Witaj Glo,
użyłaś określenia "negatyw fotograficzny". Ja proponuję dodać do negatywu pozytyw (pod warunkiem). A przecież cały wiersz jest warunkiem. I pragnie tak! Tylko się asekuruje.
Ale to sprawa Autorki.

[Ania Ostrowska]

Witaj,
a może taki koniec:
to zobaczysz wreszcie tak

Adam miniawka

Witaj Adamie, dziękuję za propozycję, ale wiesz, koniec niech lepiej każdy sobie sam dopowie, jaki mu się się nada Nie czuję, że znam zakończenie uniwersalne dla wszystkich. Pozdrawiam - Ania

Dodano -- 03 mar 2012, 22:05 --

to zobaczysz wreszcie tak

W sumie decyzja należy do Autorki, ale dla mnie to zakończenie jest skrajnym przeciwieństwem zamysłu wiersza, a na pewno mocno ingeruje w jego pointę. Ania chciała chyba pozostawić tę niepewność, lęk, wentyl bezpieczeństwa w postaci ukrycia się za zaprzeczeniami. Ty zmieniasz radykalnie postawę jej peelki.
Ale może się mylę?

Glo.

Nie mylisz się Glo.

[niepozorny]

Rzeczywiście byłby to błąd ortograficzny, za który piekłyby mnie uszy bardzo długo, gdyby nie to, że "nie" miało spełnić w tym tekście podwójną rolę; raz przeczenia wobec przedmiotu, raz samodzielnego pytania-odpowiedzi w dialogowaniu peela z samym sobą. Odpowiedź na pytanie "kiedy jaką" byłaby odautorską interpretacją, - mam nadzieję, że tylko jedną z możliwych. Chciałam dać czytelnikowi możliwość szerokiej interpretacji. Z tego właśnie powodu w tym tekście nie ma ograniczających pytajników, przecinków i innych znaków interpunkcyjnych. Umyśliłam sobie, że każdy czytający postawi je sam - we właściwych dla niego miejscach. Fakt, całość jest nieźle zagmatwana - celowo. Pewnie, że można niniejsze słowa potraktować jako moje pokrętne tłumaczenie, mające na celu wyślizganie się z błędu. Nie mam na to wpływu.

Domyślam się, że chodziło o podmiot a nie przedmiot. Czy w tekście wiersza padło chociaż jedno pytanie? Ciekaw jestem jakie? A zresztą tu nie chodzi o to, by kogoś zawstydzać nieznajomością ortografii czy gramatyki. Szczerze radzę zapoznać się z zasadami użycia partykuły przeczącej" nie", bo przecież w języku polskim obowiązują reguły i na szczęście interpunkcja, która jak to niedawno stwierdzila Gloinnen:

Według mnie interpunkcja, bądź jej brak, mają kolosalne znaczenie, gdyż same w sobie stanowią środek artystycznego wyrazu, organizują tekst, ukierunkowują lekturę i interpretację wiersza na pożądane przez Autora tory.

Jeśli brak interpunkcji ma :

dać czytelnikowi możliwość szerokiej interpretacji.

- to osobiście dziękuje za tę sposobność i wolę rozwiązywać krzyżówki albo rebusy. Warto też napomknąć, że unikanie interpunkcji najczęściej wynika z jej nieznajomości( oczywiście bez żadnego przytyku).

Szkoda, że nie otrzymałem odpowiedzi na zadane pytania, ale nikt nie ma obowiązku odpowiadania. Pozdrawiam

[Alek Osiński]

Moim zdaniem wiersz jest przykładem poezji lingwistycznej, a w tym przypadku
odstępujemy od stosowania utartych sposobów korzystania z części mowy,
a właśnie pokazujemy drugie dno języka, przynajmniej pod względem leksykalnym,
W takiej poezji nie używa się, a przynajmniej nie zawsze się używa, przyjętych
zasad (ortografia, interpunkcja, składnia...), bo tu chodzi zawsze o pewien eksperyment,
pokazanie podszewki znaczeń, często rodowodów wyrazów.
Wiersz jest moim zdaniem ciekawy pod tym względem i działa na wyobraźnię.

