Jeszcze ten bal

[Ewa Włodek]

suknia flamenco
czarny aksamit ocieka dżetami
taftowy szept snuje historie
dawnych zabaw

w węźle włosów orchidea
rozkwita karminem
na dekolcie obsydian
pochwycił ostatni błysk światła

głuchy stuk wieka

[Sede Vacante]

A tutaj nie załamywałbym rąk po poincie, choć być może mocna końcówka każe żałować, zasmucić się.
W piękny sposób opisane dobre życie zanim się skończyło. Zdawkowo, krótko, ale wystarczy, by wiedzieć, że było naprawdę pięknie.
Umrzeć musi każdy.
Ale nie każdemu dane jest żyć.

[Ewa Włodek]

W piękny sposób opisane dobre życie zanim się skończyło. Zdawkowo, krótko, ale wystarczy, by wiedzieć, że było naprawdę pięknie

mam tę suknię w szafie, Sed...Czeka na swój ostatni bal...

Cudnie Ci dziękuję za odwiedziny, za lekturę i za piękne słowa...I bez liku uśmiechów posyłam...
Ewa

[Sede Vacante]

Niech więc nie czeka, nie zawiedź jej;)
Nie jeden bal jeszcze odtańczyć chce na pewno na swojej właścicielce, póki czas.
Więc do szafy i w tany;)

[Gajka]

Już miałam przed oczmi ... aksamity,tafty i szepty a tu nagle jakby
obuchem w łeb.... taka puenta !!!

Oj Ewunia namieszałaś .......wprawdzie smutno mi się zrobiło, ale wiersz supi )))

[pietrek]

mam tę suknię w szafie, Sed...Czeka na swój ostatni bal...

a ja mam garnitur, piękna wełna, po ojcu (zupełnie jak u Bukovskiego)
może będzie pasował - choć wolałbym być ubrany tak jak zwykle, dość nonszalancko,
niedojrzale
ale o tym zdecyduje rodzina, a co mi tam - niech mają w końcu jakiś wpływ na mnie, dam się pochować
w czym i jak zechcą, byle pochowali
fajna ta suknia flamenco i karminowa orchidea
pozdrawiam

[anastazja]

Ewuniu - duzo sloneczka posylam, ponoc w Polsce pada.

Chcialaby ujrzec te kiecke

[Ewa Włodek]

Więc do szafy i w tany;)

tak właśnie zamierzam...

Oj Ewunia namieszałaś

to nie ja, to życie nam czasem miesza...

choć wolałbym być ubrany tak jak zwykle, dość nonszalancko,
niedojrzale ale o tym zdecyduje rodzina, a co mi tam - niech mają w końcu jakiś wpływ na mnie, dam się pochować
w czym i jak zechcą,

no, papatrz, ja nie jestem taka spolegliwa - ma być tak, jak sobie umyśliłam, koniec i kropka, a oni mają słuchać, skoro chcą spadek

Chcialaby ujrzec te kiecke

Och, Anastazjo, chciałam zamieścić, ale plik za duży...Może jak mi przeformatują, to spróbuję...



Napiękniej Wam, moi Kochani, dziekuję, że wstąpiliście do mnie na chwilkę, że spojrzeliście na wierszyk i powiedzieliście miłe słowa...Mnóóóswto uśmiechów jasnych Wam posyłam...
Ewa

[Gloinnen]

Świetnie skonstruowany wiersz. I bardzo Twój, jeśli chodzi o budowanie nastroju. Sam opis sukni przywołuje dawne czasy - tańce, blask, luksus, blichtr, upojenie, zmysłowość. Pointa powala, gdy okazuje się, że ostatni bal jest będzie już raczej danse macabre. Coś w tym jednak drzemie, śmierć to swoiste święto (już któryś wiersz budzi we mnie takie skojarzenia) i to - paradoksalnie - na cześć życia, z którym żal się rozstać. Lepiej myśleć o tym, w co mnie ubiorą do trumny, niż o tym, dokąd poprowadzi mnie śmierć i jak będzie przebiegała konfrontacja z najmroczniejszą tajemnicą. Mała gra w chińczyka z wyobraźnią, tak ja to oceniam. I niepogodzenie się - jednak.
Być może pragnienie bycia pochowaną w pięknej sukni wynika też z przeświadczenia, że umieranie, pogrzeb nie są końcem, lecz początkiem drogi, na razie nieznanej i wiodącej w nieznane. To przekonanie jest typowe dla wielu kultur. Obrzędowość związana z pochówkiem nierzadko wiązała się z obdarowywaniem zmarłego wspaniałymi strojami, zabierali oni ze sobą "do grobu" broń, ozdoby, przedmioty codziennego użytku...
Czy przyjemniej będzie - jak napisał Baudelaire - gnić wśród kości bratnich w sukni flamenco - nie wiem. Ale w naturze ludzkiej zapisane zostało dążenie do celebrowania zdarzeń, do fetyszyzmu, nadawania znaczeń przedmiotom, uwielbienie dla rytuałów, symboli. Choćby nawet dotyczyło to śmierci. To właśnie ilustruje Twój wiersz.

Pozdrawiam,


Glo.

[Ewa Włodek]

och, Glo...
śmierć - to jest jednakowoż element życia, ona jest zawsze w życiu obecna, bez niej nie byłoby życia - ten ciagły cykl odradzania się przyrody, i piękne słowa Wyspiańskiego w jego "Nocy listopadowej", że... umierać musi, co ma żyć...Jakże to jet mi bliskie...

Pięknie odczytalaś mój wiersz, Glo, cudnie Ci za to dziękuję i bez liku uśmiechów posyłam do Ciebie...
Ewa