sceneria

[Miladora]

idę za sobą wciąż skrajem krawędzi
pośród uskoków starych wiatrołomów
w załomkach skóry piach tylko szeleści
cień mnie przegania wyblakły od szronu
wędruję tropem który wśród ostrężyn
wiedzie kolczasto już ku innym stronom
zapinam chwile na chwile potrzaskiem
idę za sobą – zaledwie i zawsze

z tyłu zostawiam ślady bez istnienia
odwracam głowę cień skręca w pobocze
poję go wodą stojącą w akwenach
jaka paruje kroplami pomroczeń
ocieram usta ze słów znów w podsieniach
mój cień się złamie kolejnym ukosem
dążę nie dążąc przepływam nie płynąc
idę za sobą – minutą godziną

czas mnie dopędza maże kalkomanią
skleja ze sobą warstwami powietrza
krawędź prowadzi cień staje przed bramą
stąpam po ostrzu kamieniach i pestkach
zostaję w tyle i ciągle to samo
odczucie drąży że z przodu jest reszta
którą zobaczę by widzieć wyraźniej
idąc za sobą – już dziś bez przynagleń

[misza]

Bardzo wewnętrzna sceneria.
Przemawiająca do wyobraźni.
"Cień mnie przegania wyblakły od szronu"
Ale tam. gdzie cień - tam i słońce

[Miladora]

Ale tam. gdzie cień - tam i słońce

Prawda.
Przez całe życie człowiek ma niezmiennie dwóch towarzyszy - swój czas i swój cień.
I nawzajem się przeganiają...

Dzięki, Misza

[sheCat]

Głęboki, autorefleksyjny - kolejna udana eksploracja. Podpatrzę w wolnej chwili

[Miladora]

Podpatrzę w wolnej chwili

A proszę uprzejmie, Kotek.
To oktawy.

Dzięki

[Sede Vacante]

Ja jestem za głupi na taka poezję, muszę jeszcze wiele poczytać;)
Ale chce zostawić znak, że próbowałem;)
Oczywiście to nie krytyka, raczej pokorne schylanie głowy - jeszcze nie mój czas na tak pełne metafor i wyobraźni wiersze;)
Pozdrawiam

[Miladora]

Ja jestem za głupi na taka poezję,

Nawet tak nie mów, bo czego jak czego, Sede, ale Tobie wyobraźni nie brakuje.

I też – od ilu już lat próbujesz dogonić siebie?
Swoje marzenia, oczekiwania, siebie doskonałego – takiego, którym chętnie byś się stał.
Bo to pewnego rodzaju rozdwojenie – Ty jako wzór i Ty jako podążający za sobą, za tym wzorem, w oczekiwaniu, że pewnego dnia zrównasz krok i staniesz się nim.
Tyle że po wielu krawędziach, kamieniach i kolczastych ścieżkach trzeba przejść, i być może nigdy się nie dogoni siebie samego. Ale to zbliżanie się jest cenne i potem już narasta świadomość, że ten, kogo się próbuje dogonić – cały czas istnieje gdzieś tam w środku, nierozerwalnie złączony – i jest sojusznikiem, nie przeciwnikiem, bo jego obecność inspiruje i dodaje siły.
Myślę, że dopiero zacząłeś odkrywać swoje prawdziwe „ja”, za którym podążasz.

Dzięki i dobrego

[Sede Vacante]

Podbudowałaś mnie (znów), chyba powinienem trochę bardziej uwierzyć w siebie

[Leon Gutner]

Być może tłem jest jakaś sceneria ale Leo odczytuje tutaj także ogromne poświęcenie .
Okraszone takim nastrojem jaki uwielbiam .

Z przyjemnością obserwatora

L.G.

[e_14scie]

Miód liryczny, Mil

że tak wnikliwie, skomentuję...