Dusza

[Sokratex]

• Bez duszy, na sam z ciałem, czymże byłbym, Panie?
  Dzień po dniu umierałbym jedynie dla siebie,
  a na grzechy wszelakie, czy dobre staranie
  nie czekałby ni Anioł, ni Szatan przy Drzewie.
  
  Czy grzeszyłbym w ogóle, bez grzechu oceny?
  Lub piękny był i dobry w oczach swych, stronniczych?
  To dusza jest treserem ciała, w trzewiach sceny
  klaszcząc mu, albo gwiżdżąc - kiedy role ćwiczy!
  
  Dusza jeszcze zostaje, chociaż zgasną światła -
  ciało grając od wieków wyuczoną rolę:
  żarło, rosło, kochało, jak zwierz w oczach Gapia
  
  a dusza Karę zbiera po nim, lub Nagrodę;
  Bez duszy, na sam z ciałem, czymże byłbym Panie?
  - zwierzęciem, co choć wolne, nikt nie spojrzy na nie.
  
  
  

[skaranie boskie]

Aż mnie korci, żeby napisać O kurwa!
Żeby jednak uniknąć odbiegającej od wiersza dyskusji na temat roli wulgaryzmów w komentarzach, napiszę coś zupełnie innego.
Zaje... fajny sonet, Sokratexie.
Normalnie klasyczny.
Obawiam się, że obrońcy nowoczesności dadzą Ci trochę popalić, boć przecie to dość dawna forma. Na twoje usprawiedliwienie przemawia jedynie fakt pogrywania formą, zwłaszcza rymami.
Skoro już o formie napisałem, zajrzę jeszcze do treści.
O k...!
Ale fajny sonet!


I jeszcze

[Leon Gutner]

Świetne .
Rad bym cię takiego czytać Sox .
Znów bez kombinacji i udziwnień.
Forma klasyczna i treść jak najbardziej spójna .
Dobry przekaz - dobry odbiór .

Z ukłonem L.G.

[semiramida]

Pozostaję pod głębokim wrażeniem. Naczytać się nie mogę:))) semi.

[Gloinnen]

Sokratexie, zadziwiłeś mnie tym sonetem! Też wydaje mi się stylizacją, prędzej barokową. Przepięknie poprowadzona myśl. Przemówiło też do mnie wykorzystanie alegorii.

To dusza jest treserem ciała

Finalne tercyny - po prostu mecyja!

jak zwierz w oczach Gapia

Tutaj zastanowiłabym się jedynie nad "oczami" - powtarzasz dwa razy w tekście zwrot "w oczach"... Misterna kunsztowność całości domaga się zmiany. A może - "w ślepiach Gapia"?

Porównanie do zwierzęcia - też wykorzystałabym raz, a nie dwukrotnie.

jak zwierz

---> zastąpiłabym jukstapozycją - "bestia w ślepiach Gapia". Jukstapozycja pełni podobną rolę, choć wydaje mi się bardziej przybliżać porównywane człony do siebie, powoduje, że ich znaczenia się przenikają w umyśle odbiorcy. Widzi on ich tożsamość, a nie tylko dostrzega analogie i podobieństwa.

Obraz zyskałby pewną groteskowość, wkomponowując się, moim zdaniem w mroczną, barokową koncepcję świata. Barok uważany jest za epokę ogromnych kontrastów, przeciwieństw, skrajności, sprzeczności i obłąkania. Nie bez kozery ulubioną figurą poetycką epoki stał się oksymoron.
Podkreśliłabym to, tworząc obraz demoniczny. A wszelkiego rodzaju postaci z upiornego bestiarium świetnie pasują do tych klimatów. Nie wiem, może Cię przekonam.

Bo w ogóle - to uważam, że to bardzo dobry wiersz, wymagający drobnych korekt, aby stał się doskonały.

Pozdrawiam,


Glo.

