Retrospekcja

[Monika Joanna]

śnieg na ustach
rozmazane oczy
zabłocone obcasy

wiedziałam

polonezem przez zamrożony świat
wolniej wolniej
dotykaj moich ramion
talii kart ukrytej w kieszeni
trzeciej od wewnątrz

kolorowe światełka snów
rozdarte pudełko z marzeniami
cieknący nos
oczy czerwone od nadmiaru wódki

i oddaj ten dom
skrzypienie pantoflii prababci
nieświadomość jutra
śmiech uciekających godzin

zawsze znajdzie się ktoś
kto zgubi kluczyk do serca
by potem dobijać się
czerwonym dywanem kolców

[Alek Osiński]

dobijać się czerwonym dywanem kolców - ten dywan kolców
coś mało obrazowy mi się wydaje, to już raczej dobre dla fakira,
jakiś tam masochizm

pantoflii

chyba o jedno i za daleko

polonezem przez zamrożony świat

wiem, polonezem to ryzyko, też miałem poloneza,
cały czas siadało ogrzewanie, koszmar...

dotykaj moich ramion
talii kart ukrytej w kieszeni
trzeciej od wewnątrz

to mi się bardzo podoba!

W sumie wiersz ma lepsze i gorsze momenty;
chętnie poczytam inne

Pozdrowienia

[Monika Joanna]

a ja chętnie będę coś zamieszczać

[Gloinnen]

śnieg na ustach
rozmazane oczy
zabłocone obcasy

kolorowe światełka snów
rozdarte pudełko z marzeniami
cieknący nos
oczy czerwone od nadmiaru wódki

i oddaj ten dom
skrzypienie pantoflii prababci
nieświadomość jutra
śmiech uciekających godzin

Osobiście nie lubię takich wyliczanek. Być może jedną w przestrzeni dość obszernego tekstu można zaakceptować, ale u Ciebie znalazły się aż trzy takie fragmenty. Nużąco się czyta. Wydaje mi się, że lepiej byłoby te obrazy ożywić, rozbudować.
Zakładam, że początku nie ruszamy - na wejście można w ten sposób na przykład oddać pośpiech.
Ale dalej.

"sny świecą jak kolorowe szkiełka
w rozdartym pudełku z marzeniami
cieknie z nosa
od nadmiaru wódki
czerwienieją oczy"

A potem:

"oddaj mi ten dom
gdzie skrzypią pantofle prababci
a godziny uciekają ze śmiechem
nieświadome jutra"

To takie moje robocze propozycje, stworzone na poczekaniu, aby zilustrować, o co mi chodzi.

Jeżeli mogłabym coś jeszcze zasugerować - to unikanie metafor dopełniaczowych, takich jak "światełka snów", "śmiech godzin", "nieświadomość jutra" - nie brzmią one dobrze. Owszem, bardzo łatwo za ich pomocą pokazać skojarzenia rodzące się w głowie poety, ale problem w tym, że właśnie zbyt łatwo i wyjątkowo nieprecyzyjnie. Współcześnie się od nich odchodzi. Bywa, że takie metafory są wyjątkowo celne i trafne, ale to naprawdę rzadkość. Moim zdaniem lepiej jest opierać zapis na prostszej składni i na pewnej narracyjności (przykład - chociażby zamiast "śmiech uciekających godzin" ---> "godziny uciekają ze śmiechem"). Oczywiście to subiektywna ocena, ale wydaje mi się, że obrazy narracyjne są bardziej "żywe", bardziej poruszają, w wierszu coś się dzieje, a wyobraźnia odbiorcy jest zachęcona do pracy.

Pozdrawiam,


Glo.