Kiedyś nie wrócę...

[Sede Vacante]

Błąkał się po szczęściu.
Brawa mu bili i sypali pod nogi
płatki róż.
Jesteś jednym z nas. Witaj w domu.
Już nigdy nie zapłaczesz.

Codziennie uciekał z anielskich dłoni
zimnych jak kamień.
Wyobraźnia poraniona największymi krzywdami
błagała wydłubane oczy anioła
by pozwolił umrzeć w ciszy
z daleka od najbliższych
i cudzego domu.

Uwolniłby się od skalistych krain
gdzie miłość oferuje pustkę za trzy czwarte królestwa
a marzenia przerabia się na nienawiść.

Pragnął tylko wiecznie uciekać.

Lecz gdzie, gdy jego serce mieszka w sztuce
a anioł jest hydraulikiem.

[semiramida]

Wyobraźnia poraniona największymi krzywdami
błagała wydłubane oczy anioła
by pozwolił umrzeć w ciszy
z daleka od najbliższych
i cudzego domu.

Tak właśnie. I więcej już nic nie trzeba dodawać:))) semi.

[Ewa Włodek]

hmm, Sede, czy masz tu dwie rzeczywistości peela? Jedna - jakby jego rzeczywistość zawodowa (artysta), która w sumie jest piramidą złudzeń, nakładająca się na drugą - tę którą nosi niejako "w sobie" i jest to rzeczywistość jego domu, najbliższego otoczenia, jeszcze mniej przyjazna. A obydwie - destruktywne, toksyczne, lecz peel nie może od nich ucieć, bo wszędzie go dościgną, ściągną ukrytym magnesem...

Uśmiechy posyłam...
Ewa

[Sede Vacante]

Ewo - prawie idealnie trafiłaś.
Dwie rzeczywistości. Każda z nich ściąga w swoją stronę. Ta właśnie przyziemna, to realne, namacalne życie peela, trzyma bardzo mocno. Ale peel jest artystą, czuje to każdym zakamarkiem duszy i do takiego świata, świata sztuki chce uciec. Lecz nie może, nie potrafi, bo jego dom, jego bliscy to "hydraulicy", a nie dzieci sztuki. Nie rozumieją jego potrzeb, strachu, obaw, tęsknot.
Ewo, wszystko się zgadza w twojej interpretacji, niemalże perfekcyjnie.
Tyle, że ta druga strona - artyzm - nie jest destrukcyjna. Jest niemożliwa do osiągnięcia przez peela w takim wymiarze, jakby tego chciał. To bardzo boli, że nie może być kimś innym. Żyć gdzie indziej i inaczej.

Brawo za strzał prawie w dychę i dziękuję za odwiedziny.

[iskierka]

ja bym to zrobiła oddzielnie
tak

Błąkał się po szczęściu.
Brawa mu bili i sypali pod nogi
płatki róż.

Jesteś jednym z nas. Witaj w domu.
Już nigdy nie zapłaczesz.

[anastazja]

Wyobraźnia poraniona największymi krzywdami
błagała wydłubane oczy anioła
by pozwolił umrzeć w ciszy
z daleka od najbliższych
i cudzego domu.

Bardzo dobra strofka, przytulam Sede