Zagłada Pompei

[skaranie boskie]

Zagłada Pompei



Wieczór zawisł nad miastem, cieniem znaczy ziemię.
Cały świat znieruchomiał – miasto, zda się, drzemie;
morze słońcem skąpane noc z lazurem sprzęga,
nad widnokrąg góruje podziemi potęga.
Echo z kuźni Vulcana poprzez grzmiące wrota
rozpalonym żelazem jak w złości się miota.
Dudnią młoty, żar w piecu, rozpalone lica –
zbrojeniówka się trudzi dla potrzeb Jowisza.

* * *

Wiatr opowieść miłosną zapisaną w skale –
wiecznym świadku historii – wspomina wytrwale.
Dziś, wspinając się wolno zboczem Wezuwiusza,
tę tragedię przypomnę, bo ciągle mnie wzrusza.

Oto noc. Cicha, ciemna – słychać, jak czas płynie;
jakiś cień się dyskretnie skrada przez dziedziniec,
bezszelestnie przebiega komnaty i schody –
delikatnie na koniec puka do alkowy.
Tam w jedwabnej pościeli z ornamentem złotym,
pośród kwiatów ścielących dywan pod jej stopy
czeka piękna bogini, kochanka stęskniona;
jeszcze chwila, a będzie tulić go do łona.

Pewien sekret tu trzeba bezwzględnie odtajnić -
czemu on tylko nocą gości w jej sypialni;
jaka klątwa tajemna, co za moc nieznana
nie pozwala im razem doczekać do rana.

Ona – panna bogata, córka namiestnika -
jej jest miejsce wskazane opodal świecznika,
ją przenoszą w lektyce, przy niej zastęp druhen,
on - gladiator – niewolnik, chociaż wielki duchem.
Przed nią tłumy padają w ukłon na kolanach -
on ze śmiercią w zapasach dla kaprysu pana.
Jednak miłość, choć skryta jak nieziemska siła,
jakimś węzłem tych dwoje w parę połączyła.

* * *

Nagle huk, grzmot i łoskot – pęka wpół podłoga!
Noga w krok wyciągnięta zawisa na schodach.
Ściany się przewracają, strop głowę przygniata
i już tylko stos gruzów, gdzie dom stał przez lata.
Na ulicy krzyk ludzki głuszy koni rżenie,
z nieba lecą na ziemię rozgrzane kamienie;
nawet pomnik, co bogom stawiany w ofierze,
wzleciał w górę jak obłok na krwawym gejzerze.
Idzie dalej gladiator niczym na arenie,
rozpadliny kipiące przecinają ziemię -
sam już nie wie, którędy, gdzie która jest strona.
Jedna myśl go prowadzi - uparta, szalona!
Gotów, jak na igrzyskach, życie kłaść na szalę,
byle tylko ją jeszcze mógł żywą odnaleźć.


A tymczasem dziewczyna upada spłakana –
blada strachem na twarzy – podrywa się, słania.
Błądzą oczy wokoło, w rozpaczy się szarpie;
gdzież jest jej ukochany – wszak miał stać na warcie!


Tu się lawa rozlewa w ulice i w mury
rozświetlając szkarłatem krajobraz ponury;
między gruzy się wdarła posoka szalona…

Znalazł! Znalazł ją żywą – unosi w ramionach.
Jeszcze chwila, krok jeszcze – krew pulsuje w skroni;
zdąży wynieść, ocalić – przed ogniem osłonić.
Teraz może ich porwać w Hadesu czeluści –
już nie boli, już spokój, już ich strach opuścił.



* * *

Od tej nocy upiornej, smutnej i gorącej,
przeminęły stulecia, przeszły lat tysiące.
Dziś historię ożywią – dawną, choć tak bliską -
zaplątane dwa ciała w ostatnim uścisku.
Gdzie dwie dusze? Ja nie wiem, lecz wiem jaką siłą
się tych dwoje kochanków do snu ułożyło,
gdy ich żywioł w ostatnim oddechu na stałe -
jak w miłosnej ekstazie - odcisnął na skale.



Pompeia (IT)
10 czerwiec 2010 /AD -4

skaranie boskie

[Nalka31]

No i proszę co za barwna historia nam tutaj ożyła. Troszkę długa, ale zajmująca. Podobasiem.

Tylko w niektórych wersach pozmieniałabym jednak szyk wyrazów. Jakoś dziwnie się je czytało.

Z uśmiechem.

[skaranie boskie]

Tylko w niektórych wersach pozmieniałabym jednak szyk wyrazów. Jakoś dziwnie się je czytało.

A już myślałem, że tym razem udało mi się bez inwersji.
Widać myliłem się...

Dzięki za uśmiech.

[Miladora]

Barwna, niemal homerowska opowieść, więc tylko trochę tu pozamiatam i zniknę.

- nad widnokrąg góruje podziemi potęga. - "góruje" nad kim/czym, czyli widnokręgiem.
Można tak:
- nad widnokrąg się wznosi podziemi potęga.

- Dziś(,) wspinając się wolno zboczem Wezuwiusza,
tę tragedię przypomnę(,) bo ciągle mnie wzrusza.

- Oto noc. Cicha, ciemna – słychać(,) jak czas płynie;
- jakiś cień się dyskretnie - "jak/jakiś"

- jeszcze chwila(,) a będzie tulić go do łona.

- on (-) gladiator – niewolnik, chociaż wielki duchem.

- Ściany się przewracają(,) strop głowę przygniata

- nawet pomnik, co bogom stawiany w ofierze(,)

- sam już nie wie(,) którędy, gdzie która jest strona.

- Gotów(,) jak na igrzyskach(,) życie kłaść na szalę(,)

- Gdzie dwie dusze? Ja nie wiem(,) lecz wiem jaką siłą
się tych dwoje kochanków do snu ułożyło, - tu bym zmieniła szyk:
- Gdzie dwie dusze? Ja nie wiem, lecz wiem jaką siłą
tych dwoje się kochanków do snu ułożyło,

No to dobrego

[Nicol]

Jak zazwyczaj Waść smakowite dania nam serwujesz głód rozniecając na jeszcze ...

[e_14scie]

podziwiam, że Ci się chciało tak pociągnąć temat. Mila pozamiatała i teraz jest

Dobra opowieść Skaranie

[Leon Gutner]

Cała Małpa .
Aż miejscami Leo zatracał się w klimacie
Do zachwycenia .
I napisz coś podobnego Małpko tylko teraz .
Będzie jeszcze piękniejsze .

Z uszanowaniem L.G.

[Aldona Latosik]

pozdrawiam

[Ewa Włodek]

super, Skaranie, super...


Pozdrowionek moc ciepłych posyłam...
Ewa

[P.A.R.]

chyba od liceum tak nie miałem
czy to zaleta...
nawet nie będę próbował
ale to źle wróży ulom...