Ślady szminki na grzebieniu

[Marcin Sztelak]

Poeci włóczą się po nocach, krzyczą hosanna na widok ulicznic.
Wystarczy im wino i ten cholernie nadęty księżyc,
nawet jeśli coś gnębi, uwiera pod podszewką.

Dookoła przechowalnie mięsa, osiedlowa garmażerka.
Gdzieś tam grają podzwonne dla baletmistrzów z artretyzmem
i ich przyciasnych poglądów w temacie jezior i łabędzi.

Biją na trwogę – kogo to obchodzi kiedy ciemność wykreśla granice
światła, gdy wódka tak ostra a łzy takie sztuczne. Szczególnie
w kontekście ust na ustach, niezmywalnych znaków na lustrze.

Garść niebieskiego mchu pod głowę, pomięty papieros bo noc
taka zimna. Kopiowy ołówek i już można pisać podręczniki
do miłości i szczęścia.
Niegramatycznie - ale jaka potęga słowa.

[SamoZuo]

O rany, oby nie wszyscy tak postępowali, bo wychodzi na to,że wszystko jest dla tych "poetów" ulotne jak słowo a raczej ciekłe jak alkohol. Zero siły, tylko ta pijacko-subtelna kruchość, może coś jest w tej kruchości i niedbałości, do czego można tęsknić, taka jakby demonstracja wolności i niezależności, ale czy na pewno to wybór świadomy?Czy pozór dla braku pomysłu na życie?

Pozdrawiam

[anastazja]

Poeto Marcinie - mam nadzieję, że dotyczy tylko peela. Ciebie nie widzę, przy takich tekstach umysł musi być trzeźwy.

Pozdrawiam