Skarbiec

[Ewa Włodek]

Moja jesień - bujna i bogata:
ametysty – astry, kwarce – dalie,
na bzie czarnym z onyksu korale,
pajęczyna w filigran się splata.


Mgła co rano lśniący bisior utka,
złotogłowiem się trawa rozściela,
liście, liście – rdzawy safian, szelak,
moja jesień – szczodra i rozrzutna.

Tak Cerera w przepych wystrojona żegna córkę, zanim znów ją ujrzy.
Co ma ożyć, wcześniej musi skonać, jak nadzieja, co się w myślach smuży…

[Abi]

ech... Ty myślnikowy bisiorze...

zióbki
:-) A.

[atoja]

szczodrze rozrzucasz jesienne klejnoty
dziękuję

[Qń Który Pisze]

Nie wiadomo, kto jest bardziej figlarny... Ewa, czy Włodek? Wydaje mi się jednak, że Ewa... Ładnie damską rączką skreślony szkic jesiennych kolorów. Gdybym musiał w wierszach zgadywać, czy pisany dłonią kobiety, czy mężczyzny, to trafiam zawsze bezbłędnie.
Ha, lśniący bisior nie daje mi spokoju
A poza tym, to chętnie wytarzałbym się w tych kolorach... bo piękne i pachnące

[Miladora]

A z wiosną znów przyjdzie odrodzenie.

I oczywiście, żeby obraz był skończony, nie mogło zabraknąć werniksu.

Podoba mi się to, co namalowałaś.

[Ewa Włodek]

ech, Abi, gdzie mi tam do bisioru...


a, bo ja już czasem taka rozrzutna bywam, Atojo...


no, pewnie, Quniqu, że Ewa, w końcu to ona wodzi na pokuszenie...I baaaardzo bym chciała widzieć, jak się taki Długogrzywy i Wiatronogi tarza w moich pachnących kolorach
A czemuż Ci bisior spokoju nie daje? Choć - summa summarum - może, bo to bardzo drogocenna tkanina, lśniąca naturalnym, zielonkawym połyskiem, wykonywana kiedyś-kiedyś na Bliskim Wschodzie z włókien, obrastających muszlę pewnego ślimaka, żyjącego na wybrzeżu Morza Śródziemnego. No, i ja - zachłanna - nie mając takiej na podorędziu - z mgły sobie "utykam"...


ano, przyjdzie, Mila...



Cuuudnie Wam, moi Kochani, dziękuję, żeście wstąpili do mnie, ofiarowali wierszykowi czas i powiedzieli tyle pięknych, dobrych słów. Bez liku uśmiechów Wam posyłam, z ciepełkiem...
Ewa

[P.A.R.]

Mgła co rano lśniący bisior utka,

wisior, wisior
chyba, że zdradzisz mi bisiora, który mi basiorem pod kurtkę podchodzi
gdy wersy na miarę jedenastego albo i wyżej
jeśli ktoś fobii pozbawiony ...
podbiega na głodniaka jak zew

[Nicol]

Kolorów nie sposób odmówić Twoim wersom
z pianką na dwa palce i soczkiem na trzy

[Ewa Włodek]

wisior, wisior

bisior, P.A.R-ze, koniec i basior! Z tym basiorem pod kurtką - ooo, ten numer to bym chciała zobaczyć


I mnóóóóswto uśmiechów...
Ewa


ach, Nicol, lubię kolory, choć nie wszystkie...

A za piankę cuuudne dzięki, bez sokum jeśli to nie kaprys....

I pełno serdeczności...
Ewa

[atoja]

co ma ożyć wcześniej musi skonać

a Twój wiersz Ewo pachnący,malowany
pełen życia
wraca do mnie