Papier zniesie wszystko

[Marcin Sztelak]

(oprócz namaczania, ognia i setek
innych rzeczy).


Duszno od artystów wszelkiej maści,
więc wyraz dusza obija się pod sufitem,
jak nie przymierzając balon
albo pusta flaszka.

Aby zostać największym poetą stulecia
polecam anaboliki i hormon wzrostu.
Czasami można napisać wiersz,
chociaż to warunek niekonieczny.

Erudyci łykają wrażenia estetyczne,
grdyki jak windy – nie próżnują.
W tej egzaltacji wystrugam sobie
Pinokia.

Ten, dla odmiany, będzie miał fujarę
po kolana.
Ja podeprę nosem kieliszek, kufel
lub szklankę.

Gratisy, niezbędny dodatek do wysokiej
kultury i barowych stołków.

[Alek Osiński]

Zgadzam się, zawsze warto pamiętać o swojej
jarmarczności, bylejakości i temperować idiotyczne przerosty ego,
jak ktoś już czuje się artystą...dobre spostrzeżenia

Pozdrawiam

[Withkacy]

Znów czytam, coraz więcej obrazów. Bardzo na tak!

[Miladora]

Papier wprawdzie zniesie wszystko, ale dusza artysty niekoniecznie.

Małe sprzątanko, Marcinku?

- balon, albo pusta flaszka. - bez przecinka.
- Ten, dla odmiany(,) będzie miał fujarę - a tu do dodania.

A może byś się trochę bardziej zakorzenił na pięterku?

[anastazja]

Przerost ambicji nad talentem od zawsze bywa, spostrzeżenie słusznie wyrażone.

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Świetne! Nic dodać, nic ująć...

Te anaboliki i hormon wzrostu oczywiście kojarzą się z mięśniakami pakującymi na siłowniach, a do jak to się ma do rozważań o grafomanii? Chyba faktycznie mowa o przeroście ego. O wszelkiego rodzaju wynaturzeniach. Krytykujesz również pewne mody - jak chociażby odwieczny wizerunek poety w oparach alkoholu (kultura barowych stołków) - tym razem popieram wszystkimi czterema łapami. Większość wierszy napisanych w klimacie "siedzę pijany w barze i oto co widzę i opisuję" jest miałka i pusta jak pustak. Podoba mi się autoironia w wierszu, peel potrafi dostrzec bylejakość artystycznego świata, jego szarzyznę, nudę. Prawda jest taka, że są to cechy charakteryzujące każdą dziedzinę ludzkiego życia. Nie wiadomo dlaczego zwykło się działalność artystyczną traktować jako a priori wyjątkową, wspaniałą. Tymczasem, im więcej ludzi się za nią bierze, im większa dostępność i powszechność, tym bardziej schodzi na psy, taka cena za popularność, masowość... Myślę, że stąd też peel sam czuje się mierny, ogarnięty inercją i przesiąknięty tandetą. Pustka i jałowość zabijają, kładą się cieniem, są jak rozprzestrzeniająca się infekcja, od której trudno uciec czy też wyzwolić się...

Ponura wizja.

Pozdrawiam,


Glo.