Cyferblaty

[Gloinnen]

Położeni na żelaznych łóżkach, wypełniają wąskie dźwiękoszczelne sale,
drążą życie w miąższu jabłka. Żadnych troskliwych krewnych.
Jeden ruch ramienia wycisza wołania; ludzkie, zwierzęce,
przemykają od parapetów do wezgłowi. Pod stopami
marszczy się półcień.

Zenuś, nauczę cię pędzić bimber. Niech tylko obrodzą śliwy;
Teraz szron skapuje do gąsiorów, coraz bardziej wychudłych
skroni. Świat powinien być pusty. Chrzęstem zapałek
wrastają w ciemność różne wersje tej samej ścieżki,
między fermentującymi sadami. Ale mnie dzisiaj suszy, Zenuś.

Im bliżej poranka, tym spokojniej. Zapach moczu i przecieru z jabłek
coraz krótszy. Sen nadchodzi na skraju dziesiątej wsi, zapamiętanej
przed pierwszą komunią. Zenuś, ja już nie wytrzymam.
Drzwi są takie same, jak do kolejnego dziecinnego pokoju. Białe, uchylne.
Zaledwie jedna kropla słonej wody w ustach
i po wszystkim. O wyznaczonej godzinie wymienią prześcieradła.

Zenuś, daj spokój. Odcinki czasu kiełkują, owocują i usychają
wielokrotnie.


____________________
Glo.

[teri]

Szpital? Smutny

[atoja]

delikwenci w kaftanach
na oddziale odwykowym
lub policyjnej izbie

bardzo dobrze napisane małpiatko Glo

[pietrek]

widzę że Derekcja zapisała się do leśnych ludzi - dla mnie super, powinowactwo
A wiersz - hospicyjny dla mnie, być może dlatego, że ostatnio moje myśli krążą wokół takiej
tematyki(skutek wydarzeń w otoczeniu)
ale hospicyjny w dobrym znaczeniu, jeśli można to tak ująć
tytuł i puenta świetnie "klamrują"
swoją drogą intensywna woń jabłek świadczy o zaawansowanej cukrzycy, na krawędzi śpiączki
wszystkie słowa na swoim miejscu - wiadomo - profeska
pozdrawiam, Glo

[miniawka]

Witaj,
tekst b. dobry, choć jak nie Twój, bo fraza to już chyba proza poetycka. Fraza i zwiększona dawka "narracyjności". Pierwszy raz czytam Twój tekst, który utrzymany jest w innej poetyce (choć sięga do sfery bólu). Wychodzi Ci ta wydłużona fraza. I to dobrze,że nie tylko "jak najmniej słów". To dobra lekcja dla innych, którzy próbują podobnej metody pisania.
Zderzenie dwóch światów i jednoczesne ich połączenie. I może jeden świat jest następstwem przebywania w drugim? I odwrotnie?
Ten tekst jest skończony. Zapieczętowany. Nie byłbym sobą, gdybym nie zaproponował wersu kończącego ten tekst:

A niebo nad nami jak druga komunia.

Adam

[Gajka]

GLO świetny wiersz

....Jeden ruch ramienia wycisza wołania; ludzkie, zwierzęce...,
Dla mnie ten wers jest odpowiedzią ))

[e_14scie]

tym razem, padłam przed wierszem. Znakomita narracja i doskonale się przeplata kawałek prozy poetyckiej z czystą poezją.

[Nilmo]

Żywcem wyjęte ze schroniska dla bezdomnych. Tak nieodparcie skleiło mi się to z obrazkiem lubelskiej "wegety". Te drzwi są jak symbolika wspomnień. Bardzo ciekawy wiersz..każe sięgnąć głębiej..pod jabłkowe oddechy...
Dzięki Gloin.

[ble]

Glo, doskonale to skomponowałaś. Na tym polega kunszt tego wiersza - na wsiąkaniu obrazów z zewnątrz w to szpitalne, schroniskowe teraz. Z ogromnym wyczuciem napisane.
Wydaje mi się tylko, że pierwsze slowo 'położeni' jest niepotrzebne. Niby fakt - położeni/zostawieni, ale ten imiesłów na początek jakoś mi nie gra.

Gratulacje

[Nalka31]

A wiersz - hospicyjny dla mnie

Dla mnie podobnie, raczej z hospicjum się kojarzy, chociaż i szpital też by się odnalazł. Pewnie dlatego, że widziałam podobne obrazki. Pozytywnie odebrałam całą kompozycję. Niecodzienny wiersz.