school days

[Gloinnen]

Nie lubiła chodzić do szkoły
nawet po dwudziestu latach dostaje mdłości
od zapachu korkowych tablic
i pasty do podłóg.

Twarz myje gąbką, wciąż chce zetrzeć biel kredy.

Pochlastany plecak, okładki książek. Równe sznyty, plastikowe
cięte i szarpane... Ciesz się, niunia,
że nie buzię.

Na sali gimnastycznej podbiegał i tylko dotykał.
Wuefistka zbyt długo w kanciapie szukała kolorowych
szarf. Czerwień, zieleń, do twarzy ci z niebieskim w kudłach.

Matka pakowała drugie śniadanie,
kanapki z szynką i rzodkiewkami.
Wyrywali z trzęsących się rąk,
gdy nie mieli czym grać w nogę
na dużej przerwie przed matematyką.

Wszystkie plakatówki zmieszane
na twarzy. Niewykrzyczane przesączone
z dnia na dzień; nauczyła się
zapadać w szarość po tej samej stronie lustra.

Do dziś woli półmrok, nie odzywa się
bez pytania i nie znosi malować palcami.
Nowe twarze zakotwiczone w brzuchu
są powtarzalne, żadnej różnicy w skurczach jelit.

Nie do ludzi.



____________________
Glo.

[lczerwosz]

Są małe środowiska, które generują i kierują swoją nienawiść w kierunku wybranej jednostki, najczęściej słabej, innej. Nauczyciele nie widzą, nie chcą się mieszać albo nawet włączają się. Pamiętam.
Ale u mnie nie było tablic korkowych, były czarne do pisania kredą.

zapadać w szarość po tej samej stronie lustra.

No tak, to nie Alicja, nie przekroczyła tej granicy, które by jej dała moc, to tylko w bajce bywa.
Ale ostatnia zwrotka jest jakby obok, dla mnie niezrozumiała, bym obciął i tylko dał tę ostatnią linijkę "nie do ludzi"

[Gloinnen]

W ostatniej strofce chciałam pokazać lęk przed ludźmi, jaki został w peelce i wciąż ją paraliżuje, a także podświadomą niechęć do pewnych sytuacji, które generują określone wspomnienia i związane z nimi, nieuleczone emocje.

Ale u mnie nie było tablic korkowych, były czarne do pisania kredą.

U mnie w szkole były korkowe tablice, na których wieszało się gazetki okolicznościowe.

Nauczyciele nie widzą, nie chcą się mieszać albo nawet włączają się.

To jest chyba najgorsze. Zwłaszcza to ostatnie. Też pamiętam. Moja wychowawczyni w podstawówce była wyjątkowym beztalenciem pedagogicznym. Dziś pewnie jest nie inaczej...

Dziękuję i pozdrawiam,


Glo.

[anastazja]

Ten wiersz Glo. to moja pięta...

Dostałam podobnych skurczy jak peelka, czytając, przypomniałam siebie w średniej. Mogę tylko powiedzieć, że to był mobbing ze strony nauczyciela. Nie będę pisać życia na forum, ale chętnie napisałabym książkę o tym...może kiedyś.
Odczułam bardzo osobiście.

Bardzo ładnie oddałaś temat.

[Gloinnen]

Anastazjo...

[Marta Półtorak]

Takie sytuacje , ze szkoły, dzieciństwa mocno rzutują na ludzkie losy. z czasem zapominamy o krzywdach, ktore wyrządzilismy, wypieramy je ale gdy, jesteśmy pokrzywdzonymi pamięć nas toczy jak choroba. podzrawiam, wiersz dobrfy
mp

[atoja]

Nie lubiłam też...po jej zakończeniu nie kłaniałam się kilku belfrom na złość bezczelnie patrząc w oczy.
Tylko tak mogłam odreagować moją antypatię.
Lecz była to także szkoła życia...
Glo wiersz bardzo mądry, trafia jak cierń

[skaranie boskie]

Wiele z nas przeżyło podobne, szkolne dramaty.
To chyba właśnie one ukształtowały w nas tę poetycką wrażliwość, która dziś pcha nas do pisania wierszy, do zachwytu nad pięknem, do empatii w końcu. Pamiętam często zaciskane zęby, czasem beznadziejny płacz, gdy w podobnych sytuacja znikąd ratunku. Zresztą, nie tylko szkoła potrafiła dać się we znaki. Moje pokolenie pamięta przeróżne wyjazdy wakacyjne, na których było podobnie. A i w domu nie warto było się skarżyć, bo...
Sami wiecie. Tylko ci silni, trzymający ze stadem mogli spać spokojnie. Jak w życiu.
Nie żałuję jednak tego okresu, wiele mnie on bowiem nauczył. Inny problem, czy potrafię z tej nauki skorzystać.
Dobry temat poruszyłaś, Glo.
Nie wiem co sądzić o formie, bo moja wiedza na jej temat zbyt uboga jest, przyznam tylko, że opisałaś wręcz szokujące sceny, których (chyba z racji wrodzonego optymizmu) starałem się nie pamiętać. Oczywiście mój peel, z racji różnicy wieku, przeżywałby zapewne nieco inne, ale zapewniam, że równie wymyślne tortury.

Smutne, ale...

[Gloinnen]

Dziękuję wszystkim jeszcze raz.