Pomroczność

[Gloinnen]

Pusta flaszka na stole; nie widzę już świata,
gdy go dymna nostalgia przesłania szarością.
Mdlący smak - jeszcze w ustach - noc zdycha, upalna,
i z gruźliczym rzężeniem powierza ból oknom.

Czarno-białe zdarzenia oprawiam bezwstydnie
w ramy lśniące pozłotą podłego patosu.
Prawda znów się dobija do gorzkich zamyśleń,
danse macabre zakończony; blokada i spokój.

Ze zmurszałych okiennic widmowy blask ścieka,
pamięć rzeźbi w sumieniu sczerniałe maswerki.
Jakby wczoraj to było - piekielna komedia
oraz garść arszeniku w promocji od śmierci.

Teraz humor wisielczy - jedyną pociechą;
żadne łzy win zbyt ciężkich z biografii nie zetrą.



____________________
Glo.

[skaranie boskie]

Pusta flaszka na stole

Wolę pełną, ale skoro już pusta, rozumiem, że

nie widzę już świata

Zastanawia jedynie, jak - nie widząc świata - można opisać go takim (wcale pięknym) sonetem.
Wiersz jest czytelny, dość prosty w odbiorze i w dodatku zachwyca celnością spostrzeżeń. Ot, choćby

z gruźliczym rzężeniem powierza ból oknom

albo

oprawiam bezwstydnie

Przyznam się, że mam jeszcze dylemat ze słowem "maswerki".
Nie mam pojęcia czym one są. Nawet takie zwykłe, a co dopiero mówić o sczerniałych...
Przeczytałem ten piękny sonet kilka razy i jestem naprawdę ukontentowany jego formą i treścią. Nie uwierzysz, ale największą trudność sprawił mi komentarz, nie miałem bowiem czego się czepić.
Ale, jak widać i z nim sobie poradziłem.
Mogę śmiało rzec - danse macabre zakończony

[Gloinnen]

nie miałem bowiem czego się czepić.

Sama bym nie zostawiła na tym wierszu suchej nitki, a chociażby za te rzeki patosu...
Zastanawiałam się bardzo długo, czy wklejać. Ale - jak mawiają - czasami człowiek musi...

Przyznam się, że mam jeszcze dylemat ze słowem "maswerki".

Maswerk – dekoracyjny, geometryczny wzór architektoniczny odkuty z kamienia lub zrobiony z cegieł, używany do wypełnienia górnej części gotyckiego okna, przeźrocza, rozety, itp. Występuje także jako dekoracja ścian, murów, wimperg, blend. Taki element jest nazywany ślepym maswerkiem.
(wiki)

[Sokratex]

Mam od paru godzin podobny nastrój...
Ale do dna jeszcze daleko butelce,
więc jestem w lepszej sytuacji :-)

[Miladora]

Rzeczywiście pomroczność i to wpisana w sonet angielski.
Kupiłam.

A jedynym słowem, do którego się przyczepię, to "biografia". Jakoś mi tu nie współgra z klimatem wiersza.

Za to z przyjemnością spotkałam maswerk - jedno z moich ulubionych, nie tyle słów, co ornamentów.
Dlatego dorzucę informację, że są również maswerki drewniane, stanowiące obramowanie obrazów o treści religijnej, czyli najczęściej w kościołach.
Jest to prawdziwa snycerska koronka - wiem, bo mam taki w domu, wyrzeźbiony przez mojego artystę.
Pokażę zdjęcie przy okazji, a na razie zamieszczam inne – tryptyk „Św. Jakuba Starszego” z ok. 1500 r. – przechowywany w Muzeum Narodowym w Szczecinie, z maswerkami w górnych partiach ołtarza - nad figurami.

maswerk.jpg

Dobrego, Glo

[Gloinnen]

Niezmiernie miło mi gościć pod moim skromnym tekstem.


Dziękuję pięknie za zdjęcie. Również lubię maswerki, może dlatego, że gotyckie klimaty są mi dość bliskie, a nie jest łatwo je nakreślić bez użycia wyświechtanych rekwizytów. Akurat maswerki, według mnie, świetnie się nadają do tego celu...

A jedynym słowem, do którego się przyczepię, to "biografia". Jakoś mi tu nie współgra z klimatem wiersza.

Długo zastanawiałam się nad wyborem odpowiedniego słowa:

"z przeszłości"
"z lat przeszłych"
???

Jakoś mi to wszystko banałem podchodziło...

Ale może masz jakiś ciekawy pomysł, to kupię...

Pozdrawiam nocną porą,


Glo.

[Miladora]

żadne łzy win zbyt ciężkich z sumienia nie zetrą.

Może tak?
Myślę, że brzmi bardziej klimatycznie.

[Gloinnen]

Tak, tylko wcześniej jest w trzeciej strofie:

pamięć rzeźbi w sumieniu sczerniałe maswerki.

Wyjdzie powtórzenie.

[Miladora]

Wyjdzie powtórzenie.

Cholerka... faktycznie.

To może poprzednie sumienie zmienić?

- pamięć rzeźbi pod korą sczerniałe maswerki?

Tu "kora" może równie dobrze znaczyć korę mózgu, jak i skórę. I nasuwa się dodatkowo drążący kornik.
Ja bym poszła chyba w tym kierunku...

[Leon Gutner]

Pusta flaszka na stole; nie widzę już świata,
gdy go dymna nostalgia przesłania szarością.
Mdlący smak - jeszcze w ustach - noc zdycha, upalna,
i z gruźliczym rzężeniem powierza ból oknom.

Ta strofka zrobiła na mnie wrażenie szczególne .

Z uszanowaniem L.G.