[emelly]

Kto jak kto, ale Ty, Sokrateksie, potrafisz nieraz zaskoczyć rewelacyjnym wierszem

Jedna rzecz mi trochę przeszkadza, nie wiem jednak, czy poprawka nie wyrządziłaby jedynie większych szkód.

To dusza jest treserem | ciała, w trzewiach sceny

Średniówka pada tutaj wewnątrz dopełniaczówki, po której zaraz następuje przecinek, co przy mojej lekturze na głos wywołało zaburzenie rytmu. Bo albo czytałam zgodnie z treścią ("To dusza jest treserem ciała, | w trzewiach sceny") i stawiałam średniówkę po dziewiątej sylabie, albo czytałam "To dusza jest treserem, ciała w trzewiach sceny" i rytm był ok, ale linijka traciła sens.

Pozdrawiam,
emelly

[coobus]

Cofnąłem się za sprawą tej klasycznej formy wiersza o trzysta lat, może nawet do Sheakspeare'a. Fajna podróż. Czasami warto

[Nicol]

Alle super
Do zaczytania sie na śmierć - ale jakże przyjemna to okoliczność w Twoim zacnym zwersyfikowaniu gdzieś między ciałem a duszą

[Sokratex]

Aż mnie korci, żeby napisać O kurwa!

Hulaj dusza(sobie)

Dodano -- 30 lip 2012, 12:03 --

Świetne .
Rad bym cię takiego czytać Sox .
Znów bez kombinacji i udziwnień.
Forma klasyczna i treść jak najbardziej spójna .
Dobry przekaz - dobry odbiór .

Z ukłonem L.G.

Dziękuję.

Dodano -- 30 lip 2012, 12:13 --

Sokratexie, zadziwiłeś mnie tym sonetem! Też wydaje mi się stylizacją, prędzej barokową. Przepięknie poprowadzona myśl. Przemówiło też do mnie wykorzystanie alegorii.

To dusza jest treserem ciała

Finalne tercyny - po prostu mecyja!

jak zwierz w oczach Gapia

Tutaj zastanowiłabym się jedynie nad "oczami" - powtarzasz dwa razy w tekście zwrot "w oczach"... Misterna kunsztowność całości domaga się zmiany. A może - "w ślepiach Gapia"?

Porównanie do zwierzęcia - też wykorzystałabym raz, a nie dwukrotnie.

jak zwierz

---> zastąpiłabym jukstapozycją - "bestia w ślepiach Gapia". Jukstapozycja pełni podobną rolę, choć wydaje mi się bardziej przybliżać porównywane człony do siebie, powoduje, że ich znaczenia się przenikają w umyśle odbiorcy. Widzi on ich tożsamość, a nie tylko dostrzega analogie i podobieństwa.

Obraz zyskałby pewną groteskowość, wkomponowując się, moim zdaniem w mroczną, barokową koncepcję świata. Barok uważany jest za epokę ogromnych kontrastów, przeciwieństw, skrajności, sprzeczności i obłąkania. Nie bez kozery ulubioną figurą poetycką epoki stał się oksymoron.
Podkreśliłabym to, tworząc obraz demoniczny. A wszelkiego rodzaju postaci z upiornego bestiarium świetnie pasują do tych klimatów. Nie wiem, może Cię przekonam.

Bo w ogóle - to uważam, że to bardzo dobry wiersz, wymagający drobnych korekt, aby stał się doskonały.

Pozdrawiam,


Glo.

"Własne oczy" i "oczy Gapia" - jako dwa spojrzenia na to, czym jawi się sam sobie i temu czemuś co w nim siedzi - peel.
"Ślepia" są bardzo fajne ale chyba troszkę niepotrzebnie skręciłoby myśli w boczną uliczkę?
Podobny zabieg jest w przypadku "zwierza" kojarzącego się z dzikim, nieoswojonym charakterem,
który - o ile nie panuje nad sobą - zamienia się w końcu w swoiste, bo nieodmieniane przez przypadki: "zwierzę Ciem"

Pozdrawiam.

Dodano -- 30 lip 2012, 12:14 --

Pozostaję pod głębokim wrażeniem. Naczytać się nie mogę:))) semi.

