Poletka doświadczalne (II)

[Gloinnen]

Poletka doświadczalne (II)



I.

powiedziane
rozłupać muszlę winniczka
obciąć gałąź śliwy

odwracam się plecami
ogrody wiszące
w księgach wieczystych
nie potrafią uschnąć

jeśli zasypię je piaskiem
urodzą pustynne róże

ciężkie w dłoniach



II

pozostałość po wyciętym znamieniu
pień drzewa wciąż solidny

ogłuchł



III.

czego już nie mam
albo czego jeszcze

chcieć

spisane dialektem
niedowidzeń i niedosłyszeń
frasobliwe rozdroża
rozbiegają się w ciemność
między nami

mówiąc



IV.

wystrzelony nabój
nie zatrzymuje się
na czerwonym
musi przecież istnieć

ciągłe niezrozumienie
między stronami

verba non olet

obrysowane językiem
na chodnikowych płytach
odblaski witryn w pochyleniu
miastu do pięt

nie dorosłam



____________________
Glo.

[miniawka]

Witaj,
"Poletka doświadczalne" to znakomity tytuł tomiku.
To poletko (i poprzednie i nie tylko te dwa Twoje wiersze) wyraźnie wskazują, że scjentyzm w poezji można uprawiać na różne sposoby. Ważne, by była to jeszcze poezja, a nie poetycki esej.
Chociaż może jest to to samo?
Tylko czemu, powiedz, zawęziłaś w końcówce jedynie do miasta?
Adam

[iTuiTam]

...
jeśli zasypię je piaskiem
urodzą pustynne róże

ciężkie w dłoniach
...
wystrzelony nabój
nie zatrzymuje się
na czerwonym
musi przecież istnieć

Ciężkie w dłoniach wersy - od znaczeń i nieuchwytnego nastroju, jak rozsypująca się pustynna róża.
Nie umiem tak komentować wierszy, jak Ty. Podziwiam po prostu Twoje komentarze, ich wnikliwość, 'szkiełko', które zamienia małe w ważkie. Albo odwrotnie.
Zostawiam tylko ślad, że czytałam, że m.in. przypomniał mi się film Matrix, przy czwartej części z nabojem.

serdecznie
iTuiTam

[pietrek]

moja bajka!
i tematycznie, i w sposobie obrazowania, przywołującym jakby kadry, stop -klatki, "rozkładanie" potocznych
zwrotów na niepokojące znaczenia - oszczędnie a pysznie

Tylko czemu, powiedz, zawęziłaś w końcówce jedynie do miasta

moim zdaniem to prosta opozycja: sztuczne - naturalne, betonowe - gliniane, twarde, męskie - miękkie, żeńskie
pozdrawiam

[Gloinnen]

Witam i dziękuję za komentarze.


Adamie ---> scjentyzm??? Raczej nie myślałam o moim pisaniu w ten sposób. Prędzej - tak jak pisze Pietrek - o pójściu po części w kierunku poezji, która poszukuje swojego metajęzyka.
A czemu miasto? Próbuję przejść od natury do cywilizacji, od utraconych rajskich ogrodów w pierwszej części (choć nie-zapomnianych) poprzez rozdroża aż do rzeczywistości teraźniejszej, do której trzeba przywyknąć. Choć miasto przerasta, jest jakby wyższym stopniem wtajemniczenia, to jeszcze nie ten świat.

iTuiTam - dziękuję

Pietrek ---> cieszę się, że podobają Ci się moje zabawy z potocznymi zwrotami, właśnie to w wierszach lubię najbardziej; porzuciłam tę poetykę jakiś czas temu, teraz spróbowałam do niej wrócić.

Pozdrawiam,


Glo.

[ble]

Znakomicie trafiłaś w amputacje, Glo.

rozłupać muszlę winniczka
obciąć gałąź śliwy
(...)
pozostałość po wyciętym znamieniu
pień drzewa wciąż solidny

ogłuchł

Stąd już krok do

ciągłe niezrozumienie
między stronami

I nic dziwnego, że miasto, jako imitacja piękna irozwoju, powala. W moim odczuciu niedorastanie do niego pokazuje ocalałą od cywilizacji prawdziwość peelki, jej wciąż żywą tkankę. Taką niepozorną, własną, że światłowody wydają się być peelce więcej znaczące. Albo jeszcze inaczej, jeśli czytać od 'w pochyleniu'

w pochyleniu
miastu do pięt

nie dorosłam

Brzmi sarkastycznie. Miasto pełza nisko i dobrze jest nie dorastać mu do pięt. Tak sobie czytam różnie, a to znaczy, że wiele do rozmyślenia w tym wierszu.

[SamoZuo]

Świetny wiersz, bardzo obrazowy i plastyczny, silnie oddziałuje na czytelnika

Pozdrawiam