zmiękki

[ks-hp]

"Wiem, że nie kupujesz, że tylko oglądasz. Pojęłam, że nie jestem wnętrzem, w którym ktokolwiek chciałby zamieszkać".
Jeanette Winterson, Dyskretne symetrie



1a.
Łamią się kości ziemi, łyse kończyny
- na sam dźwięk. Rozpala surową biel, zamgławiony las.

Na palcach; trzeszczy. Odginanie historii albo przeznaczeń.


2.
Miejsca pulsują. Od dwudziestu lat atrofia -
ściśniętych drzwi.

Od wczoraj demarkacja.


1b.
Żarówka tętni jak po udarze. Trzeba zerwać tapety wraz
z kontaktami. Podnieść listwy podłogi i usłyszeć
jęk.


3.
Skóra chłonie zbyt
ciebie. Komórki ścian wilgotne, tynk sypie się
do serc.

Cały jestem z gąbki.

[Alek Osiński]

Zainteresowała mnie ta gra w klasy, dobrze działa na wyobraźnie

Mam wątpliwość co do tego fragmentu:

Połamane kości ziemi, łyse kończyny
pękają na sam dźwięk.

Masz jakby podwójne łamanie - połamane/pękają
łyse kończyny pękają dla mnie to już w
sumie zbędny naddatek

Pozdrawiam

[ks-hp]

Al, zmieniłem - myślę, że teraz wygląda lepiej.
Pozdrawiam!

[Miladora]

A ja tylko z technicznej strony, bo treściowo kupuję, Hipciu.

- "Wiem, że nie kupujesz, że tylko oglądasz. Pojęłam, że nie jestem wnętrzem, w którym ktokolwiek chciałby zamieszkać." - kropkę daje się po cudzysłowie:
- "Wiem, że nie kupujesz, że tylko oglądasz. Pojęłam, że nie jestem wnętrzem, w którym ktokolwiek chciałby zamieszkać".

- Rozpala surową biel, zamgławiony las. - biel odnosi się do lasu, więc przecinek zbędny.

- Żarówka tętni, jak po udarze. - tu też bym nie dała przecinka.

No to dobrego

[Gloinnen]

Bardzo do mnie przemawia i trafia taka właśnie poetyka. Najbardziej spodobała mi się trójka, lubię w poezji przenikanie się wizji, światów. U Ciebie świetnie pokazane jest przemieszanie cielesności z elementami otoczenia (ściany, tynki), jedno wyłania się z drugiego, dwie rzeczywistości przerastają się wzajemnie, tworząc całość. A cały wiersz "dzieje się" w miejscu zetknięcia. Doskonale poprowadzona metaforyka; na Twoich tekstach tej sztuki mogliby się uczyć wszyscy, którzy pozostają jeszcze na etapie dopełniaczówek. Tymczasem u Ciebie obrazy zostają ożywione; rozpisujesz niezwykle sugestywnie i precyzyjnie proces powstawania poetyckiej wizji, sposób w jaki należy przedstawiać skojarzenia, powinowactwa, na skutek czego zacierają się granice między pojęciami z różnych kategorii.

To oczywiście jedynie moje osobiste zdanie. Ale lubię Cię czytać.

Pozdrawiam,


Glo.