my w drodze z Domu Sierot

[Stepanian]

idziemy drogą tak odświętni, jak tylko można o tej porze.
poustawiali nas czwórkami, pod nami ciemny trakt.
ani Pandoktor, ani cisza, w całość już tego nic nie złoży,
a chociaż razem, całkiem sami. na rękach gwiezdny znak.

zanim rozlecą się sufity, z góry upadnie rdzawe słońce
i błękit chmurny, przybrudzony dymem z jutrzejszych dni,
idziemy jeszcze tak odświętni jedynym dopuszczalnym końcem,
ze smakiem w duszy słodko-słonym. suniemy, gasnąc - my.

a tam jest zieleń, powiadają, na której można się położyć,
by robić rzeczy niepojęte, nieznane, bo i skąd?
idziemy zatem na wycieczkę, skoro nasz świat się dziś otworzył
i rozglądamy się z przejęciem - pod nogi, w dół i w głąb.

jutro będziemy tacy syci kolorów, chleba i wyspania,
tej ciepłej ciszy wokół głowy wolnej od ciężkich prac.
a skoro to się wreszcie spełni, i skoro jest gdzieś w końcu dla nas,
idziemy wbici w strój galowy drogą na umschlagplatz.

[Gloinnen]

Bardzo dobrze poradziłeś sobie z tematem.
Mnóstwo symboli w wierszu, powiedzianych - nie wprost - bez obciążenia patosem i makabreską - raczej w formie sugestii. Mam wrażenie, że stosujesz tu technikę "negatywu" - sielskość inaczej i to jest właśnie największy atut utworu.

na rękach gwiezdny znak.

i błękit chmurny, przybrudzony dymem z jutrzejszych dni,

jutro będziemy tacy syci kolorów, chleba i wyspania,

Do końca wiersz spowija tajemniczość i dopiero pointa otwiera to najważniejsze interpretacyjne okno.

idziemy wbici w strój galowy drogą na umschlagplatz.

Wówczas olśniewa w pełnej krasie znakomita wielowarstwowość utworu.

W wierszu jest dla mnie trochę niezręczności i niepotrzebnych słów. Ale może tak miało być?

jedynym dopuszczalnym końcem,

Sądzę, że to jest trochę przekombinowane i sprawia wrażenie pisania pod rym. A nie wierzę, żebyś nie umiał poznać się na dobrym i niedobrym rymowaniu. "słońce/końcem" należy według mnie do tej drugiej kategorii.

a tam jest zieleń, powiadają, na której można się położyć
i robić rzeczy niepojęte,

"by robić rzeczy niepojęte"???
W tej strofie jest, jak na mój gust, za dużo "i", więc może chociaż jednego się pozbyć?

Pomyślałabym jeszcze o zredukowaniu ilości zaimków:

poustawiali nas czwórkami,

w całość nas nic już nie ułoży,

upadnie na nas słońce

nasz świat

to nas wreszcie czeka,

w końcu dla nas,

I znowu ta nieszczęsna mała litera po kropce...

Aha, bardzo ciekawe, niespotykane rozwiązanie rytmiczne. Dzięki niemu wiersz ma niesamowitą melodyjność, która współgra z tematem marszu, podążania na zagładę.

Pozdrawiam,


Glo.

[Stepanian]

Bardzo Ci dziękuję Glo, za cenne i słuszne uwagi. Część uwzględniłem, nad resztą pomyślę. Szczerze liczyłem na rzetelną recenzję i ocenę wiersza.
Zmieniłem dodatkowo tytuł i podejrzewam, że nie są to ostatnie przeróbki. Nie unikałem bliskich rymów, ponieważ wiersz pisałem do muzyki, która brzmi mi w głowie. Pozdrawiam i dziękuję za pochylenie się nad wierszem.

[Ewa Włodek]

dla mnie, Step, ten wiersz pobrzmiewa rytmem kroków tych idących czwórkami... Zaskakujacy tytuł, skojarzył mi się z książką pt. "Dom lalek" - traktujacą o getcie w Łodzi i bloku (w Ravensbruck) żydowskich dziewcząt (zwanych "lalkami") traktowanych właśnie na obraz i podobieństwo plastikowych lalek - gadżetów z przeznaczeniem na "kwadrans higieny seksulanej" dla niemieckich żołnierzy frontowych...

Poczytałam z ogromną przyjemnością...
Pozdrwiam serdecznie...
Ewa

[kamyczek]

spacerem z warszawskiego getta "na rękach gwiezdny znak", "idziemy wbici w strój galowy drogą na umschlagplatz".

Trudny temat, poradziłeś sobie znakomicie, Stepanian. Brawo!

Pozdrawiam.

[Leon Gutner]

Step jestem pełen podziwu dla tego wiersza .
Nie umiem określić co wywarło na mnie największe wrażenie .
Mam po prostu ogólnie dobre wrażenie co do całości .
Uważnie dobrze poskładany tekst .

Miałem sporą wieczorną przyjemność .

Z uszanowaniem L.G.

[Stepanian]

W wierszu jest dla mnie trochę niezręczności i niepotrzebnych słów. Ale może tak miało być?

- wróciłem Glo i pozmieniałem to i owo. Kolejny raz niestety zmieniłem też tytuł.

I znowu ta nieszczęsna mała litera po kropce...

- ojtam, uczulona jesteś. Ja tak piszę pierwszy raz, a zabieg jest celowy, bo uwypukla jedyne dwa miejsca, gdzie użyłem wielkich liter. Było dla mnie rzeczą ważną, by obie zacytowane nazwy własne stały się zauważalne.

Zaskakujacy tytuł, skojarzył mi się z książką pt. "Dom lalek"

- i właśnie dlatego "Dom Sierot", jako pierwszy posiada tutaj wielkie litery. Może dzięki temu trikowi, ktoś poszuka i znajdzie... Dziękuję Ewo. Pozdrawiam ciepło.

Trudny temat, poradziłeś sobie znakomicie, Stepanian. Brawo!

- od dłuższej chwili czułem potrzebę napisania tego wiersza, choć nie jestem pewien, czy takiego. Chyba od czasu, kiedy pół roku sięgnąłem ponownie po "Króla Maciusia", żeby czytać go córce. Cieszę się, że zrzuciłem ten ciężar.

Step jestem pełen podziwu dla tego wiersza .

- Serdeczne dzięki Leonie. Bałem się odbioru, bo temat niemodny. Nie ma tu słowa o miłości i zawiedzionych uczuciach, a historia..., to przecież już historia. Szacunek, LG!

[emelly]

Bałem się odbioru, bo temat niemodny. Nie ma tu słowa o miłości i zawiedzionych uczuciach, a historia..., to przecież już historia.

Niemodny? Ponadczasowy. Herling-Grudzinski (dlaczego nie dostal Nobla? ) twierdzil, ze rola literatury jest mierzyc sie z wielkimi tajemnicami ludzkiej egzystencji, jakimi sa Nieszczescie i Smierc. Milosz (cytuje z pamieci, troche "nie po polskiemu", wiec moze przekrecam): "Wielkosc literatury mierzy sie napieciem wobec spraw ostatecznych".

Mojej opinii na temat wiersza wyrazac nie bede, bo jest oczywista.

[atoja]

największe wrażenie
melodia i płynność
kontrastem do treści słownych...


Stepanian

[e_14scie]

Step
nie mam ostatnio głowy do komentowania, ale muszę zostawić ślad pod wierszem, że jest wspaniały. Brak mi słów, na wrażenie jakie wywarł.