lot nad rzeką Lete

[Miladora]

często nosi na głowie czarną chustę z frędzlami
na nich supła nieszczęścia – niczym dredy i kołtun
przysłaniają widoki które zamiast się jawić
cichostopym odejściem kreślą miejsca początku

czasem także zaciera ślady ręce i szyby
ekslibrisem wciąż znacząc każdy skrawek papieru
w jakim krople spisane nikłą ścieżką przywidzeń
niosą brzemię świadome działu wszystko na nieraz

potem nigdy i zawsze wchodzą swędem kadzielnic
zawiesiną jak krzykiem odpędzają przystanie
prom odbija od brzegu żaden sen się nie spełni
tylko w głąb wciąż pociąga za widnokrąg bez granic

ale na dnie jest jeszcze koral piasek i muszle
brzuchy ryb odbijają plamy barwnych akwarel
profil zmienia kontury i odpływa by później
zdążyć wpisać nim zniknie jeszcze jedną mandalę




Dla Listeczka...

[Stepanian]

Piękny wiersz, nawiasem mówiąc, bynajmniej. Przy okazji - wszystkiego najlepszego z okazji święta pesach, Milu. Buź.

[Leon Gutner]

Wiersz Milowy z pięknym nastrojem i klimatem ale moze widzę nie tak jak trzeba więc o wyjaśnienie proszę .

Cóż się stało jeśli chodzi o kołtun - końca i papieru - nieraz .
Może ja czegoś nie widzę ? ale tutaj czytało mi się dziwnie .

Poza tym jak to Mila - bez granic

Z uszanowaniem L.G.

[Miladora]

Przy okazji, Pawłuś - wzajemnie Wszystkiego Naj-Najlepszego.

ale moze widzę nie tak jak trzeba więc o wyjaśnienie proszę .

A może być na pw, Leonku?
Bo nie chcę niczego sugerować czytelnikom.
A na razie - Dobrych i Spokojnych Świąt.

Dziękuję, panowie

[e_14scie]

Mila
nie tylko - choć nie ukrywam, żem wzruszona - że dla mnie, ale sam wiersz, jest piękny.
Dziękuję Ci

[Miladora]

Dzięki, Listeczku.
Zainspirowałaś mnie ładnie, to musiałam się postarać.

Buziaki serdeczne

[P.A.R.]

no popatrz, jak Leonowi(prawie) dorównałaś w klimacie
to nawet worek potknięć nie ciąży...

[Miladora]

to nawet worek potknięć nie ciąży...

worek potknięć kiedyś dano
w dniu urodzin więc go noszę
bo errare est humanum
jakbyś sam nie wiedział o tym

PAReńku Świąteczny

[skaranie boskie]

Mam dziś jakiś niefart.
Najpierw mnie nastroił wiosennie wiersz Stepaniana, potem E-14scie wbiła w trudny, niemal wisielczy nastrój, teraz Ty chcesz mnie dobić...
To dla mnie za trudne.
Muszę iść do baru, może potem tu wrócę, bo без пол-литра не розберёш!.

[Miladora]

Muszę iść do baru, może potem tu wrócę, bo без пол-литра не розберёш!.

Pójdę z Tobą, Skarańku, i wszystko Ci elegancko wyłożę przy kielichu.
Do licha, przecież to w sumie optymistyczny wiersz.