Nowy Jork I

[ble]

Nie jest to rzecz do skończenia
i nie wiem czy potrafię,
czego nie doświadczyłam.

Obrazy w kapsułach dotarły z krańca kosmosu.

This shitty piece of Manhattan z końca lat dwudziestych.
Widziałam jak opowiadasz chroniąc się za starością.
Coraz bardziej łagodny z każdym gestem czasu. Coraz bardziej
ponad. Pięknie perspektywiczny, jakbyś już szybował
niczym dachy miasta.

Zaułek, gdzie z suteryn rosną pelargonie. Mama Golden Bee
śmiała się urwiście – potok samogłosek; pozostał ci w oczach
błysk tamtej kaskady.

Muszę przysiąść na ławce. Przysiadanie pamięci to więcej niż lokata
w New York Stock. Jesienią w Central Parku wilgoć rozpuszcza ślady
i jedyne wchłanianie prowadzi przez policzek wspólny z liściem klonu.
Nadstawiam twarz.

* * *

Chwytają mnie w pułapkę krzywańce drapaczy obok lodowiska.
Tak się do siebie dobierają domy, kładą głowy na piersiach
wzajemnie,

a ja,

ja nie mogę zapomnieć popcornu prosto z garści.

Chciałabym pochłonąć, jak mówią, ten Stan Ducha wielkimi porcjami,
gwałtownym spożywaniem. Tego pragnę gorąco w wąwozach Manhattanu,
na srebrnej brooklińskiej broszy - w każdym miejscu,
które jest rozrachunkiem przestrzeni, sposobem na psychoskopię.

Daleko od rzeźni Wall Street.

[Alek Osiński]

Piękna opowieść o mieście, częściowo realnym, a częściowo wydobytym
z kapsuły czasu, rozlanym z termosu z kosmiczną esencją,
daleko od rzeźni Wall Street, chociaż w rzeczywistóści są tuż za rogiem.

Jesienią w Central Parku wilgoć rozpuszcza ślady
i jedyne wchłanianie prowadzi przez policzek wspólny z liściem klonu.

i jedyne imo można sobie darować

Nie jest to rzecz do skończenia
i nie wiem czy potrafię,
czego nie doświadczyłam.

a to mi się wydaje bardzo znaczące

Pozdrowienia

[ble]

Al, faktycznie myślałam parę razy o 'jedyne' - usunę.

Nie jest to rzecz do skończenia
i nie wiem czy potrafię,
czego nie doświadczyłam.

a to mi się wydaje bardzo znaczące

Znaczące, bo myślę, że napiszę kilka wierszy o Nowym Jorku, a potem stwierdzę, że jestem wciąż daleko od tego miejsca.
Dziękuję, Al

[pietrek]

trzymam więc kciuki ble
poza tym z daleka perspektywa lepsza

Coraz bardziej łagodny z każdym gestem czasu.

tu tylko mam wątpliwość, bo gest sam w sobie jest manifestacją czasu
no i nie było by dopełniaczowo
ale się nie upieram, po prostu głośno myślę
wiersz do tego skłania, a ja się jego podszeptom poddaję z przyjemnością

[ble]

Piotruś, wiem, że dopełniacz, sama się temu przyglądam. Wiersz napisany wczoraj, więc jeszcze może się coś zmienić. Ten gest czasu ma oznaczać gest w sensie dawania szczodrą miarą. Bo często się nam wydaje, że czas zabiera, a ja myślę, że na równi daje - bardzo pożyteczne zmęczenie, dystans, łagodnienie, bogactwo tego, co było.

Dzięki za zaglądkę; dawno Cię nie było

[pietrek]

bywam, ale nie zawsze się odzywam
a w kwestii czasu to czas zrobi swoje
podzieliłem się po prostu pierwszym wrażeniem, spontanicznie

[atoja]

Staram się patrzeć z boku na Twój wiersz,lecz powracają obrazy tego miasta w którym byłam dwukrotnie przez dłuższy czas,znam wspomniane przez Ciebie miejsca i nie udaje mi się nie porównywać miasta realnego z Twoimi obrazami.
Tak odbieram Twój wiersz... NY jako miasto realne i miasto marzeń...
Lektura dla mnie ciekawa, w Twoim wykonaniu szczególnie

[Marcin Sztelak]

Lubię takie opowieści poetyckie o miastach, można prawie się przejść ich ulicami poczuć całkiem realnie ich dotyk

Pozdrawiam.

[ble]

bywam, ale nie zawsze się odzywam

To już coś

Staram się patrzeć z boku na Twój wiersz,lecz powracają obrazy tego miasta w którym byłam dwukrotnie przez dłuższy czas,znam wspomniane przez Ciebie miejsca i nie udaje mi się nie porównywać miasta realnego z Twoimi obrazami.
Tak odbieram Twój wiersz... NY jako miasto realne i miasto marzeń...

O to mi chodziło - jak czyta ten wiersz ktoś, kto zna Nowy Jork. Jednak nie do końca rozumiem. Jak wiersz ma się do nowojorskiej codzienności? Jak pięść do nosa?
Pozdrawiam, atoj, ahoj

Lubię takie opowieści poetyckie o miastach, można prawie się przejść ich ulicami poczuć całkiem realnie ich dotyk

Myślę, że odczucie bywania w mieście pod wpływem wiersza nie opiera się przede wszystkim na opisie miejsc, lecz na tym, co się tam czuje. W ten sposób łącząc się z odczuwaniem autora w jakiś sposób jesteś nie tyle na tej ulicy, co w towarzyszącej jej sytuacji.
No, to idziemy dalej, na Times Square

[P.A.R.]

czyżbyś budziła się ze statułą
farciara
niewiele brakowało
głupi sentymentalizm, obowiązek
im więcej patrzysz, tym większą mnogość psów trzeba wytrenować
idę

gubiąc się w detalach
ale nie w pociągu do celu

na fabrycznym też był ślepy tor