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Niepozorny,

Ponieważ temat interpunkcji pociągnęłam ja - to pociągnę dalej.

Mówiłeś o rebusach i zagadkach - a czy wiersz nie jest pewnego rodzaju zagadką?

Na pewno nie jest to szkolne wypracowanie, w którym należy, bez dwóch zdań, przestrzegać zasad interpunkcji.

Moim zdaniem poezja jednak jednak po to, aby wszelkie językowe mechanizmy wykorzystywać w sposób niekonwencjonalny. Ostatecznie nawet metaforyka się na tym opiera. Sięgnę po pierwszy lepszy przykład:

"słońce dzwoni w rzekę z rozbłyskanych blach" (J. Czechowicz)

Rzeka z blach? Słońce dzwoni? czym? gdzie? jak? bez sensu w ogóle, itd.

W metaforyce łamiemy reguły semantyczne.
Dlaczego więc i nie łamać innych?

Oczywiście potem to już kwestia odbioru, czy efekt końcowy tych zabaw okaże się interesujący, czy Autor zbuduje poprzez swoje zabiegi poetyckie dokładnie taką liryczną rzeczywistość jak chciał, czy osiągnie pożądany efekt, wzbudzi pożądane emocje, pobudzi do pożądanych refleksji.

Odnośnie interpunkcji drażnią mnie jedynie dwie rzeczy - stosowanie interpunkcji "śladowej" (czyli niby nie ma, a jednak gdzieś, ni z gruchy ni z pietruchy pojawia się jakiś zabłąkany przecinek bądź kropka) oraz zaczynanie zdań z małej litery po kropce (niczym nie uzasadnione, jeśli chodzi o konstruowanie poetyckiego przekazu).

Natomiast rezygnacja z interpunkcji potrafi rzeczywiście namieszać w organizacji przestrzennej tekstu.

Ale tu znowu odwołam się do przykładu - wezmę najnowszy wiersz ASa.

"rzuciliście palenie

żeby jechać dalej
trzeba było się zatrzymać

na drodze bez wyjścia
wszystko toczy po

kolei"

Mamy tutaj grę przerzutni, opartej na "na drodze bez wyjścia", która stanowi rodzaj łącznika między jej elementami.

Odczyt jest podwójny:
"zatrzymać na drodze bez wyjścia" ---> jeden tor.
"na drodze bez wyjścia wszystko toczy się po kolei" ---> drugi tor.

Pomijam fakt, iż współcześnie jest to bardzo często stosowany chwyt poetycki. Ostatecznie zawsze można skwitować słowem - "moda". Ale odczyt tekstu w ten sposób jest bardziej urozmaicony, wielowymiarowy, Jeśli podzielimy utwór znakami interpunkcyjny, wybierzemy tylko jedną z możliwości, eliminując drugą i zepsujemy całą "przestrzenność" zapisu:

"Rzuciliście palenie,

żeby jechać dalej.
Trzeba było się zatrzymać

na drodze bez wyjścia.
Wszystko toczy po

kolei."

Nie jest to na pewno to samo.

Pozdrawiam,


Glo.

[Ania Ostrowska]

Niepozorny,
cieszy mnie Twoje zainteresowanie wierszem, tym bardziej, że zmusza do nazwania słowami tego, co czułam pisząc, a to zawsze jest dobre ćwiczenie. Dla uporządkowania poruszanych kwestii, ujmę je w punktach.

1) „Domyślam się, że chodziło o podmiot a nie przedmiot.” – jasne, że masz rację

2) „Czy w tekście wiersza padło chociaż jedno pytanie? Ciekaw jestem jakie?” – formalnie nie padły, pytania w tekście miały charakter potencjalny, w zależności od tego, gdzie czytający zechciał je zobaczyć. Żeby nie zanudzać, podaję tylko trzy przykłady :

a) Na początek, zobacz proszę taką wersję:

Nie. Bliskość? Nie
w języku ciała.
Pachnie? Nie. Swojsko?
Trochę peszy.
Nie. Szorstkim
dotykiem, nie obejściem?
Synonimy i antonimy,
nie jest tak źle.
Usypiam.
Paralele i paralaksy.
Nie patrz
na mnie pod kątem.

