bieda blues

[Miladora]

w kieszeniach pusto długów mrowie
rachunki łypią z boku stertą
los mnie traktuje niczym złodziej
okrada z sił i bieda z nędzą
próbuje z życia zrobić dramat
żeby powalić na kolana
ale mam w nosie
wszystkie zdrady
dziś mogę nie jeść
nie ma sprawy

wystarczy chleba sucha kromka
a do niej blues
by potem życie zacząć sprzątać
i wrzucić luz

innym spływają wciąż zaszczyty
i pada złoty deszcz na umór
a ja ponownie jestem nikim
gdzieś zagubionym pośród tłumu
lecz choć mnie forsa rzuca kantem
a los bez przerwy pcha za bandę
mam wszystko w nosie
przeboleję
bo nie ma sprawy
mogę nie jeść

wystarczy chleba sucha kromka
a do niej blues
żeby nie płakać gdzieś po kątach
lecz wrzucić luz

co z tego że się zbliża jutro
i bez widoków każde okno
że mam w kieszeniach tylko płótno
i czasem oczy lubią moknąć
to pestka bo choć przędę cienko
żyję i mogę machnąć ręką
na pustki w kasie
brak perspektyw
nawet zaległych
długów sterty

bo mnie wystarczy kromka chleba
a do niej blues
i to że nigdy się nie sprzedam
za żaden luz

[australijka]

Gotowiec na piosenke. Podoba mi sie, taki originalny. Pozdrawiam z daleka.

[Zola111]

Nic, tylko śpiewać. Zarzuć tekst Braciakowi i jego kapeli. Przyjadę posłuchać. Po Euro, rzecz jasna

Buziaki za styl, luz i zaraźliwy optymizm.

[Ewa Włodek]

co z tego że się zbliża jutro
i bez widoków każde okno
że mam w kieszeniach tylko płótno
i czasem oczy lubią moknąć
to pestka bo choć przędę cienko
żyję i mogę machnąć ręką
na pustki w kasie
brak perspektyw
nawet zaległych
długów sterty

bo mnie wystarczy kromka chleba
a do niej blues
i to że nigdy się nie sprzedam
za żaden luz

o, to, to, Mila! Zupełnie, jakbyś moja myśl ujeła w kapitalna formę...


I tumult uśmiechów posyłam do Ciebie...
Ewa

[Miladora]

Gotowiec na piosenke.

Mam takiego kogoś, kto się pewnie skusi, Danuśka.
A wiesz, że teraz przypomniało mi się pewne Twoje opowiadanie z czasów dzieciństwa?

zaraźliwy optymizm.

Cały czas mam nadzieję, że Cię zarażę, Zolcia. Jakimś wierszykiem.

jakbyś moja myśl ujeła

Widać obie należymy do Stowarzyszenia KlepajBidy, Ewuńka.
Ale na wino powinno jeszcze starczyć do tej kromki.

Dzięki, Dziewczyny - mnóstwo buziaków dla Was.

[Withkacy]

do chlebka dodam oliwkę parę wierszy i gitara

[Miladora]

i gitara

Zwłaszcza na gitarę liczę, Withuś.
Jak widzisz, przerobiłam, żebyś z głodu nie umarł.

Buziaki krakowskie z podziękowaniem

[Sede Vacante]

Świetne!
I na początku zdawało mi się, że gorzki temat będzie zrobiony na wesoło, ale zaraz przekonałem się, że jest w tym jakaś magia, właśnie bluesowo-hippisowska, tak bym to nazwał.

"innym spływają wciąż zaszczyty
i pada złoty deszcz na umór
a ja ponownie jestem nikim
gdzieś zagubionym pośród tłumu" - przypomina mi klimat piosenek z lat 80-tych, śpiewanych przez rockmanów, opowiadających o odrzuceniu przez społeczeństwo za długie włosy, styl życia, wolność. Ale ci rockamni śpiewali to z taką dumą...

"bo mnie wystarczy kromka chleba
a do niej blues
i to że nigdy się nie sprzedam
za żaden luz" - Miladorko, świetnie się wczuwasz (czy może po prostu jesteś) w anarchistkę, ale nie taką, co jej się marzy chaos światowy, tylko bardziej wolną hippiskę, z kwiatkiem we włosach i dzwonami, z gitarą przy ognisku.

A tekst - moim zdaniem aż szkoda, że nie będzie (?) z tego piosenki, bo gotowy hit bluesowy. chyba, że jednak? Traktuj to jako zachęto-prośbo-błaganko ;D

[Miladora]

chyba, że jednak?

Żebym to ja miała czas siąść do pianina, Sede, to byłaby i melodia.
Ale ktoś to zapewne weźmie na gitarę.

tylko bardziej wolną hippiskę

Raczej wolnomyślicielkę.

To co, klepiemy biedę dalej?
Aż ją sklepiemy na amen...

Dzięki, Sede

[atoja]

bo mnie wystarczy kromka chleba
a do niej blues
i to że nigdy się nie sprzedam
za żaden luz

Ech...gdzie te studenckie czasy, gdy gitara, kromka chleba na patyku nad ogniskiem a w oczach maj...
Twój wiersz Milado przywołał piękne chwile

A ja mam swą gitarę,
Spodnie wytarte i buty stare,
Wiatry niosą mnie