Kilka godzin w ogniu

[Ewa Włodek]

Gęsty, słoneczny żar
na wrzące miasto spada.
Ulica – burza salw,
tam – barykada.

Wiadro, a obok – szkrab,
wokoło krwi elipsa.
Podjęła; lepki strach –
a ranni – pić chcą.

To ci dopiero fart!
Doniosła! Jedna rana!
A przecież ja ją znam –
bladź malowana.

Dziś – to nasz żołnierz-druh,
wieczorem - mokra jama,
pojutrze – ma Ka-Wu…
No! Strzelać, wiara!

[Gloinnen]

Zadziwiłaś mnie tym wierszem. Jest niesamowity! Rytmicznie prawie nieskazitelny, a kilka słyszalnych niedostrojeń akcentów potęguje odczucie, że czytelnik znalazł się w polu rażenia ogniem. Wprawdzie nie jestem do końca przekonana, czy o wspomniany efekt chodziło, ale zapewne na tym oprze się ewentualna linia obrony.

Bardzo dobre rymy.

Forma jak najbardziej przemówiła.

Treść - świetnie ujęta.

I bardzo charakterystyczna dla Ciebie tematyka. Rozpoznawalna. Traktujesz wojnę z nieco wisielczym humorem. Na granicy życia i śmierci kpisz sobie z niej, rzucasz wyzwanie, śmiejesz się prosto w oczy. To w sumie dość zrozumiałe, myślę, że w ten sposób właśnie wtedy radzono sobie ze stresem, traumatycznymi przeżyciami i strachem.

Ewentualnie jednej inwersji mogłabym się przyczepić - "krwi elipsa"...
I tej "mokrej jamy"... Powiedz, dlaczego właśnie "jama"?
Czytelnikowi natychmiast narzuca się skojarzenie z "mokrą plamą" - w sensie, że to zostało z rzeczonego żołnierza... Tak miało być? Może i tak, ale ta "jama" w moim odczuciu trochę niezdarnie brzmi w kontekście... Choć mogę nie mieć racji, oczywiście.
Ogólne wrażenie po przeczytaniu wiersza - pozytywne.

Pozdrawiam


Glo.

[Ewa Włodek]

ooo, Glo, cieszę się, że tak pozytywnie zareagowałas na mój wierszyk.
To był impuls, jako, że 1 sierpnia przypadała rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego, a hostoria z wierszyka jest autentyczna powstaniową migawką: zwykła, młoda kobieta - "z zawodu" - prostytutka, widząc, że chłopiec-łącznik oddziału powstańczego, niosący na barykadę wiadro wody dla rannych, został zastrzelony, wzięła to wiadro i ponisła dalej. Doszła, choć bardzo cieżko ranna, zmarła po kilku godzinach, i została pochowana w powstańczym grobie w podworcu jednej z kamienic (stąd - jama, o która pytałaś). Dowódca oddziału zgłosił ja do pośmiertnego odznaczenia Krzyżem Walecznych...


wzgledem "krwi elipsy" - pomyslę, jak poprawić, żeby było zgrabniej...


Pieknie Ci dziękuje za Twoje czytanie; bardzo mi się ono podoba...I dziękuję za mądre, konstruktywne słowa...
Mnóstwo serdeczności dołączam...
Ewa

[Gloinnen]

Takie historie warto jest przekazywać dalej, utrwalać w poezji...


Glo.

[coobus]

Czytam, świadom teraz historii, którą wiersz opisuje. Szybka relacja, jak pośpieszny meldunek z frontu, jak zadyszka po biegu przez barykady. Ładny akcent na ten ważny dla nas dzień. Dzięki Ci , Ewo

[Ewa Włodek]

Ładny akcent na ten ważny dla nas dzień.

och, Coob, ja sobie co jakiś czas lubię skrobnąć strofke o jakiejś - w pewnym sensie wyjątkowej - kobitce, i tym razem padło na owąż dziewczynę z powstania; podejrzewam, ze niejedna taka była - zwyczajna, co to czyniła swoje, prosto i po ludzku, bo była potrzeba...

Dziękuję Ci najpiękniej za wizytkę, za czas dla wierszyka i za refleksję...
Pozdrawiam z uśmiechami...
Ewa

[P.A.R.]

z arcytrudnym tematem się zmierzyłaś...
pozostając z tarczą
to się chwali

[Abi]

czytając Twój wiersz
jakbym cofnęła się w czasie
i znów stała na środku auli, recytując...

:-) A.

[Ewa Włodek]

pozostając na tarczy

och, P.A.R-ze! Czyli - kiepsko, bo Spartanie mieli wybór: z tarczą - zwycięscy i na tarczy - polegli...

i znów stała na środku auli, recytując...

no, masz Ci los, Abi! Wyszło mi - jak wierszyk okolicznościowy? Choroba!


Kochani, pięknie Wam dziękuję, żeście wstąpili, ofiarowali czas wierszydełku i powiedzieli mądre, serdeczne słowa...Mnóstwo uśmiechów Wam posyłam...
Ewa

[P.A.R.]

och, P.A.R-ze! Czyli - kiepsko, bo Spartanie mieli wybór: z tarczą - zwycięscy i na tarczy - polegli...

daruj, chyba mi się szare roztopiły w upale...
oczywiście z tarczą