*** (nocy piękna)

[skaranie boskie]

Nocy piękna uwięź w swych ramionach!
Przestań pędzić falując granatem!
Czyżbyś chciała - ciemnością natchniona -
uciec w nicość przed świtu szkarłatem?

Wąska ścieżka czy droga szeroka -
nad nią gwiazdy w gorącym dżdżu mokną.
Czy to nocna sprawiła pomroka,
że za ciasne wydają się okna?
Że nie widać już nic za szybami
prócz ciemności, co czernią aż boli,
białych pasów, co w takt przed oczami
tańczą taniec swój iście chocholi?

I nadziei już nie ma, choć była -
jakby mgiełka spowiła świat psotna...
Może ona to właśnie sprawiła,
że za ciasne wydają się okna?



Forli' ( I )
4 październik 2006

skaranie boskie

[Miladora]

Środeczek bez zastrzeżeń, Skarańku.

A do początku i końca się przyczepię, chociaż pewnie na próżno, bo nie zechcesz dopracować wiersza.

- Nocy piękna uwięź w swych ramionach! - nie leżą akcenty.
Tak na szybko:
- Nocy piękna - więc weź mnie w ramiona,
przestań pędzić, falując granatem!

- I nadziei już nie ma, choć była -
jakby mgiełka spowiła świat psotna... - tej inwersji mogłoby nie być i dodatkowego rymu
Może ona to właśnie sprawiła,
że za ciasne wydają się okna?

Może:
- I nadziei już nie ma, choć była -
jakby mgiełką spowito świat w rozpacz...
Może ona to właśnie sprawiła,
że za ciasne wydają się okna?

[Gloinnen]

jakby mgiełka spowiła świat psotna...

jakby mgiełką spowito świat w rozpacz...

Tak na szybko podzielę się spostrzeżeniem, że jednak jest to zdecydowanie co innego. Obraz Skarania jest raczej dość lekki i z przymrużeniem oka - obraz "psotnej mgiełki", który Ty ubierasz w ciężką, ponurą, pesymistyczną rozpacz. Tu się nie zgodzę...

Mam sentyment do tego wiersza. Widzę w nim przede wszystkim obraz człowieka, który czuje się uwięziony sam w sobie, a co za tym idzie - ma także wrażenie, że cały świat wokół niego stał się wrogi, nieprzyjazny, zamykając i osaczając go swoją ciemnością... Rodzaj metafizycznej klaustrofobii, jeśli można tak to nazwać...

Pozdrawiam,


Glo.

[P.A.R.]

I nadziei już nie ma, choć była -

chyba jeszcze jest...

[Nicol]

Z uwagi na rymy za które batożono mnie raz po raz cierpliwie i do krwi miałam Cię zlać też ale data wyjaśnia tak wiele że odpuszczam Ci ze spokojem serca ...

[Leon Gutner]

I nadziei już nie ma, choć była -
jakby mgiełka spowiła świat psotna...
Może ona to właśnie sprawiła,
że za ciasne wydają się okna?

Z całą pewnością .
Zresztą jak znam noc to nie takie rzeczy wyczyniać potrafi .
Trzeba pamiętać że naturalnym środowiskiem wszechświata jest ciemność .
Lat kilka ma wiersz a wcale tego nie czuć .

Podziwiam .

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

stylizcja, Skaranie? Taka na XIX wiek?, No, czemu nie...Może być...A noc - cóż, zawsze się mocniej odczuwa wszystko, gdy nas otuli jej "falujący granat"...

I pełno usmiechów posylam do Ciebie...
Ewa

[skaranie boskie]

Nocy piękna uwięź w swych ramionach! - nie leżą akcenty.

Nawet jeśli nie leżą, to przecież są niemal identyczne jak w tym:

Nocy piękna - więc weź mnie w ramiona,

Powiedziałbym raczej, że z powodu nagromadzenia spółgłosek następuje potknięcie w czytaniu, które dopiero potęguje wrażenie rozsypanych akcentów.
Dodatkowo w twojej wersji pojawia się - całkowicie nieuzasadniony - zapychacz "więc".
Jak więc sama zauważyłaś - nie zmienię.

I nadziei już nie ma, choć była
-jakby mgiełką spowito świat w rozpacz...

Mgiełka, już choćby przez potraktowanie zdrobnieniem, wskazuje na lekkie przymrużenie oka. Kojarzenie jej więc z rozpaczą chyba nie na miejscu.

Masz rację co do inwersji. Uważam ją jednak za mało znaczący mankament, którego usunięcie zmusiłoby mnie do przekonstruowania sporej części wiersza. Pozostawię ją więc niezmienioną, zwłaszcza, że wiersz wywlokłem z archiwum, i niebawem tam powróci.
No, chyba, żebym się jednak zdecydował coś poprawić.

Mam sentyment do tego wiersza. Widzę w nim przede wszystkim obraz człowieka, który czuje się uwięziony sam w sobie, a co za tym idzie - ma także wrażenie, że cały świat wokół niego stał się wrogi, nieprzyjazny, zamykając i osaczając go swoją ciemnością... Rodzaj metafizycznej klaustrofobii, jeśli można tak to nazwać...

Dziękuję Ci Glo, zarówno za sentyment, jak i za obronę.

chyba jeszcze jest...

To radosna nowina, bo po uwagach Miladory, niemal ją do reszty straciłem.

Z uwagi na rymy...

Z przykrością muszę się z Tobą zgodzić. Nie umiem modnie rymować.

jak znam noc to nie takie rzeczy wyczyniać potrafi .

Oj potrafi. To złudna pora dnia ta noc.

Lat kilka ma wiersz a wcale tego nie czuć .

Na szczęście wietrzyłem go dość często...

stylizcja, Skaranie? Taka na XIX wiek?

Absolutnie nie!
Ja tak piszę. Widać trochę stary jestem, taki XIX-wieczny.



Dziękuję wszystkim za zainteresowanie i uwagi. Nawet jeśli nie robię poprawek, biorę je sobie do serca, żeby w przyszłości nie próbować pisać wierszy. To na pewno będzie z pożytkiem dla poezji.

[coobus]

Noc jako źródło smutku i pesymizmu. Na mnie jej mroczna dusza działa pozytywnie, po przyjacielsku, jest w połowie moim środowiskiem naturalnym (tak jak w połowie jest nim dzień). Myślę , że w tym wierszu tak wyszło, ale w innych... noc będzie tym czym jest dla przysłowiowych poetów. A nadzieja jest, tylko pewnie jest przekorna. Pozdrawiam

[Arti]

stylizacja Skaranie, może nieświadoma ale jednak
nie każdy kupi gdyż za bardzo zalatuje naśladownictwem

do mnie nie trafia.

Pozdr.