Pamiętnik

[Withkacy]

Tekst ostry jak klinga! Podoba mi się zakończenie, mocne jest. Z jednej strony - blizny jako ślad po przebytych bolesnych doświadczeniach - dosłownie i w przenośni. Z drugiej strony myślę sobie także, że są one rodzajem run, przepowiedni. Ból ma nas przeprowadzić z jednego miejsca w życiu do drugiego. Tak zawsze mi się wydawało, przynajmniej w wielu przypadkach moja koncepcja się potwierdza. I to pozostaje w nas zapisane. Najpierw jako zapowiedź, potem jako utrwalenie w końcu jako swoiste pro memoriam.
Wołanie o pomoc chyba zawsze wydaje się bezsensowne, ponieważ tak naprawdę człowiek w najciemniejszych chwilach życia musi pomóc sobie sam.

Zastanowiłabym się nad zapisem jeszcze:

utrwalone poszarpanymi konturami
upadki w dzieciństwie
i późniejsze potknięcia

wypalone punkt przy punkcie
emocje bliskich i dalszych
wyrżnięte ostrymi cięciami
wołania o pomoc

twoja skóra

"upadki w dzieciństwie
i późniejsze potknięcia
utrwaliły się poszarpanymi konturami

punkt przy punkcie
wypalone emocje bliskich i dalszych
ostrymi cięciami wyrżnięto
wołania o pomoc

twoja skóra"

Spróbowałam wyeliminować przynajmniej niektóre imiesłowy, bo było ich za dużo: "utrwalone", "poszarpanymi", "wypalone", "wyrżnięte"... Moja wersja daleka od doskonałości, ale zaproponowałam ją, żeby pokazać, jak można do obrazu wnieść odrobinę ruchu, a w drugiej strofie - zabawić się przerzutniami. Jak wczytasz się kilkakrotnie w tekst i pobawisz w różne sposoby jego podziału na jednostki znaczeniowe (trudno mówić o zdaniach, gdy interpunkcji nie ma), może zobaczysz wielowymiarowość odczytu.

Pozdrawiam,


Glo.

Tekst ostry jak klinga! Podoba mi się zakończenie, mocne jest. Z jednej strony - blizny jako ślad po przebytych bolesnych doświadczeniach - dosłownie i w przenośni. Z drugiej strony myślę sobie także, że są one rodzajem run, przepowiedni. Ból ma nas przeprowadzić z jednego miejsca w życiu do drugiego. Tak zawsze mi się wydawało, przynajmniej w wielu przypadkach moja koncepcja się potwierdza. I to pozostaje w nas zapisane. Najpierw jako zapowiedź, potem jako utrwalenie w końcu jako swoiste pro memoriam.
Wołanie o pomoc chyba zawsze wydaje się bezsensowne, ponieważ tak naprawdę człowiek w najciemniejszych chwilach życia musi pomóc sobie sam.

Zastanowiłabym się nad zapisem jeszcze:

utrwalone poszarpanymi konturami
upadki w dzieciństwie
i późniejsze potknięcia

wypalone punkt przy punkcie
emocje bliskich i dalszych
wyrżnięte ostrymi cięciami
wołania o pomoc

twoja skóra

"upadki w dzieciństwie
i późniejsze potknięcia
utrwaliły się poszarpanymi konturami

punkt przy punkcie
wypalone emocje bliskich i dalszych
ostrymi cięciami wyrżnięto
wołania o pomoc

twoja skóra"

Spróbowałam wyeliminować przynajmniej niektóre imiesłowy, bo było ich za dużo: "utrwalone", "poszarpanymi", "wypalone", "wyrżnięte"... Moja wersja daleka od doskonałości, ale zaproponowałam ją, żeby pokazać, jak można do obrazu wnieść odrobinę ruchu, a w drugiej strofie - zabawić się przerzutniami. Jak wczytasz się kilkakrotnie w tekst i pobawisz w różne sposoby jego podziału na jednostki znaczeniowe (trudno mówić o zdaniach, gdy interpunkcji nie ma), może zobaczysz wielowymiarowość odczytu.

Pozdrawiam,


Glo.

Podoba mi się sugestia Gloinnen. Poza tym Ewo, bardzo mocna puenta.

