turn me off

[jacek placek]

Mnie się podoba. Trochę racji ma skaranie boskie ale to taki drobiazg bo wiersz jest piękny. Jakby był mój to bym się nie kłócił i przyznał, że jest biały. Przecież białe jest piękne.

[semiramida]

To jest niewątpliwie rymowany wiersz. Cudowny! :))) semi.

[coobus]

Też uznaję ten wiersz za wiersz biały, ale kolor tu naprawde nie jest ważny, ten dział ma na pewno swoją tolerancję i nie ma co koncentrować się na dokładnym zdefiniowaniu. Do mnie wiersz trafia jako całość, uznaję jego klasę, nie trafia tylko ostatnia linijka, jakoś tak... ale szanuję każdą wizję autora, nawet jeśli nie umiem się w nią wgłębić. Brawo Glo

[Gloinnen]

To najdotkliwsza kara, odebrać cząstkę serca.
Po jednej stronie ciało. Po drugiej - myśl i czucie.
Zapiekłe drzwi pomiędzy. I nikt ich nie otwiera.
Czerwone ślady dłoni - na szkle. Czy już rozumiesz?

Pogasły lonty sycząc. Ubywa krzyku w gardle.
Na szyi krwawe pręgi. Spojrzenie w stu odłamkach.
Jest tylko jedna przeszłość. Pytania już nieważne.
Mój ból oddajcie chociaż... Precz, żmijo! Nie masz prawa!

Teraz będzie klasyczny, rymowany czternastozgłoskowiec. Nawet sylabotonik. Bezdyskusyjny, o ile nikt nie będzie kwestionował asonansów.

Czy naprawdę próba przełamania klasycznego schematu wersyfikacyjnego od razu z wiersza rymowanego czyni wiersz wolny? Przecież rymy są przede wszystkim dla ucha, a nie dla oka. Powinno się je słyszeć przy czytaniu na głos.

Pobawiłam się formą, zapisem, wydaje mi się, że pozwala przede wszystkim wydobyć z tekstu pewne jednostki znaczeniowe, może trochę też wpłynąć na głośną lekturę, ponieważ pewne elementy wyodrębnia, jak choćby elementy dialogu.

Pointa trochę wali po oczach, ale właśnie o to chodzi, żeby zestawić pewnego rodzaju "szlachetną" emocjonalność peelki z brutalną ripostą.

Pozdrawiam i dziękuję,


Glo.

[skaranie boskie]

Nie zgodzę się z Tobą.
Ale wyjaśniał nie będę, bo już to zrobiłem pod wierszem Artiego.

[emelly]

Tak gwoli ścisłości, to nie jest wiersz sylabotoniczny. Wiersz sylabotoniczny cechuje się równym rozkładem akcentów w wersie (tzw. stopy).
Przykład zerżnięty z Wikipedii:

Nie rusz, Andziu, tego kwiatka,
Róża kole - rzekła matka. (Jachowicz)

Podkreśliłam stopy (stopa trocheiczna - sylaba akcentowana + nieakcentowana).

[Gloinnen]

Emelly, w zapisie "klasycznym" - gdzie się akcenty nie zgadzają?
No chyba, że mi słoń na ucho nadepnął...

[Nicol]

Jak zwykle nie znająca co w formach ozdobą
Klimatom składam ukłon i zgadzam się z Tobą
Że brzmieć musi bez uraz i lgnąć w sedno treści
Nie bacząc czy poprawnie w szufladach sie zmieści

[skaranie boskie]

Poprę Emelly.
Jeśli nawet w zapisie, jaki przedstawiasz wyżej, wiersz może uchodzić za sylabotoniczny, to nijak nie można tego powiedzieć o wersji oryginalnej. Ta jest wierszem wolnym i basta.
Właśnie po to korzystamy z różnych możliwości zapisu, żeby odróżnić formy. Idąc twoim tokiem myślenia, niemal każdą notatkę prasową można uznać za wiersz sylabotoniczny.
Mało tego, dzisiejsze pojmowanie wiersza (zwłaszcza wolnego) powoduje, że każdy, nawet (a zwłaszcza) najbardziej bezsensowny kawałek tekstu (nie piszę prozy, bo często nawet na takie miano ów tekst nie zasługuje), po dowolnym - najczęściej przypadkowym - pocięciu enterem, jawi się doskonałym wierszem. Mam tylko nadzieję, że czas i rozumni, nienadęci netową "wiedzą" czytelnicy, kiedyś to zweryfikują.

[Gloinnen]

niemal każdą notatkę prasową można uznać za wiersz sylabotoniczny.

To już jest demagogia, nie każą notatkę prasową da się podzielić na części, które posiadają analogie w rozkładzie akcentów i na dodatek się rymują.

najbardziej bezsensowny kawałek tekstu (nie piszę prozy, bo często nawet na takie miano ów tekst nie zasługuje), po dowolnym - najczęściej przypadkowym - pocięciu enterem, jawi się doskonałym wierszem.

Pogardliwie określane nieraz przez komentujących "pocięcie enterem" nie jest czymś przypadkowym, o ile oczywiście mamy do czynienia ze świadomym doborem wszystkich dostępnych środków poetyckich. Wersyfikacja jest jednym z elementów, które odróżniają poezję od prozy i współuczestniczy w tworzeniu znaczeń. Dobrym przykładem są przerzutnie, ale to tylko jeden aspekt, jest ich znacznie więcej. Równie dobrze można stwierdzić dla odmiany, że proza to poezja pozbawiona enterów. To z kolei dla tych, którzy poezją pogardzają i "uważają" jedynie prozę.

rozumni, nienadęci netową "wiedzą" czytelnicy, kiedyś to zweryfikują.

O co chodzi z tą "netową" wiedzą? O co chodzi z tym nadęciem? Czy tu tak naprawdę o "wiedzę" chodzi? Gałczyński dość swobodnie podchodził do reguł wersyfikacji w czasach, gdy jeszcze o portalach literackich nikomu się nie śniło. Zresztą, nie w tym rzecz, aby wiersz ubrać w sztywne regułki i zaszufladkować. Ważne jest, w jaki sposób zastosowane środki pozwoliły zakodować określone treści, w jaki sposób autor wykorzystał potencjał językowy i poetycki (mam na myśli określone figury i środki obrazowania) na użytek znaczeń, jakie chciał za ich pomocą przekazać.

Co do wypowiedzi Emelly: według mnie, jeżeli na mój tekst nałoży się klasyczną matrycę, jest to sylabotonik, o ile jeszcze nie wiem o jakichś niuansach. Co do oryginału, to trudno mi się wypowiadać, gdyż pierwotny zapis bardziej odwołuje się do warstwy brzmieniowej niż graficznej. Regularność może być jedynie "słyszalna". Natomiast na pewno - moim zdaniem - żadna definicja nie da się nałożyć na taki eksperymentalny zapis.

Zawsze możemy się spierać o kryteria, będą zwolennicy definicji encyklopedycznych i będą zwolennicy tworzenia nowych wytycznych, w oparciu o zupełnie inne aspekty zapisu i przekazu, ale to już chyba dyskusja, której my tutaj nie zakończymy żadną wiążącą konkluzją.

Pozdrawiam i dziękuję wszystkim za dyskusję,


Glo.