astroaborygeni

[pietrek]

astroaborygeni

chyba za dużo wiemy o miłości
wiedzą zdobywaną w skwarze i skostnieniu
przez lata będące miarą tak czasu
jak dystansu

którego światło do światła wygasając nabiera

pora wszystko zapomnieć moja ukochana
obudzić się z jawy
niespokojnej jaźni

oczy zwrócić ku sobie

dać się olśnić
raz jeszcze

wyglądam aborygenów
wśród ścieżek
naszych pieśni

[ks-hp]

W głowie utworzyłem sobie antropokosmiczny obraz, czytając Twój tekst - o ile mogę użyć takiego neologizmu.
Może trochę wadzą inwersje, ale wiem, że po ponownym zapoznaniu się z utworem znajdę wyjaśnienie. Ad rem - coś na wzór powrotu do korzeni, miłość jako źródło, od którego wszelkie życie bierze swój początek; miłość jako stan, w którym sami powracamy do początku, stan, który powoduje, że znowu (nie- albo stety) wszystko jest świeże, nowe, identyczne. Jakie to piękne (bądź nie), że z każdą miłością, z każdym jej odnowieniem powracamy do źródeł, do wspomnianych korzeni. Świetny wiersz! Pozdrawiam.

[pietrek]

inwersje w tym tekście to sprawa "ucha" - żeby się czytało - i tu jestem bezradny,
bo moje wyczucie "rytmu" chyba najczęściej jest gdzieś obok, mili czytacze rzadko sygnalizują mi,
że efekt który usiłowałem uzyskać jest widoczny
(cóż - warstat, cza ćwiczyć)
więc sprawa jest otwarta, tak samo jak ja na sugestie

co do reszty, ks-hp, to....niezwykle przyjemne uczucie dla autora, gdy może się zidentyfikować
z odbiorcą, i nie musi walczyć z pokusą tłumaczenia "co miał na myśli"

antropokosmiczny obraz

-
dzięki wielkie za wgląd

[Marta Półtorak]

Wędrówka na Ayers Rock, by sprawdzić jak to bylo/jest z tym dreamtime'm
pozdrawiam
MP

[Sede Vacante]

Wyobraziłem sobie podejście ludzi do miłości, jako rutynowego związku przyczynowo-skutkowego, zaplanowanego skrzętnie by pasował do stylu życia.
I prośbę autora, by powrócić do korzeni, gdzie miłość była dzika, nieokiełznana, słodko "prymitywna" w swoim braku rozsądku i granic.
A aborygeni dla mnie są symbolem owej dzikości i pierwotnego piękna.

[e_14scie]

inwersje w tym tekście to sprawa "ucha" - żeby się czytało - i tu jestem bezradny,

nie jestem wrogiem inwersji i nie potępiam w czambuł, za to tylko, że są.

którego światło do światła wygasając nabiera

gdybyś nie zastosował w tym wersie, byłby IMHO słabszy w wymowie.

obudzić się z jawy niespokojnej
jaźni oczy zwrócić ku sobie

tu podoba mi się przerzutnia, ale nad tą inwersją zastanowiłabym się.

dać się olśnić
raz jeszcze

a tu zdecydowanie, na moje czytanie nie jest dobra. Przeczytaj

raz jeszcze dać się
olśnić
nie wiem czy Ci pasuje taka wersyfikacja.

wyglądam aborygenów
wśród ścieżek
naszych pieśni

wśród ścieżek
naszych pieśni wyglądam
aborygenów

sorry za moją wizję, a wiersz jest bardzo dobry i tak.
Nie do zapomnienia po przeczytaniu.

[pietrek]

e_14scie - dzięki za sugestie, tekst niech sobie troszkę odleży, i jak się już zdystansuję, to podłubię
czasami mam takie głębokie wewnętrzne itd...że nic nie trzeba zmieniać
w tym przypadku jednak, za pomoc wdzięcznym

[Marcin Sztelak]

Miłość - każda inna lecz każda taka sama i zawsze jakby pierwsza.
Faktycznie gdzieniegdzie inwersje lekko zakłócają odbiór tekstu.

Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

wyglądam aborygenów
wśród ścieżek
naszych pieśni

Wyborne i warte zapamiętania

Pozdrawiam

[Gloinnen]

chyba za dużo wiemy o miłości
wiedzą zdobywaną w skwarze i skostnieniu

A mi się wydaje, że za mało. Wydaje nam się jedynie, że wiemy zbyt dużo, a to chyba dlatego, że miłość, zwłaszcza, kiedy bywa trudna, przerasta nas. Doświadczenie to ogromny ciężar.
Ładnie skontrastowany skwar i skostnienie, czyli namiętność i oziębłość, emocjonalny pożar i potem - hibernacja.

jak dystansu

którego światło do światła wygasając nabiera

Piękny fragment.

obudzić się z jawy niespokojnej
jaźni oczy zwrócić ku sobie

Tutaj jednak trochę przekombinowane konstrukcyjnie, według mnie.

"obudzić się z niespokojnej jawy
oczy jaźni zwrócić ku sobie"...

W ogóle nie podobają mi się "oczy jaźni", sama "jaźń" zresztą to dla mnie słowo tak bardzo nasączone górnolotnością, że wydaje mi się nadmiernie obciążać przekaz.

dać się olśnić
raz jeszcze

wyglądam aborygenów
wśród ścieżek
naszych pieśni

To mi się też spodobało, jako próba poszukiwania archetypu miłości, jej najbardziej pierwotnej formy, jeszcze nie przyodzianej w cywilizacyjne ubranko. W człowieku drzemią najrozmaitsze siły, myśli, instynkty, uczucia, które łączą go z pewnymi najbardziej fundamentalnymi prazasadami.

Pozdrawiam,


Glo.