na wysokość

[anastazja]

(przeciw łowiectwu)

kwestuję dla resztek miłosierdzia
w ingerencję natury

ciszę leśnego poranka wypełnia skowyt
echo unosi krzyk bólu
zamknięty w strzelbach objęć

w precyzji rąk
taniec zimnej komendy
żal kołysze drzewa

gdy pod stopami zastyga życie


07.04.2012


wersja druga poprawiona

(przeciw łowiectwu)


ciszę leśnego poranka wypełnia skowyt
na strzelbach mgła skrapla się krwią boli
ingerencja w naturę

przestałam rozumieć zmienność spraw
w precyzyjnych komendach
przyprawia o szaleństwo

pod stopami zastyga życie



15.04.2012

[P.A.R.]

strzelba nie jest prawem natury...

a nie wiem, czy i ludzie chroniąc najsłabsze

dywagacje jak stąd do Yukonu

[anastazja]

Zycie ptaszka. Hm. Daleki jestem od filozoficznych dywagacji ale gdyby ptaszek był bystrzejszy może zdążyłby umknąć. Prawo natury ma swój sens.



To nie jest "dywagacja", raczej, demagogia. A ponadto, wiersz nie o ptaszku (jak zauważył Paweł) strzelba nie jest prawem natury?

Pozdrawiam.

Dodano -- 07 kwie 2012, 15:38 --



strzelba nie jest prawem natury...
a nie wiem, czy i ludzie chroniąc najsłabsze

Nie wiem Paweł, ale wydaje mi się, że poprzez selekcję słabych, brakuje wilkom, stąd napady na owce, jakie mają miejsca w bieszczadach. Znam środowisko łowieckie, nie będę się mądrzyć, ale częściej jest to hobby niżeli pomoc. Ingerowanie w faunę i florę winno być zabronione.

Dziękuję -

[P.A.R.]

Ingerowanie w faunę i florę winno być zabronione.

a my jesteśmy jej nieodłączną częścią...
więc
zawsze mam mieszane uczucia
bo natury poprawić się nie da

[skaranie boskie]

Nie będę się wypowiadał na temat wartości artystycznych utworu, bo ich tu raczej nie dostrzegam.
Zajmę się dylematem powstałym wskutek odbioru treści.
Trochę nagięłaś realia, moim zdaniem.
Widzę małego ptaszka (w domyśle wróbel, sikorka, pliszka - bo chyba innych podtekstów tu nie ma) przedstawionego jako obiekt zakusów zbrojnego w poważny, palny atrybut myśliwego. To już jawi mi się nonsensem. Kto, będąc przy zdrowych zmysłach, używa strzelby do takich łowów?
Nabój droższy od zdobyczy, która trafiona i tak nadałaby się jedynie na dodatek do kompostu.
Wiem, że chciałaś uderzyć w uczucia czytelnika, dlatego w miejsce potężnej bestii podstawiłaś małego ptaszka. Twoje prawo Autorko.
Mam jednak sporo wątpliwości nieco innej natury.
Od dawna jestem przeciwnikiem polowań, wędkarstwa itp. sportów w ich dzisiejszym wydaniu.
Jasne, że zabijanie zwierząt jest konieczne, choćby na potrzeby żywieniowe. Tu dylematów moralnych mieć nie powinniśmy, podobnie jak nie mają ich głodne wilki napotkawszy zimową nocą samotnego człowieka w lesie. Jedyny dylemat jaki mną targa to ten, że ludzie występują tu w roli egzekutorów, bezpardonowych zabójców. Przecież współczesna konfrontacja zwierzęcia z człowiekiem musi zakończyć się śmiercią tego pierwszego.
Mam propozycję dla panów łowców. Wybierzcie się na grubego zwierza, zbrojni jedynie we własne ręce, może w kij. Pokonajcie go, albo złówcie rybę gołymi rękoma i wtedy mówcie o sporcie, o uczciwej walce i tym podobnych pierdołach. Chociaż i wtedy ta walka nie będzie uczciwa. Przecież nikt nie pyta zwierząt, czy jej chcą.