[SamoZuo]

Podoba się pomysł. Peel jawi się jako osoba pozbwiona dialogu z innymi, "zastepczo" prowadzi więc ze sobą monolog, kartką jet jej skóra. Monnologi są zawsze bardziej burzliwe od dialogów.

Pozdrawiam

[Ewa Włodek]

bliskich i dalszych
wyrżnięte ostrymi cięciami
wołania o pomoc

twoja skóra

ooo, masz rację, Anastazjo - smutne, bardzo smutne...

Hmm, tajemniczy. Może kombinuje zbyt "łopatologicznie", ale widzę dorosłą osobę po bardzo trudnym, patologicznym dzieciństwie, które pozostawiło "pamiątki" na ciele. Dużo żalu i powracania myślami do dzieciństwa, jakby osoba nie mogła uwolnić się od traumy.
I te "wołania o pomoc" - jakby autor naprawdę nie mógł pogodzić się z tym, co go złego spotkało, a co za tym idzie żył tylko przeszłością, chciał opowiedzieć, wykrzyczeć swój ból, nie mogąc skupić się na teraźniejszości.
Powiedzmy, że znam takie historie, nie zagłębiając się w szczegóły. Jeśli dobrze interpretuję - naprawdę trafnie opisane emocje osoby skrzywdzonej, gdy to co było wywarło zbyt mocne piętno, by zapomnieć, pogodzić się, wybaczyć.
Takie znaki zostają na całe życie, choćby nie wiem co potem miało się stać.
Za prawdę - ukłony.
.

Nie zupełnie - jak już pisałam "oczko wyżej" - dawno temu, jako młoda osoba byłam wolontariuszką w ośrodku udzielającym pomocy dzieciom z rodzin z tak zwanego ówcześnie "marginesu społecznego". Napatrzyłam się tam na różności, w tym także na strasznie "pokancerowane" skóry tej dziatwy. I te obrazy co jakiś czas wracają, mimo upływu czasu...
Tak, te dzieci - to teraz osoby dorosłe, a nawet - mocno dorosłe. Zakładam, że sporo znich nie zapomniało traumy z dzieciństwa, bo część tych traumatycznych przeżyć ma "zakarbowane" właśnie na skórze, a wszystkie - wypalone w mózgu, w pamięci. Co zaś do "wołań o pomoc" - cóż, niektórzy dokonywali samookaleczeń, żeby nie popełnić samobójstwa...
Zaś co do emocji osoby skrzywdzonej, która nie może ani zapomnieć, ani wybaczyć - cóż, spróbowałam sobie wyobraźić te emocje, i swoim wyobrażeniem "nasycić" tekst... I - sądząc z i nterpretacji - nawet się spisałam...

Poza tym Ewo, bardzo mocna puenta

aaa, bo i taka miała być, Whit, więc się cieszę, że nie zepsułam zamysłu...

Peel jawi się jako osoba pozbwiona dialogu z innymi, "zastepczo" prowadzi więc ze sobą monolog, kartką jet jej skóra. Monnologi są zawsze bardziej burzliwe od dialogów

ooo, Zuosiu, a toś mnie zaskoczyła Swoją interpretacją! Nie przypuszczałam, że tak też można odczytać moją refleksję nad "pokancerowanymi" dziećmi, które teraz są dorosłymi i chyba jeszcze bardziej "poznaczonymi" - również na skórze, że o "duszach" nie wspomnę - ludźmi...


Moi Kochani
bardzo mnie ucieszyła to rozmaitość interpretacji mojego wierszyka. W zamyśle miałam tylko swoją chwilową, kolejną refleksję nad tym, jak to nieraz skóra człowieka utrwala jego przejścia, to, co go w życiu spotyka. Od dzieciństwa, dzień po dniu...A Wy nadaliście tym kilku słowom - głęboką treść, która może była gdzieś zapisana "między wersami", bo wszak nigdy nie podchodziłam do ludzkich tragednii obojetnie ani nieczule, i nieraz - krótko i "z doskoku" pracując w tym środowisku - próbowałam je poznać, zrozumieć motywy, zachowania, jakoś to wszystko ogarnąć...
Pięknie Wam dziękuję za te wszystkie mądre, dobre, serdeczne słowa...
Całe mnóstwo uśmiechów posyłam do Was...
Ewa