Miło mi, Semi

Dodano -- 30 lip 2012, 12:38 --

Kto jak kto, ale Ty, Sokrateksie, potrafisz nieraz zaskoczyć rewelacyjnym wierszem

Jedna rzecz mi trochę przeszkadza, nie wiem jednak, czy poprawka nie wyrządziłaby jedynie większych szkód.

To dusza jest treserem | ciała, w trzewiach sceny

Średniówka pada tutaj wewnątrz dopełniaczówki, po której zaraz następuje przecinek, co przy mojej lekturze na głos wywołało zaburzenie rytmu. Bo albo czytałam zgodnie z treścią ("To dusza jest treserem ciała, | w trzewiach sceny") i stawiałam średniówkę po dziewiątej sylabie, albo czytałam "To dusza jest treserem, ciała w trzewiach sceny" i rytm był ok, ale linijka traciła sens.

Średniówka wypada, tak jak w pozostałych wersach po siódmej sylabie, a jeśli chodzi o sens logiczny, przecinek nie pozostawia wątpliwości, jak rozumieć wers. Zresztą koreluje on z bliźniaczym a poprzedzającym go:


Lub piękny był i dobry w oczach swych, stronniczych?
To dusza jest treserem ciała, w trzewiach sceny


Zaburzenie rytmu wynika z... niewolniczego mankamentu naszego mózgu, który spodziewa się czegoś oczywistego
Dlatego większość wierszy jest pisana "symetrycznie", gdzie autor stara się zawrzeć myśl w obrębie wersu w taki sposób,
że to co po lewej stronie średniówki jest jakby założeniem, a to co po prawej - wynikającym z niego wnioskiem.
Tak samo mózg reaguje na rymy: jeśli kilka pierwszych ułożonych jest abba to oczekuje tego samego po następnych strofach,
jeśli aabb - tego samego układu spodziewa się w dalszej części wiersza. Dochodzi do tego rodzaj rymów i nawet asonanse
po kilku strofach nie są już takim zaskoczeniem jak nagły rym gramatyczny, czy w ogóle jego brak.

Wiedząc to, staram się pobudzać mózg ciągle czymś nowym. Stąd takie rozłożenie logiczne w wersach,
które nie pozwala "zasnąć" czytelnikowi i wręcz zmusza go do powrotu, żeby właściwie zrozumieć co czyta.
To samo zadanie mają spełniać przerzutnie: http://bit.ly/Mfj3Tn
jak i zmienne rymy - bez podziału na tylko gramatyczne, asonanse lub konsonanse.

W każdym razie ja tak miewam i to często

Pozdrawiam.

Dodano -- 30 lip 2012, 12:43 --

Alle super
Do zaczytania sie na śmierć - ale jakże przyjemna to okoliczność w Twoim zacnym zwersyfikowaniu gdzieś między ciałem a duszą

Czy nie jest to mniej więcej atom św. Trójcy - obecny nie tylko w naszej religii?
Umysł/Dusza/Ciało, gdzie tak naprawdę nic nie należy w pełni i na stałe do Ja.

Dziękuję i pozdrawiam.

Dodano -- 30 lip 2012, 12:45 --

Cofnąłem się za sprawą tej klasycznej formy wiersza o trzysta lat, może nawet do Sheakspeare'a. Fajna podróż. Czasami warto

Raczej to sonet późniejszy, tzw. francuski, ale fakt, że forma stara

Pozdrawiam.

[Zola111]

Ależ Ci się przypomniał św. Augustyn!

Zadziwiasz mnie co raz, Sokratexie.

czymże byłbym, Panie?

- tu musi zaistnieć przecinek

Dzień po dniu umierałbym jedynie dla siebie,

- poprawiłabym rytm:

Dzień po dniu bym umierał...

No i wiesz, co sądzę o inwersjach! Brrrrrr!

Co nie zmienia faktu, że wiersz przepiękny jest i tak.

Pozdrawiam,