królowa śniegu

[pietrek]

królowa śniegu

skóra chłodu pęka ropieje
gorączka zielona gorączka!

[Gloinnen]

Powiało makabrą z tego obrazu... Pomimo, że miała mieć, jak podejrzewam, charakter mocno metaforyczny, paraboliczny nawet...

"skóra chłodu"? Jakoś do mnie nie przemówił ten obraz, za bardzo poszedłeś w abstrakcję. Całość bardzo namacalna i konkretna, lepiej chyba byłoby tutaj również zrezygnować z intelektualizacji i dać coś, co czytelnik sobie wyobrazi, zobaczy, poczuje... Sama "skóra chłodu" nic nie mówi, do niczego się nie odnosi, do niczego nie odsyła...

A pomysł na wiersz jest interesujący. Kojarzy mi się z obrazem przedwiośnia. Na ogół wiosnę postrzegamy jako coś pięknego, słodkiego, radosnego, emanującego słonecznym witalizmem. U Ciebie w wierszu wiosna jest chorobą toczącą peelkę od wewnątrz, śmiertelną infekcją, prowadzącą do rozpadu i śmierci. To dość przewrotne spojrzenie "na opak" stało się głównym walorem tekstu. Łamiesz standardowe klisze poetyckie, a to ja osobiście bardzo lubię.

Pozdrawiam,


Glo.

[Alek Osiński]

skóra chłodu

spróbowałbym to jakoś lepiej określić

[pietrek]

"skóra lodu"?

[Miladora]

Skoro masz "królowa śniegu", to nie musisz używać już "chłodu".
Może być:
- naskórek pęka ropieje
gorączka zielona gorączka! - a jeżeli nie masz interpunkcji, to po co ten wykrzyknik?