cierpkie jabłko

[atoja]

bo tu tylko zimny granit
i nie odetchniesz
w niegasnącym mieście
oślepło słońce

przez Fifth Avenue płynie
niewierna rzeka wygranych

bankrutów
oszukanych o czas

na zębach bielszych od bieli
czai się bełkot agonii

w ramionach Herkulesa
Ziemia do góry nogami

po iglicy
sięgamy wyżej niż Empire State
przez ocean
do najdoskonalszych miejsc i twarzy

kochamy się milcząc
z imieniem wygasłym na ustach

nigdy nie przyzwyczajaj się
do nikogo ani niczego
gdy się przyzwyczaisz
to tak jakbyś umarła

na monitorze czarna mrówka
zmierza przez mapę świata

do chropowatej powierzchni
wilgotnej zieleni
smaku cierpkiego jabłka

spojrzeń jak mowa drzew

[Alek Osiński]

Właściwie to podoba mi się od fragmentu kursywą,
wcześniej wydaje mi się, że można jeszcze przemyślec
niektóre fragmenty, np. bełkot agonii

[atoja]

Właściwie to podoba mi się od fragmentu kursywą,
wcześniej wydaje mi się, że można jeszcze przemyślec
niektóre fragmenty, np. bełkot agonii

dziękuję Al

Czy mnie się wydaje,że dostrzegam tutaj konieczność podpowiedzi
Wiersz celowo podzielony ,tworzy jakby dwa oddzielne.
Może nieudolnie,lecz tak wyraziłam rozterki emigranta,gdy jedna noga na jednej półkuli,druga na drugiej

cierpkie jabłko również w dwojakim znaczeniu

[anastazja]

...spojrzeń jak mowa drzew czasami lepsza taka rozmowa, fajna fraza. Dobry wiersz.

Pozdrówka atoja

[Marcin Sztelak]

Wiersz imigracyjny - bo jest i podróż po mieście, i sentymentalizmu ciutka, dużo rozterki.
A te dwie części rozdzieliłbym numerycznie (I i II na przykład).

Pozdrawiam

[ble]

Bardzo mi się podoba, bo czuję, że wypływa z doświadczeń. To dla mnie cenne. Zresztą, niezależnie od mojego zapotrzebowania, uważam, że napisane dobrze.

oszukanych o czas wygranych bankrutów

Tutaj myślę, że byłoby czytelniej, gdybyś podzieliła wers i od 'o czas' przeniosła niżej, albo zrobiła takie cięcie w połowie wersu przed 'wygranych'.

A to już absolutnie dla mnie

sięgamy wyżej niż Empire State
przez ocean
do najdoskonalszych miejsc i twarzy

Pozdrowienia

[atoja]

Dziękuję Ble za trafne spostrzeżenia ,zmieniłam

Masz rację , wiersz jest zrozumiały dla tych co za wodą byli lub są,lub potrafią się wczuć
pozdrawiam serdecznie

[Sede Vacante]

Piękne to!
Znów nie wiem, czy dobrze interpretuję, ale chyba chodzi o brak uczuć głębszych, oraz wrażliwości na cudowna naturę, oraz ludzi obok siebie. Pogoń za najwspanialszym - największym, najbardziej błyszczącym, najwyższym - takim naj - podczas gdy wszystko, co ma duszę, omijane .
Każdy ma własną interpretację, wiadomo, a ja wciąż uczę się poezji, więc proszę wybaczyć, jeśli nie zrozumiałem, ale to co ja widzę w tym wierszu to bardzo istotne zwrócenie uwagi na to że nie wszystko złoto co się świeci.Nie zawsze naj jest najpiękniejsze.

[atoja]

Piękne to!
Znów nie wiem, czy dobrze interpretuję, ale chyba chodzi o brak uczuć głębszych, oraz wrażliwości na cudowna naturę, oraz ludzi obok siebie. Pogoń za najwspanialszym - największym, najbardziej błyszczącym, najwyższym - takim naj - podczas gdy wszystko, co ma duszę, omijane .
Każdy ma własną interpretację, wiadomo, a ja wciąż uczę się poezji, więc proszę wybaczyć, jeśli nie zrozumiałem, ale to co ja widzę w tym wierszu to bardzo istotne zwrócenie uwagi na to że nie wszystko złoto co się świeci.Nie zawsze naj jest najpiękniejsze.

także...i jeszcze cuś
dziękuję Sade za interpretację

[Gloinnen]

wygranych bankrutów

oszukanych o czas

na zębach bielszych od bieli zaczajony
bełkot agonii

"wygranych - oszukanych - zaczajony"...
No i - jak słusznie zauważył Al - ten bełkot agonii... zdecydowanie bełkotliwy...

"na zębach bielszych od bieli
agonia czai się bełkotem"

a tu tylko zimny granit
i nie odetchniesz
w niegasnącym mieście
oślepło słońce

"a" oraz "i" - zrezygnowałabym z nich, tworzą sztuczną wzniosłość w tekście, ja osobiście wolę mniej niż więcej...

Podobają mi się te twoje nowojorskie wiersze, są bardzo przekonujące. Tekst pełen zagubienia, rozczarowania, rozdarcia. Z jednej strony wielkomiejskie życie wessało, narzuciło pewne nawyki, przyzwyczajenia. Codzienność można zmieniać jak ubrania. Ale jednak w środku, w człowieku, pozostaje ten sam niepokój, właśnie jak cierpki smak, jego prawdziwa tożsamość, pamięć...

Pozdrawiam,


Glo.