Wirtualnie oznacza naprawdę

[lczerwosz]

a ja czytam jak opowiadanie o odbytej grze, jaka jest, jakby nie było, samo życie, wspomagane snami lub wyobraźnią. Poszczególne warstwy (nie)rzeczywistości zlewają się u Ciebie, te warstwy to jakby podział świata na mniej lub bardziej realne problemy, zmagania, odczucia. W naszej jaźni nie ma znaczenia, z jakiej warstwy pochodzi strach czy ból.

[Gloinnen]

Dziękuję wszystkim za komentarze.

Sede, nie do końca o to mi chodziło. Raczej o to, że peelka nigdzie nie potrafi znaleźć swojego miejsca. Zawsze, w każdych okolicznościach traci to, na czym jej zależy, co staje jej się bliskie.

Alek, bardzo dobry strzał.

Em, Marcinie, Anastazjo, Pietrek, Leszku -

SamoZuo, dziękuję za wpis. Chyba jednak w tym tekście cierpienie nie odgrywa pierwszoplanowej roli.

AS... - chętnie przeczytam Twój tekst i już nie mogę się doczekać.
Uczucia nie są wirtualne, podobnie jak ludzie. Natomiast istnieje pewnego rodzaju umowność, która zakreśla nieprzekraczalne granice. Poza tymi granicami nie istnieje rzeczywistość emocjonalna, a wewnątrz rację bytu ma jedynie to, co zostaje uznane w ramach danej społeczności za akceptowalne.

Pozdrawiam wszystkich.


Glo.

[czochrata]

ja odczytałam ten tekst jako grę...świat wirtualny i ten prawdziwy...ile jest podobieństw(?!)

Ślady na sukience
pozostaną, dopóki nie wyjdzie słońce.
Żar rozpali i skruszy.

tak naprawdę ludzki jest finał

***
Po przejściach
tylko łomot
tłuczonych
kamieni.

...łomot słyszalny-brawo Glo

[Gloinnen]

Dzięki.

ja odczytałam ten tekst jako grę.

Gramy i najczęściej przegrywamy.


Stąd te przejścia, puste miejsca, tłuczone kamienie.

Wirtualny świat niczym nie różni się od realnego. Mało tego, jest o wiele bardziej okrutny, gdyż pozorną iluzoryczność zachodzących w nim zjawisk traktujemy jako totalne i absolutne przyzwolenie na wszystko.
Jakimś sposobem na to, absurdalnym oczywiście, jest tworzenie sztucznych tożsamości. Ale jednak to nie do końca działa. Cokolwiek robimy, zostaje w tym jakaś część nas.
I odwrotnie - każda relacja nas naznacza...

Dziękuję jeszcze raz wszystkim i pozdrawiam ciepło,


Glo.

[atoja]

Pod kolanami kocie łby, czerwone
żyłki oplotły stopnie. Zaułek się nie otworzył,
wśród gorących podmuchów ramiona wietrzeją,
straszą zabite okna.

Wiersz trudny, wart analizy...
świetnie oddaje wrastanie w podświadomość wirtualnej nierzeczywistości.

[iskierka]

dobry wiersz