Zmiana warty

[czochrata]

prawdopodobnie o siódmej
wychodzi po mleko
a może wsiada
do któregoś z porannych pociągów
albo pośpiesznie połyka
na schodach bułkę i biegnie
by zdążyć na pracowniczy
wieczorem zostaje mu powrót
w poduszkę łóżko i żonę

ktokolwiek wiedziałby coś
o losie zaginionego
niechaj powiadomi
następne pokolenie


P.S.
stary wierszyk,ale czytając utwory Sede i Artiego-przypomniałam sobie o nim

[Arti]

pracownik też człowiek... powinno pracować się po 8 godz...
znajdować czas dla pracy i dla domu
bardzo dobry wiersz - taki pomnik dla tych którzy zmuszeni
pracować całe dnie
nie mają czasu i sił na jakiekolwiek życie towarzyskie, czy prywatne.
niestety jest dokładnie jak piszesz
można się w tym zgubić...

ktokolwiek wiedziałby coś
o losie zaginionego
niechaj powiadomi
następne pokolenie

bardzo mi się podoba


Pozdr.

[czochrata]

Dzięki Arti,rób wszystko aby nie stać się nawet podświadomie bohaterem takiego wierszyka...pozdrawiam!!!

[Sede Vacante]

"ktokolwiek wiedziałby coś
o losie zaginionego
niechaj powiadomi
następne pokolenie
" - jak Arti - ten tekst mnie "zabił" pozytywem.
Idealnie nazwane, czysta poezja.
I kto powiedział, że wiersze to tylko o pszczółkach i kwiatkach;)

Zaskoczyłaś mnie. Nie wiem jak piszesz, dopiero zaczynam czytać, ale już tutaj "połamałaś deski warkoczem"

[czochrata]

bardzo a bardzo dziękuję Sede

[pietrek]

ktokolwiek wiedziałby coś
o losie zaginionego
niechaj powiadomi
następne pokolenie

- tak, to podoba mi się bardzo
natomiast

wieczorem zostaje mu powrót
w poduszkę łóżko i żonę

już mniej - wyczuwam tu jakby pokoleniową nonszalancję, która mnie, starego pryka, rani
bo ten powrót, poduszka i żona mogą znaczyć naprawdę bardzo wiele, często wszystko
i to wcale nie musi być mało
ale pewnie nadinterpretuję, bo można Twój wiersz odczytać bez moich obsesji
forma bez pytań, pasuje, na mój gust cyli imo
pozdrawiam

[czochrata]

To nie pokoleniowa nonszalancja,Piotrze-to pokoleniowe zmęczenie i fakt,iż na coś naprawdę najważniejszego nie ma już siły!!!Pozdrawiam serdecznie i dziękuję

[Sokratex]

Świetny wiersz, śmiało można położyć go obok najlepszych wierszy Szymborskiej.
Sytuacja liryczna przejrzysta i nie trzeba zastanawiać się, o co właściwie chodzi, za to
wiersz po przeczytaniu zmusza do zamyślenia się nad sobą i tymi z pierwszych stron gazet,
od gwiazd piłki nożnej i muzyki po Breivika.
Czy nie jesteśmy przy nich takimi... barankami bożymi, jak podmiot wiersza?
Czy droga do obiecanego nieba jest nie tyle skalista i pełna niebezpieczeństw,
co właśnie przeraźliwie wręcz monotonna... monotonna... monotonna...

Jedna maleńka uwaga - może warto pozbyć się "codziennie"?
Skoro o siódmej, więc ta siódma dotyczy wszystkich dni tygodnia,
włącznie z przysłowiowym świątkiem piątkiem.


Pozdrawiam.

[czochrata]

Jedna maleńka uwaga - może warto pozbyć się "codziennie"?

I jest to Marku bardzo cenna uwaga!!!
Bardzo dziękuję,że zajrzałeś i pozdrawiam

[Gloinnen]

wieczorem zostaje mu powrót
w poduszkę łóżko i żonę

Nie wiem, ale tu chyba Autorka chciała pokazać/opisać, że gdy bohater wiersza wraca do domu po pracy, praktycznie wszystko przestaje dla niego istnieć. Jego życie nie jest właściwie życiem, a jedynie układanką z przedmiotów, ze zmęczenia, ze zniechęcenia, gdy nie odróżnia się żony od łóżka... Rzeczywistość uczyniła świat jałowym, bezbarwnym, martwym. To chyba właśnie syndrom odczłowieczenia. Podświadomie, Pietrek, chyba dobrze wyczułeś niuans, bo chodzi o wypranie z treści i pozytywnych znaczeń tego, co powinno być esencją ludzkiej codzienności.

Pozdrawiam,


Glo.