zarys

[Nicol]

.


zanim mnie z wiary wyklną całkiem 
za te herezje bez umiaru
duszę ściosają jak zapałkę
z draską rzuciwszy w diabli parów

i zanim knoty popalone
obwieszczą świec agonię smutną
gdy spadnie z ust ostatni sonet
w niedoczekane nigdy jutro

uchyl mi rąbka tajemnicy -
ty co przenikasz gdy psalm cichnie 
- co się w tym świecie jeszcze liczy
gdyśmy w zakrętach i bez wytchnień

i progi wiecznie za wysokie
lub za daleko wciąż do nieba
a życie zda się być wyrokiem
jak korzeń ale już bez drzewa

lub wyschłe czemuś dno strumienia
nad którym tylko wierzba płacze 
- wybacz że pytam - myśl odmieniam
przez kruchych sylab mnogość znaczeń 

i nie znajdując odpowiedzi
dla sedna sprawy oczywistej
strząsam niepokój co w snach siedzi
jak skaleczony mgłą przebiśnieg



.

[Leon Gutner]

i zanim knoty popalone
obwieszczą świec agonię smutną
gdy spadnie z ust ostatni sonet
w niedoczekane nigdy jutro

uchyl mi rąbka tajemnicy -
ty co przenikasz gdy psalm cichnie
- co się w tym świecie jeszcze liczy
gdyśmy w zakrętach i bez wytchnień

Wszystko - szczególnie to powyżej .

Z uszanowaniem L.G.

[Nicol]

To dzień uratowany
Leo

[skaranie boskie]

Ładnie i nastrojowo.
Rzekłbym poetycznie, gdyby nie o poezję chodziło.

Bardzo mi się spodobał ten kończący przebiśnieg.

[Ewa Włodek]

refleksyjnie, Nicol...Cóż, co i rusz próbujemy takie pytania stawiać, i próbujemy sobie sami na nie odpowiadać...

Mnóstwo uśmiechów posyłam...
Ewa

[Gloinnen]

Według mnie - bardzo dobry wiersz! Zawiera w sobie sedno rozmaitych targających człowiekiem niepokojów, gdy życie wydaje się nie do zniesienia, gdy w pewnym momencie odkrywamy, że możemy postawić światu więcej pytań, niż otrzymać odpowiedzi. Twoja peelka poszukuje jakiejś uniwersalnej zasady rządzącej naszą egzystencją, której zrozumienie pozwoliłoby uniknąć rozczarowań, lęku, upadków, strat. A to chyba niemożliwe. Może właśnie wtedy, gdy jest najtrudniej, przychodzi na nas pewien rodzaj poznania, odkrycia. Doświadczenia nas uczą, prowadzą dokądś, a cel tych wędrówek poznajemy dużo, dużo później.

strząsam niepokój co w snach siedzi
jak skaleczony mgłą przebiśnieg

Glo.

[Miladora]

Piękne zakończenie, Nicolku, a pod treścią natychmiast się podpisuję.

Mała sugestia - tak z przyzwyczajenia:
- a życie zda się być wyrokiem
jak korzeń ale już bez drzewa
lub wyschłe czemuś dno strumienia - ominęłabym "ale/lub"
W taki sposób:
- a życie zda się być wyrokiem
niczym korzenie lecz bez drzewa
lub wyschłe czemuś dno strumienia

[Nicol]

Ładnie i nastrojowo.
Rzekłbym poetycznie, gdyby nie o poezję chodziło.

Bardzo mi się spodobał ten kończący przebiśnieg.

ulecz go ... A może już to prawie zrobiłeś ...


Dodano -- 11 cze 2012, 7:10 --

refleksyjnie, Nicol...Cóż, co i rusz próbujemy takie pytania stawiać, i próbujemy sobie sami na nie odpowiadać...

Mnóstwo uśmiechów posyłam...
Ewa

Twoje uśmiechy Ewo jak tratwa na gniewnej fali ... Łagodzą szaleństwo kipieli


Dodano -- 11 cze 2012, 7:13 --

Według mnie - bardzo dobry wiersz! Zawiera w sobie sedno rozmaitych targających człowiekiem niepokojów, gdy życie wydaje się nie do zniesienia, gdy w pewnym momencie odkrywamy, że możemy postawić światu więcej pytań, niż otrzymać odpowiedzi. Twoja peelka poszukuje jakiejś uniwersalnej zasady rządzącej naszą egzystencją, której zrozumienie pozwoliłoby uniknąć rozczarowań, lęku, upadków, strat. A to chyba niemożliwe. Może właśnie wtedy, gdy jest najtrudniej, przychodzi na nas pewien rodzaj poznania, odkrycia. Doświadczenia nas uczą, prowadzą dokądś, a cel tych wędrówek poznajemy dużo, dużo później.

strząsam niepokój co w snach siedzi
jak skaleczony mgłą przebiśnieg

Glo.

no to pięknie mi rozebrałaś na konkrety moje atramentowe dywagacje
Czujesz to każdym nerwem ciała ...


Dodano -- 11 cze 2012, 7:15 --

Piękne zakończenie, Nicolku, a pod treścią natychmiast się podpisuję.

Mała sugestia - tak z przyzwyczajenia:
- a życie zda się być wyrokiem
jak korzeń ale już bez drzewa
lub wyschłe czemuś dno strumienia - ominęłabym "ale/lub"
W taki sposób:
- a życie zda się być wyrokiem
niczym korzenie lecz bez drzewa
lub wyschłe czemuś dno strumienia

rozprasza mnie nieco liczba mnoga w onych korzeniach ale pomyślę Mila ... Pomyślę - czemu nie ...?