To tyle na temat polowań. Przepraszam za przydługie dywagacje...
Autorko - pozdrawiam serdecznie

[anastazja]

Skaranku - wybacz, bo albo ja nie wiem o czym piszę, albo nie doczytałeś. Z całym szacunkiem, ale wydawało mi się, że ten cytat jest jasny;

wypełniając ciszę leśnego poranka
zawyły po raz ostatni

a ptaszek jest podtekstem.

Widocznie, powinnam bardziej kawanałowo ?

Serdecznie pozdrawiam

[Alek Osiński]

An, ja też nie przepadam za myśliwymi, ale mam
wrażenie, że ten wiersz Ci nie wypalił, jakiś mi się
wydaje zbyt infantylny, kochany ptaszku...to
wygląda jakby chcieli polować na wróbelki
stać Cię na dużo więcej...

Świątecznie

[anastazja]

Oj, tam, oj, Al - może jest niewypałem, ale bywają i takie ...kochane ptaszki ... Zabiorę do "remontu".

[Gloinnen]

Do mnie też nie trafił ten wiersz. Już po poprawkach, ale zapis jakiś taki koślawy...

dla resztek miłosierdzia
w ingerencję natury

Dla mnie to zupełnie nie po polsku i niezrozumiałe...

krzyk bólu

Ten krzyk bólu strasznie banalny jest i dosłowny. Rozumiem, że tutaj należy potraktować go jak najbardziej literalnie, ale jednak na pewno można napisać to tak, żeby nie raziło...

krzyk bólu
zamknięty w strzelbach objęć

Krzyk zamknięty w strzelbach i do tego objęć? Tutaj według mnie przekombinowane mocno. Co to są strzelby objęć? Zupełnie nie czuję tej metafory.

w strzelbach objęć

w precyzji ujęć rąk i palców

"w strzelbach"
"w precyzji" ---> wiadomo o co chodzi.

taniec zimnej komendy

"Taniec zimnej komendy" też za bardzo udziwniony. Kombinując w ten sposób osiągasz niezamierzony efekt komiczny, zwłaszcza w zestawieniu z:

żal kołysze drzewa
zmierzch skrapla się w nicość

gdy pod stopami zastyga życie

Ile tu patosu!

"żal", "nicość", "zastygające życie" - brakuje jeszcze otchłani smutku i łez rozpaczy... Przedobrzyłaś. "Żal kołysze drzewa" - zwłaszcza to zdecydowanie przejaskrawione i rzewne; po przeczytaniu powyższego - właściwie pozostaje już tylko oczekiwać na uderzenia pogrzebowych dzwonów.

Moi przedmówcy skrytykowali wybór tematyki. Ja powiem inaczej - to nie wybór tematyki jest problemem w tym tekście, a fakt, że nie udźwignęłaś jej, skręciłaś w kierunku melodramatyzmu i przeciążyłaś utwór dość pokrętnymi obrazami. Podejmując trudne tematy - a zwłaszcza takie, które w swojej istocie mają dotknąć emocji - należy - oczywiście według mnie - unikać dwóch rzeczy: prze-metaforyzowania (prostota zawsze lepiej się sprawdza) oraz budowania przekazu według mechanizmu "wyciskacza łez"... Bo rezultat wychodzi właśnie - paradoksalnie - nieprzekonujący. Odnoszę wrażenie, jakbyś była, pisząc, sama niepewna własnego utworu, jego wymowy, i usilnie próbowała go maksymalnie "doładować". Tak na wszelki wypadek i aż do przesytu.

Tak więc - przykro mi - ten tekst jest moim zdaniem nieudany.

Poczekam na kolejne.

Pozdrawiam,


Glo.

[anastazja]