2) Albo może być inaczej:

Nie. Bliskość? Nie
w języku ciała.
Pachnie, nie? Swojsko?
Trochę peszy,
nie? Szorstkim
dotykiem? Nie. Obejściem?
Synonimy i antonimy?
Nie. Jest tak źle.
Usypiam.
Paralele i paralaksy?
Nie. Patrz
na mnie. Pod kątem?

c) Albo jeszcze inaczej:

Nie bliskość? Nie.
W języku ciała
pachnie, nie? Swojsko?
Trochę peszy?
Nie. Szorstkim?
Dotykiem nie obejściem?
Synonimy i antonimy?
Nie jest tak źle.
Usypiam
paralele. I paralaksy.
Nie. Patrz.
Na mnie pod kątem.


3. „Szczerze radzę zapoznać się z zasadami użycia partykuły przeczącej" nie", bo przecież w języku polskim obowiązują reguły i na szczęście interpunkcja” - oczywiście, zapoznam się, a raczej jeszcze raz je sobie przypomnę, przypominania zasad nigdy dość, wtedy rezygnacja z nich może być świadoma.

4) „Jeśli brak interpunkcji ma „dać czytelnikowi możliwość szerokiej interpretacji” - to osobiście dziękuje za tę sposobność i wolę rozwiązywać krzyżówki albo rebusy.” – rozumiem, pozostaje mi mieć nadzieję, że nie zniechęci Cię to do zaglądania do innych moich prób.

5) „Szkoda, że nie otrzymałem odpowiedzi na zadane pytania, ale nikt nie ma obowiązku odpowiadania” – przepraszam, jeśli odniosłeś takie wrażenie, we wczorajszej odpowiedzi chciałam nakreślić szerszy kontekst, wyjaśnić intencje, wydawało mi się, że była to odpowiedź na Twoje pytania, tylko nie wprost. Mam nadzieję, że wersje przedstawione w punkcie 2 stanowią rodzaj odpowiedzi. Starałam się pokazać, że peel może mówić wieloznacznie.

Pozdrawiam serdecznie i jeszcze raz dziękuję - Ania

Dodano -- 04 mar 2012, 14:11 --

Moim zdaniem wiersz jest przykładem poezji lingwistycznej, a w tym przypadku
odstępujemy od stosowania utartych sposobów korzystania z części mowy,
a właśnie pokazujemy drugie dno języka, przynajmniej pod względem leksykalnym,
W takiej poezji nie używa się, a przynajmniej nie zawsze się używa, przyjętych
zasad (ortografia, interpunkcja, składnia...), bo tu chodzi zawsze o pewien eksperyment,
pokazanie podszewki znaczeń, często rodowodów wyrazów.
Wiersz jest moim zdaniem ciekawy pod tym względem i działa na wyobraźnię.

Pozdrawiam

Trafny odczyt tak, to miał być eksperyment, działający na wyobraźnię. Bardzo dziękuję

Glo. Jesteś niezrównana! Przeczytałam Twoje przykłady z zapartym tchem, nie byłabym w stanie tak dobrze tego ująć. Bardzo dziękuję.

[niepozorny]

Kochani - nie kombinujmy. Czym się różni znaczeniowo" nie swojsko" od poprawnego "nieswojsko"? Błędną pisownią. Bez znaków interpunkcyjnych spacja może zastąpić znak zapytania i kropkę, a prawdopodobnie wszystkie znaki interpunkcyjne? Nie żartujmy. Skąd nagle duże litery? I po co duże litery? Żeby była jasność, jednoznaczność. I po co ta jednoznaczność? Każde udziwnienie, albo dziwoląg podpada pod "poezję lingwistyczną"? Pewnie dzięki dyskusji pod wierszem, ktoś się dowiedział, że jest też "poezja lingwistyczna" i jak się pisze poprawnie" nie" z przymiotnikami i przysłówkami. Zawsze to coś, ale niewiele w porównaniu, do celów, które zakładała sobie poezja lingwistyczna. Osobiście bardziej cenię przyznanie się do niepowodzenia, niż szukanie naciąganych usprawiedliwień.